آشتیانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'فارسى' به 'فارسی') |
جز (جایگزینی متن - 'ـ' به '') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
</div> | </div> | ||
'''ميرزا احمد آشتيانى''' ( | '''ميرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۷:۲۷
| نام | آشتیانی، احمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آشتیانی، میرزا احمد
Mirza Ahmad Ashtiani |
| نام پدر | ميرزا حسن مجتهد آشتيانى |
| متولد | 1261 ش |
| محل تولد | تهران |
| رحلت | 1353ش یا 1395ق |
| اساتید | ميرزاى نائينى
آقاضياءالدين عراقى، |
| برخی آثار | بیست رساله |
| کد مؤلف | AUTHORCODE10459AUTHORCODE |
ميرزا احمد آشتيانى (۱۲۶۱ ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران
ولادت
او چهارمين و كوچك‌ترين فرزند ميرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.
تحصیلات
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيدمحمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيدعبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون ميرزاى نائينى و آقاضياءالدين عراقى، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.
ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ايران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نيكویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقاضياءالدين عراقى، سيدابوالحسن اصفهانى و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.
شاگردان
از شاگردان ايشان مى‌توان به: سيدجلالالدين آشتيانى، ميرزا محمدباقر آشتيانى، حسن حسن‌زاده آملى و سيدعباس طباطبايى اشاره نمود.
وفات
وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.
آثار
از ميرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه ميرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.
از جمله آثار اوست:
- رساله قول ثابت (فارسی)؛
- نامه رهبران (فارسی)؛
- مقالات احمديه (فارسی)؛
- طرائف الحكم (عربى)؛
- لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
- چهارده رساله (فارسی)؛
- صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
- رساله سرمايه سعادت (فارسی).
منابع مقاله
آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش رضا استادى، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.