الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
فتواى مشهور میرزای شیرازی که «فتواى دفاعيه» نام داشت، مجوزى رسمى براى نهضت مسلحانه مردم عراق شد. | فتواى مشهور میرزای شیرازی که «فتواى دفاعيه» نام داشت، مجوزى رسمى براى نهضت مسلحانه مردم عراق شد. | ||
سرانجام | سرانجام این عالم بزرگ در حساس ترين و بحرانى ترين دوران انقلاب در زمانى كه اين نهضت مقدس احتياج شديدى به وجود وى داشت، بيمار شد و پس از اينكه بيمارى وى شدت پيدا كرد، در شب چهارشنبه سيزدهم ذيحجه 1338 ق درگذشت. | ||
<div class="mw-ui-button">[[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|'''ادامه''']]</div> | <div class="mw-ui-button">[[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|'''ادامه''']]</div> | ||
نسخهٔ ۱۱ اوت ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۵۸
محمدتقی بن محب‌علی شیرازی(۱۲۵۶-۱۳۳۸ق)، مشهور به میرزای دوم یا میرزای کوچک، از فقها و مراجع بزرگ شیعه، رهبر انقلاب بزرگ عراق ضد استعمار، صدور فتوای جهادیه و وجوب مبارزه با انگلستان
در سال ۱۲۵۶ق در شيراز به دنيا آمد. پدرش عالم صالح و عارف كامل ميرزا محب على شيرازى است.
پس از وفات آیت‌الله سيد محمد كاظم يزدى، آیت‌الله ميرزا محمدتقى شيرازى مرجع تقليد شيعيان جهان شد.
آیت‌الله ميرزا محمدتقى شيرازى، فقيهى هوشمند و بيدار بود و مى دانست كه دولتهاى غربى و مخالفان اسلام بخصوص بريتانياى چپاولگر براى دستيابى به مقاصد شوم خويش و استعمار كشورهاى مسلمان، از اتحاد آنان سخت در بيم و هراسند و با تمام قوا سعى دارند بين آنان تفرقه بيندازند. وى با درك اين واقعيت، كوشش بسيارى كرد تا ميان سنى و شيعه اتحاد برقرار كند و نقشه‌هاى شوم استعمار را نقش بر آب سازد
ميرزا گر چه در سن كهولت (88 سالگى) بود، ليكن روحيه‌اى بسيار عالى داست و آشكارا عليه انگلستان موضع گيرى می‌كرد.
ارزشمندترين فعاليت سياسى آیت‌الله ميرزا محمدتقى شيرازى، رهبرى انقلاب بزرگ عراق در 1920 بود.
از دیگر فعالیتهای سیاسی او ایجاد تشكيلاتى به نام «الجمعيه الاسلاميه» بود. هدف اين گروه مبارزه با قيموميت انگلستان و آزاد سازى عراق از سلطه اجانب بود.
فتواى مشهور میرزای شیرازی که «فتواى دفاعيه» نام داشت، مجوزى رسمى براى نهضت مسلحانه مردم عراق شد.
سرانجام این عالم بزرگ در حساس ترين و بحرانى ترين دوران انقلاب در زمانى كه اين نهضت مقدس احتياج شديدى به وجود وى داشت، بيمار شد و پس از اينكه بيمارى وى شدت پيدا كرد، در شب چهارشنبه سيزدهم ذيحجه 1338 ق درگذشت.