سراج‌الدین ارموی، محمود بن ابی‌بکر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' {{' به '{{') |
جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''محمود بن ابوبکر احمد ارموی''' (594-682ق)، از فحول علمای عهد اباقاآن بود. که در فلسفه، فقه و اصول متبحر بود. | '''محمود بن ابوبکر احمد ارموی''' (594-682ق)، از فحول علمای عهد اباقاآن بود. که در فلسفه، فقه و اصول متبحر بود. | ||
==تولد و وفات== | ==تولد و وفات== | ||
نسخهٔ ۱۹ اوت ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۳۶
| نام | سراج‌الدين ارموي، محمود بن ابي‌بکر |
|---|---|
| نامهای دیگر | ارموي، سراج‌الدين محمود
ارموي، محمود بن ابو بکر سراج ارموي سراج‌الدين ارموي، ابوالثنا محمد بن ابي بکر Siracəddin Urməvi |
| نام پدر | ابوبکر |
| متولد | 594ق |
| محل تولد | ارومیه |
| رحلت | 682ق - قونیه |
| اساتید | کمالالدین یوسف |
| برخی آثار | شرح مطالع الأنوار في المنطق |
| کد مؤلف | AUTHORCODE23002AUTHORCODE |
محمود بن ابوبکر احمد ارموی (594-682ق)، از فحول علمای عهد اباقاآن بود. که در فلسفه، فقه و اصول متبحر بود.
تولد و وفات
محمود بن ابوبکر احمد ارموی، در سال 594ق به دنیا آمد و در سال 682 از دنیا رفت.
اساتید و شاگردان
ارموی از شاگردان کمالالدین یوسف بود و در فلسفه، حکمت، فقه و اصول تبحر زیادی داشت. از جمله شاگردان او خواجه صفیالدین هندی را میتوان نام برد.[۱]
سراج‌الدین ارموی در اواخر عمر در قونیه زندگی میکرد. این دوران مصادف است با افاضات ملای رومی (جلالالدین محمد مولوی متوفای 672). سراج‌الدین در اوایل، منکر مقام و جایگاه معنوی او بود ولی پس از مدتی جزو مریدانش شد و در تشییع جنازهاش شرکت کرد. او قصیدهای را در تشییعجنازه مرادش خواند که دو بیت زیر جزء آن شعر است؛[۲]
| کاش آن روز که در پای تو شد خار اجل | دست گیتی بزدی تیغ هلاکم بر سر | |
| تا در این روز جهان بی تو ندیدی چشمم | این منم بر سر خاک تو که خاکم بر سر |
تألیفات
- مناهج؛
- بیان الحق؛
- مطالع الأنوار؛
- لطايف الحكمة؛
بر مطالع الأنوار او شرحهای زیادی نوشته اند که از آن جمله میتوان شرح قطب‌‌الدین محمد رازی از علمای قرن هشتم هجری بر آن را نام برد که آن را به نام خواجه غیاثالدین تنظیم کرده است. او لطایف الحکمة را در سال 655 به نام کیکاوس بن کیخسرو به زبان فارسی نوشت و مرحوم تربیت نسخه آنرا در کتابخانه آستان قدس دیده است. این کتاب در سال 1351 به تصحیح دکتر یوسفی به چاپ رسیده است.[۳]
پانویس
منابع مقاله
دولتآبادی، عزیز، سخنوران آذربایجان (از قطران تا شهریار)، ستوده، تبریز، چاپ اول، 1377ش.