۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'شيعيان' به 'شیعیان '
جز (جایگزینی متن - '==پانویس == <references />' به '==پانویس== <references/>') |
جز (جایگزینی متن - 'شيعيان' به 'شیعیان ') |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
ب) گفته‌ها و نوشته‌هاى پس از پذيرش حكومت.<ref>همان، ص79- 99</ref> | ب) گفته‌ها و نوشته‌هاى پس از پذيرش حكومت.<ref>همان، ص79- 99</ref> | ||
فصل پنجم، به بررسى حديث در عصر حسنين(ع) اختصاص يافته است. نويسنده معتقد است روزگار امام حسن و امام حسين(ع)، دورانى سخت و تيره از جهت سياسى، اجتماعى و فرهنگى بوده و مراجعه مردم و احساس نياز و يادگيرى بسيار كم بود. سخت‌گيرى حكومت معاويه سبب شد كه حتى | فصل پنجم، به بررسى حديث در عصر حسنين(ع) اختصاص يافته است. نويسنده معتقد است روزگار امام حسن و امام حسين(ع)، دورانى سخت و تيره از جهت سياسى، اجتماعى و فرهنگى بوده و مراجعه مردم و احساس نياز و يادگيرى بسيار كم بود. سخت‌گيرى حكومت معاويه سبب شد كه حتى شیعیان نيز در محضر اين دو امام، حاضر نباشند. به نظر وى طبيعى است كه ميراث حديثى اين دو امام بزرگوار نيز بسيار محدود و اندك باشد. سخنانى كه از ايشان در دسترس ماست، برخى به موعظه‌هاى شخصى مربوط است و بعضى ديگر به احتجاج و تبيين فضايل اهل‌بيت(ع) پرداخته است. گفتنى است كه دوان شش ماهه قيام امام حسين(ع) دورانى ويژه در بيان معارف اصيل اسلامى در مواجهه با ظلم و تعدى حاكمان و ترغيب به آزادگى و تعالى روح است.<ref>همان، ص121</ref> | ||
وضعيت حديث در روزگار [[امام سجاد(ع)]]، در فصل ششم مورد بحث و بررسى قرار گرفته است. در اين فصل به اين نكته اشاره شده است كه وضعيت سياسى و اجتماعى در روزگار [[امام سجاد(ع)]]، نابسامان و سخت بود ولى به سبب مظلوميت پديد آمده از حادثه كربلا و دوران طولانى امامت [[امام سجاد(ع)]]، ميراث حديثى باقيمانده از ايشان بيش از حسنين(ع) است. «صحيفه سجاديه»، «رساله حقوق» و «رساله زهد»، از جمله مكتوبات حديثى باقيمانده از ايشان است. [[امام سجاد(ع)]] در دعا و مناجات شهره بوده و مجموعه ادعيه ايشان، بسى بيشتر از «صحيفه سجاديه» است؛ اگرچه شهرت صحيفه را ندارد، زيرا كتاب «صحيفه سجاديه» از مشهورترين و پرنسخه‌ترين كتاب‌هاى حديثى است كه شروح فراوانى دارد.<ref>همان، ص140</ref> | وضعيت حديث در روزگار [[امام سجاد(ع)]]، در فصل ششم مورد بحث و بررسى قرار گرفته است. در اين فصل به اين نكته اشاره شده است كه وضعيت سياسى و اجتماعى در روزگار [[امام سجاد(ع)]]، نابسامان و سخت بود ولى به سبب مظلوميت پديد آمده از حادثه كربلا و دوران طولانى امامت [[امام سجاد(ع)]]، ميراث حديثى باقيمانده از ايشان بيش از حسنين(ع) است. «صحيفه سجاديه»، «رساله حقوق» و «رساله زهد»، از جمله مكتوبات حديثى باقيمانده از ايشان است. [[امام سجاد(ع)]] در دعا و مناجات شهره بوده و مجموعه ادعيه ايشان، بسى بيشتر از «صحيفه سجاديه» است؛ اگرچه شهرت صحيفه را ندارد، زيرا كتاب «صحيفه سجاديه» از مشهورترين و پرنسخه‌ترين كتاب‌هاى حديثى است كه شروح فراوانى دارد.<ref>همان، ص140</ref> | ||
| خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
رابطه ميان غلات و حديث، در فصل پنجم بررسى شده است. غاليان گروهى انحرافى با عقايد افراطى بودند كه با ادعاهاى شيعه‌گرى افراطى و ربوبيت امامان(ع)، ضربه‌اى سهمگين بر جامعه شيعى وارد كردند.<ref>همان، ص225</ref> | رابطه ميان غلات و حديث، در فصل پنجم بررسى شده است. غاليان گروهى انحرافى با عقايد افراطى بودند كه با ادعاهاى شيعه‌گرى افراطى و ربوبيت امامان(ع)، ضربه‌اى سهمگين بر جامعه شيعى وارد كردند.<ref>همان، ص225</ref> | ||
نويسنده معتقد است اين تفكر از زمان [[امام على(ع)]] آغاز شد و در زمان صادقين(ع) به اوج خود رسيد. به نظر وى، انحراف رهبران غاليان، افراط گرايى برخى | نويسنده معتقد است اين تفكر از زمان [[امام على(ع)]] آغاز شد و در زمان صادقين(ع) به اوج خود رسيد. به نظر وى، انحراف رهبران غاليان، افراط گرايى برخى شیعیان ، ترويج تفكر غير الزامى و بدون تكليف و... از عوام ايجاد و گسترش غاليان بود. آنان با جعل و تحريف حديث، متونى را به حديث شيعه اضافه كردند كه با همت عالمان و راويانى همچون يونس بن عبدالرحمن از مصادر شيعى پيراسته شد.<ref>همان، ص225</ref> | ||
در فصل ششم، به مبحث عرضه حديث بر امامان(ع) پرداخته شده است. عرضه حديث به معناى ارائه حديث به منابع براى اطمينان از صدور، مراد جدى حديث و... است. نويسنده معتقد است اين شيوه زمان پيامبر(ص) وجود داشته و در زمان صادقين(ع) و [[امام رضا(ع)]] به اوج خود رسيده است. پس از دوران حضور نيز گونه‌اى عرضه وجود داشته و دارد. به باور وى، متن‌محور بودن معارف دينى همراه با آسيب‌هاى محتمل كه در متون نقلى پديد مى‌آيد، ضرورت اين عمل را نشان مى‌دهد. هدف از عرضه حديث، اطمينان از صدور روايت، دستيابى به متن صحيح، آگاهى از قراين، فهم مراد جدى حديث، آشنايى با لايه‌هاى برتر موجود در حديث و حل تعارض بين احاديث است.<ref>همان، ص248</ref> | در فصل ششم، به مبحث عرضه حديث بر امامان(ع) پرداخته شده است. عرضه حديث به معناى ارائه حديث به منابع براى اطمينان از صدور، مراد جدى حديث و... است. نويسنده معتقد است اين شيوه زمان پيامبر(ص) وجود داشته و در زمان صادقين(ع) و [[امام رضا(ع)]] به اوج خود رسيده است. پس از دوران حضور نيز گونه‌اى عرضه وجود داشته و دارد. به باور وى، متن‌محور بودن معارف دينى همراه با آسيب‌هاى محتمل كه در متون نقلى پديد مى‌آيد، ضرورت اين عمل را نشان مى‌دهد. هدف از عرضه حديث، اطمينان از صدور روايت، دستيابى به متن صحيح، آگاهى از قراين، فهم مراد جدى حديث، آشنايى با لايه‌هاى برتر موجود در حديث و حل تعارض بين احاديث است.<ref>همان، ص248</ref> | ||