موانع رشد: تفاوت میان نسخه‌ها

#پيامبر درس نخوانده و خط نانوشته (امّى)؛ بر اساس اين آيه، نویسنده معتقد است كه مى‌توان امّى را چنين ترجمه كرد: «كسى كه نمى‌خواند و نمى‌نويسد». در قرآن همين كلمه در توصيف مردمى آمده است كه خداوند از ميان آن‌ها پيامبر را مبعوث كرد تا آيات او را بر آن‌ها بخواند و آن‌ها را پاك كند: ''' «هو الذى بعث فى الاميين رسولا». '''

#:به اعتقاد نویسنده، بعيد نيست كه منظور از «الاميين» در اين‌جا، گروهى باشند كه فطرت پاك آن‌ها با عقايد خرافى جاهليت آلوده نشده است؛ عرب‌ها در آن زمان در گوشه دوردستى از صحرا، به‌دور از تمدن‌هاى معروف زندگى می‌كردند و اين انزوا و دورى، آن‌ها را از آلودگى‌هاى اخلاقى و فرهنگى تمدن‌هاى جاهلى معروف، حفظ كرده بود.

#كسى كه نام و نشان‌هاى او را نزد خويش در تورات و انجيل نوشته مى‌يابند؛ به باور نویسنده، اين نكته خود به تنهايى مى‌تواند دليلى بر راستگويى و نبوت همه پيامبران باشد. پيامبران همگى يك خانواده‌اند و خداوند تمام زندگى آن‌ها را به يكديگر پيوند زده است. پيامبران مردم را به سوى خدا دعوت مى‌كنند و زندگى آن‌ها را به خدا گره مى‌زنند؛ پايه‌هاى توحيدى را در فرهنگ و زندگى آن‌ها استوار مى‌كنند و انسان‌ها را از تمدن جاهلى به فطرت پاك و خدايى‌شان بازمى‌گردانند؛ آنكه زودتر آمده، خبر از آيندگان داده و آن‌كه ديرتر مبعوث شده است، گذشتگان را تأييد كرده است. هيچ‌كدام از ديگرى خطايى نگرفته و به او اشكال نكرده است. احكام و دستورات آن‌ها با يكديگر تناقض ندارد. اين همه هماهنگى و انسجام براى اين است كه مردم به ارتباط پيامبران با خدا، اطمينان داشته باشند.

#چيزهاى پاكيزه را براى آن‌ها حلال و پليدى‌ها را بر آن‌ها حرام مى‌كند؛ نویسنده معتقد است در هر كدام از رفتارهاى انسان و نيز خوراك، پوشاك و مسكن او، همواره پاكى‌ها و پليدى‌هايى را مى‌توان يافت. راستگويى، امانتدارى، وفاى به عهد و بخشش پاك و پسنديده و دروغ‌گويى، خيانت، پيمان‌شكنى و بخل زشت و نارواست. به همين ترتيب از ميان خوردنى‌ها و آشاميدنى‌هاى انسان نيز برخى پاك و پسنديده است كه خداوند آن‌ها را حلال و برخى پليد و زشت است كه آن‌ها را حرام كرده است.

#:به نظر نویسنده، خداوند در فطرت پاك انسان، اين توانايى را قرار داده است كه پاكى‌ها را از پليدى‌ها تشخيص دهد و انسان با توجه به فطرت خود، آن‌ها را پذيرفته و به اين توانايى درونى، پاسخ مثبت مى‌دهد. ولى اگر اين فطرت آلوده شد، در تشخيص پاكى و پليدى و معروف و منكر اشتباه مى‌كند و ميزان سنجش خود را از دست مى‌دهد. در اين‌جاست كه وحى دخالت كرده و انسان را در تشخيص نيك و بد، راهنمايى مى‌كند.