تفسیر قرآنی و زبان عرفانی: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۰ نوامبر ۲۰۱۸
جز
جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - '==ساختار== ' به '==ساختار== ')
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده')
خط ۶: خط ۶:
[[سعادت، اسماعیل]] (مترجم)
[[سعادت، اسماعیل]] (مترجم)


[[نویا، پل]] (نويسنده)
[[نویا، پل]] (نویسنده)
| زبان =فارسی
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏100‎‏ ‎‏/‎‏ن‎‏9‎‏ت‎‏7‎‏
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏100‎‏ ‎‏/‎‏ن‎‏9‎‏ت‎‏7‎‏
خط ۳۱: خط ۳۱:
'''تفسیر قرآنی و زبان عرفانی''' اثر پل نويا، شرق‌شناس مشهور فرانسوى است كه توسط آقاى [[سعادت، اسماعیل|اسماعيل سعادت]] به فارسى ترجمه شده است.عنوان فرعى اين كتاب يعنی «تحقيق جديد در باب اصطلاحات تصوف اسلامى» نشان مى‌دهد اين كتاب دنبالۀ تحقيقاتى است كه پيش از وى در زمينۀ مصطلحات تصوف صورت گرفته است.
'''تفسیر قرآنی و زبان عرفانی''' اثر پل نويا، شرق‌شناس مشهور فرانسوى است كه توسط آقاى [[سعادت، اسماعیل|اسماعيل سعادت]] به فارسى ترجمه شده است.عنوان فرعى اين كتاب يعنی «تحقيق جديد در باب اصطلاحات تصوف اسلامى» نشان مى‌دهد اين كتاب دنبالۀ تحقيقاتى است كه پيش از وى در زمينۀ مصطلحات تصوف صورت گرفته است.


چنانكه خود نويسنده هم در مقدمه مى‌گويد، اين كتاب مكمّل آثار قبل از آنست.اين كتاب دربر دارندۀ يك مقدمه و پنج فصل است.نويا در مقدمه نخست به سخن بعضى از منتقدان پاسخ مى‌دهد كه صوفى را مترادف
چنانكه خود نویسنده هم در مقدمه مى‌گويد، اين كتاب مكمّل آثار قبل از آنست.اين كتاب دربر دارندۀ يك مقدمه و پنج فصل است.نويا در مقدمه نخست به سخن بعضى از منتقدان پاسخ مى‌دهد كه صوفى را مترادف
با خيال‌پرداز مى‌دانند و سپس به مسألۀ زبان صوفيانه مى‌پردازد و آن را زبان تجربۀ عرفانى مى‌داند.او براى بررسى زبان عرفانى به قرآن روى مى‌كند كه فراهم آورندۀ عناصر بنيادين ادراك دينى براى اذهان مسلمانان است.او زبان عرفانى را به دو نوع زبان متمايز، زبان «عبارت» و زبان «اشارت» تقسيم مى‌كند و مى‌گويد بررسى دربارۀ اين زبان را بايد از قرآن آغاز كرد.او به جاى اينكه پاسخ سؤال خود را مستقيما در قرآن بجويد آن را از امتى كه قرآن مى‌خواند جويا مى‌شود و به بررسى قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن مى‌پردازد و در ميان قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن، تفسير مقاتل را موضوع نخستين فصل كتاب خود
با خيال‌پرداز مى‌دانند و سپس به مسألۀ زبان صوفيانه مى‌پردازد و آن را زبان تجربۀ عرفانى مى‌داند.او براى بررسى زبان عرفانى به قرآن روى مى‌كند كه فراهم آورندۀ عناصر بنيادين ادراك دينى براى اذهان مسلمانان است.او زبان عرفانى را به دو نوع زبان متمايز، زبان «عبارت» و زبان «اشارت» تقسيم مى‌كند و مى‌گويد بررسى دربارۀ اين زبان را بايد از قرآن آغاز كرد.او به جاى اينكه پاسخ سؤال خود را مستقيما در قرآن بجويد آن را از امتى كه قرآن مى‌خواند جويا مى‌شود و به بررسى قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن مى‌پردازد و در ميان قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن، تفسير مقاتل را موضوع نخستين فصل كتاب خود
مى‌سازد.
مى‌سازد.
خط ۵۱: خط ۵۱:


==ساختار==
==ساختار==
كتاب مشتمل بر يك مقدمه از مترجم و شرح حالى از پل نويا به قلم دانيل ژيماره و مقدمه‌اى از خود نويسنده مى‌باشد.اين اثر داراى چهار بخش اصلى ذيل است:بخش اول: تفسير قرآنى و پيدايش زبان عرفانى، كه ذيل آن عناوينى چون:
كتاب مشتمل بر يك مقدمه از مترجم و شرح حالى از پل نويا به قلم دانيل ژيماره و مقدمه‌اى از خود نویسنده مى‌باشد.اين اثر داراى چهار بخش اصلى ذيل است:بخش اول: تفسير قرآنى و پيدايش زبان عرفانى، كه ذيل آن عناوينى چون:


1-مقاتل، نخستين مفسّر بزرگ 2-قرائت لفظى 3-تفسير و تاريخ 4-تفسير و خيال و...مى‌باشد.
1-مقاتل، نخستين مفسّر بزرگ 2-قرائت لفظى 3-تفسير و تاريخ 4-تفسير و خيال و...مى‌باشد.
۶۱٬۱۸۹

ویرایش