۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'مى‌كردند' به 'می‌كردند'
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده') |
جز (جایگزینی متن - 'مى‌كردند' به 'می‌كردند') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type='authorCode'| | |data-type='authorCode'|AUTHORCODE05685AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''سيد محمدقلى موسوى نيشابورى كنتورى''' (متوفاى 1260ق)، مفتى و مرجعِ شیعیان هند و از علماى بزرگ قرن سيزدهم هجرى و از صاحب‌نظران در علم كلام بوده است. اجدادش در سلسل انساب علويان، نسبت به امام موساى كاظم(ع) مى‌رساندند. نياكانش پيش‌تر در نيشابور زندگى | '''سيد محمدقلى موسوى نيشابورى كنتورى''' (متوفاى 1260ق)، مفتى و مرجعِ شیعیان هند و از علماى بزرگ قرن سيزدهم هجرى و از صاحب‌نظران در علم كلام بوده است. اجدادش در سلسل انساب علويان، نسبت به امام موساى كاظم(ع) مى‌رساندند. نياكانش پيش‌تر در نيشابور زندگى می‌كردند اما پس از حمله مغول، از ايران به هندوستان كوچيدند. | ||
وى مدتى در شهر ميرتهه بر كرسى قضاوت و فتوا نشست. رساله‌اى هم به نام «عدالت علويه» در موضوع احكام قضاوت و افتاء و شرائط قاضى و مفتى نوشته است.وى كه اهل قلم و تحقيق بود، در دفاع از مكتب جعفرى، كتاب‌ها نوشت. از ميان آثارش بعضى مانند «الفتوحات الحيدريّه» و «تشييد المطاعن لشكف الضغاين (رد باب دهم از كتاب تحفه اثنی‌عشر يه)» هميشه مطمح نظر متكلمان به‌ويژه نصب‌العين پسرش- نویسنده عبقات الانوار- بود. فرزندان و نوادگانش نيز چون آثار پربارش، هر يك فراتى از فضل و علم بودند كه به درياى دانش پيوستند. از آن ميان، نام‌هاى سيد سراج حسين (م1282ق)، سيّد اعجاز حسين (م1286ق)، سيّد ناصر حسين (م1361ق)، سيّد ذاكر حسين (م1358ق) و سيّد محمّد سعيد الملّه موسوى (م1387ق) در كتاب‌هاى تاريخ و تراجم مى‌درخشند. | وى مدتى در شهر ميرتهه بر كرسى قضاوت و فتوا نشست. رساله‌اى هم به نام «عدالت علويه» در موضوع احكام قضاوت و افتاء و شرائط قاضى و مفتى نوشته است.وى كه اهل قلم و تحقيق بود، در دفاع از مكتب جعفرى، كتاب‌ها نوشت. از ميان آثارش بعضى مانند «الفتوحات الحيدريّه» و «تشييد المطاعن لشكف الضغاين (رد باب دهم از كتاب تحفه اثنی‌عشر يه)» هميشه مطمح نظر متكلمان به‌ويژه نصب‌العين پسرش- نویسنده عبقات الانوار- بود. فرزندان و نوادگانش نيز چون آثار پربارش، هر يك فراتى از فضل و علم بودند كه به درياى دانش پيوستند. از آن ميان، نام‌هاى سيد سراج حسين (م1282ق)، سيّد اعجاز حسين (م1286ق)، سيّد ناصر حسين (م1361ق)، سيّد ذاكر حسين (م1358ق) و سيّد محمّد سعيد الملّه موسوى (م1387ق) در كتاب‌هاى تاريخ و تراجم مى‌درخشند. | ||