۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'سيد ' به 'سيد'
جز (جایگزینی متن - '== وابستهها ==' به '==وابستهها==') |
جز (جایگزینی متن - 'سيد ' به 'سيد') |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
'''محمدحسین اعلمى حائرى'''، (1320-1391ق) فرزند شيخ سليمان جندقى مهرجانى حائرى، مورخ، محقق و صاحب دائرةالمعارف اعلمى است. | '''محمدحسین اعلمى حائرى'''، (1320-1391ق) فرزند شيخ سليمان جندقى مهرجانى حائرى، مورخ، محقق و صاحب دائرةالمعارف اعلمى است. | ||
مقدمات اوليه را نزد پدر خود در زادگاهش مهرجان از توابع جندق فراگرفت، سپس براى تكميل مقدمات، به مشهد هجرت نمود و حدود سال 1357ق نجف اشرف را مسكن خود قرار داد و از محضر | مقدمات اوليه را نزد پدر خود در زادگاهش مهرجان از توابع جندق فراگرفت، سپس براى تكميل مقدمات، به مشهد هجرت نمود و حدود سال 1357ق نجف اشرف را مسكن خود قرار داد و از محضر سيدمحمدعلى تفرشى، ميرزا حسن رشتى و شيخ محمدرضا نائينى بهرهمند گشت و مدارج عالى را در حوزه درس [[نایینی، محمدحسین|ميرزا حسين نائينى]]، [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضياء عراقى]] و [[اصفهانی، ابوالحسن|سيدابوالحسن اصفهانى]]پيمود. | ||
در حالى كه بيست بهار از عمرش مىگذشت، به سال 1340ق روانه حوزه نجف شد. او راه طولانى نايين تا بارگاه ملكوتى [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] را گاه پياده و گاه سوار بر مركب، طى مىكرد. در نجف، تحصيل جدّى اين طلبه جوان براى آموختن علوم دينى و مبانى اجتهاد آغاز شد. در مدت اقامت خود در اين شهر، شب و روز درس مىخواند، پژوهش و مطالعه مىكرد و از محضر بزرگان و مجتهدان معروف كسب فيض نموده تا اين كه پس از هفده سال تلاش به درجه اجتهاد نايل شد. | در حالى كه بيست بهار از عمرش مىگذشت، به سال 1340ق روانه حوزه نجف شد. او راه طولانى نايين تا بارگاه ملكوتى [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] را گاه پياده و گاه سوار بر مركب، طى مىكرد. در نجف، تحصيل جدّى اين طلبه جوان براى آموختن علوم دينى و مبانى اجتهاد آغاز شد. در مدت اقامت خود در اين شهر، شب و روز درس مىخواند، پژوهش و مطالعه مىكرد و از محضر بزرگان و مجتهدان معروف كسب فيض نموده تا اين كه پس از هفده سال تلاش به درجه اجتهاد نايل شد. | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
او ضمن اينكه در درس بزرگان علوم فقه و اصول شركت مىجست، خود نيز کتابهاى سطوح حوزه مانند [[كتاب المكاسب|مكاسب]]، [[فرائد الاصول (طبع انتشارات اسلامی)|رسائل]] و كفايه را تدريس مىكرد و جمعى از طلاب و فضلا در حوزه درس او حاضر مىشدند. اين بزرگوار از دو تن از استادان برجسته نجف، مرحوم [[نایینی، محمدحسین|ميرزا حسين نائينى]] و مرحوم آقا [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، اجازه اجتهاد گرفت و نيز اجازههاى روايتى فراوانى از بزرگان حديث و رجال، دريافت كرد. | او ضمن اينكه در درس بزرگان علوم فقه و اصول شركت مىجست، خود نيز کتابهاى سطوح حوزه مانند [[كتاب المكاسب|مكاسب]]، [[فرائد الاصول (طبع انتشارات اسلامی)|رسائل]] و كفايه را تدريس مىكرد و جمعى از طلاب و فضلا در حوزه درس او حاضر مىشدند. اين بزرگوار از دو تن از استادان برجسته نجف، مرحوم [[نایینی، محمدحسین|ميرزا حسين نائينى]] و مرحوم آقا [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، اجازه اجتهاد گرفت و نيز اجازههاى روايتى فراوانى از بزرگان حديث و رجال، دريافت كرد. | ||
در روزگارى كه وى در نجف درس مىخواند، اين حوزه در بهترين موقعيت علمى خود قرار داشت و استوانههاى بزرگ علم در اين حوزه زندگى مىكردند كه اعلمى، نزد تعدادى از برجستهترين آنان حاضر مىشد و از دانش آنان، بهره مىبرد كه عبارتند از آيات عظام: سيدابوالحسن اصفهانى، محمدحسين نائينى، [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، محمدحسين اصفهانى و [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم| | در روزگارى كه وى در نجف درس مىخواند، اين حوزه در بهترين موقعيت علمى خود قرار داشت و استوانههاى بزرگ علم در اين حوزه زندگى مىكردند كه اعلمى، نزد تعدادى از برجستهترين آنان حاضر مىشد و از دانش آنان، بهره مىبرد كه عبارتند از آيات عظام: سيدابوالحسن اصفهانى، محمدحسين نائينى، [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، محمدحسين اصفهانى و [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|سيدمحمدكاظم يزدى]]. | ||
او بعد از اقامت 17 ساله در نجف، به قصد زيارت مرقد [[امام رضا(ع)]] به سوى مشهد مقدس حركت كرد و بعد از زيارت قبر آن حضرت مجدداً به نجف بازگشت و سه سال ديگر در اين شهر اقامت كرد. در همين زمان بود كه آيتاللّه سيدابوالحسن اصفهانى دستور داد كه جمعى از نخبگان دورهم گردآيند و به تحقيق، تنظيم و ترتيب احاديث کتاب «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة]]» بپردازند. از جمله اعضاى اين گروه، محمدحسين اعلمى و ديگرى آيتاللّه | او بعد از اقامت 17 ساله در نجف، به قصد زيارت مرقد [[امام رضا(ع)]] به سوى مشهد مقدس حركت كرد و بعد از زيارت قبر آن حضرت مجدداً به نجف بازگشت و سه سال ديگر در اين شهر اقامت كرد. در همين زمان بود كه آيتاللّه سيدابوالحسن اصفهانى دستور داد كه جمعى از نخبگان دورهم گردآيند و به تحقيق، تنظيم و ترتيب احاديث کتاب «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة]]» بپردازند. از جمله اعضاى اين گروه، محمدحسين اعلمى و ديگرى آيتاللّه سيدمحمد هادى ميلانى بودند. اين گروه روى چند نسخه از آن کتاب پژوهش و تحقيق مىكردند. نوشتهاند يكى از معتبرترين نسخههاى «وسائل الشيعه» نزد محمدحسين اعلمى بوده است. | ||
از آنجا كه وى شيفته فهم و حفظ احاديث امامان شيعه بود و زحمات فراوانى در اين راه كشيد، مفتخر به دريافت اجازه نقل روايت از مشايخ حديث شد، همانند: [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقابزرگ تهرانى]]، آيتاللّه | از آنجا كه وى شيفته فهم و حفظ احاديث امامان شيعه بود و زحمات فراوانى در اين راه كشيد، مفتخر به دريافت اجازه نقل روايت از مشايخ حديث شد، همانند: [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقابزرگ تهرانى]]، آيتاللّه سيدهبهالدين شهرستانى، ميرزا محمد عسكرى تهرانى، [[مرعشی، شهابالدین|سيدشهابالدين مرعشى نجفى]]. | ||
وى در دورانى كه در حوزه نجف اشتغال به درس و تدريس داشت، براى اوّلين بار روانه مكه شد و ضمن انجام مناسك حج، با شخصيتهاى برجسته اسلامى ملاقات و درباره مسائل علمى، با آنان به مباحثه و مناظره پرداخت و از مكتب شيعه و انديشههاى تابناك عالمان شيعى، جانانه دفاع كرد. | وى در دورانى كه در حوزه نجف اشتغال به درس و تدريس داشت، براى اوّلين بار روانه مكه شد و ضمن انجام مناسك حج، با شخصيتهاى برجسته اسلامى ملاقات و درباره مسائل علمى، با آنان به مباحثه و مناظره پرداخت و از مكتب شيعه و انديشههاى تابناك عالمان شيعى، جانانه دفاع كرد. | ||