۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'نزديك' به 'نزدیک ') |
||
خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
1- در شماره 992 ذكر حال سيدالشهداء اباعبدالله الحسين(ع) چنين نگارش شده است: «الحسين بن على بن ابىطالب بن عبدالمطلب، ابوعبدالله هاشمى، ريحانه رسولالله و پسر دخترش فاطمه زهرا(س)، و يكى از دو آقاى جوانان اهل بهشت: در پنجم شعبان سال چهارم هجرى در مدينه نبوى متولد گرديد. بين زمان تولد او و برادرش حسن يك ماه فاصله است[امام حسن در ماه رمضان متولد گرديد]. نبى(ص) مكرر مىفرمود: «خداوندا من آندو را دوست دارم تو نيز آنها را دوست بدار». او شبيهترين به اجدادش بود. او رواياتى از جدش حفظ داشت و از ايشان و پدرش و ديگران روايت مىكرد. برادرش حسن، فرزندش على، نوهاش محمد بن على الباقر، دخترش فاطمه، فرزدق و ديگران از وى روايت كردهاند. | 1- در شماره 992 ذكر حال سيدالشهداء اباعبدالله الحسين(ع) چنين نگارش شده است: «الحسين بن على بن ابىطالب بن عبدالمطلب، ابوعبدالله هاشمى، ريحانه رسولالله و پسر دخترش فاطمه زهرا(س)، و يكى از دو آقاى جوانان اهل بهشت: در پنجم شعبان سال چهارم هجرى در مدينه نبوى متولد گرديد. بين زمان تولد او و برادرش حسن يك ماه فاصله است[امام حسن در ماه رمضان متولد گرديد]. نبى(ص) مكرر مىفرمود: «خداوندا من آندو را دوست دارم تو نيز آنها را دوست بدار». او شبيهترين به اجدادش بود. او رواياتى از جدش حفظ داشت و از ايشان و پدرش و ديگران روايت مىكرد. برادرش حسن، فرزندش على، نوهاش محمد بن على الباقر، دخترش فاطمه، فرزدق و ديگران از وى روايت كردهاند. | ||
مناقب و اخبار و شهادت ايشان بيش از يك مجلد نيازمند است. آن حضرت فاضل، كثير الصلاة و روزه و حج بود. 25 حج را پياده به جاى آورده بود. بسيار صدقه مىداد و تمامى كارهاى نيك را انجام مىداد. از هواى نفس پرهيز مىكرد. با يزيد بن معاويه چه در زمان حيات پدرش و چه پس از آن بيعت نكرد. به مكه گريخت و اهل مكه به وى نامه نوشتند كه به سوى آنها حركت كند. او مسلم به عقيل را به سوى آنها فرستاد تا براى او خبر بياورد. 12000 نفر با مسلم بيعت كردند؛ اما زمانى كه عبيدالله بن زياد از جانب يزيد ولايت كوفه را به دست گرفت، او را تنها گذاشتند. مسلم بن عقيل كشته شد و دو هزار سوار با عمر بن سعد بن ابىوقاص براى قتل حسين گسيل شد. حسين(ع) در دهه اول ذىالحجه سال 60 هجرى به همراه اهلبيتش و 60 نفر از مشايخ كوفه از مكه خارج شد. | مناقب و اخبار و شهادت ايشان بيش از يك مجلد نيازمند است. آن حضرت فاضل، كثير الصلاة و روزه و حج بود. 25 حج را پياده به جاى آورده بود. بسيار صدقه مىداد و تمامى كارهاى نيك را انجام مىداد. از هواى نفس پرهيز مىكرد. با يزيد بن معاويه چه در زمان حيات پدرش و چه پس از آن بيعت نكرد. به مكه گريخت و اهل مكه به وى نامه نوشتند كه به سوى آنها حركت كند. او مسلم به عقيل را به سوى آنها فرستاد تا براى او خبر بياورد. 12000 نفر با مسلم بيعت كردند؛ اما زمانى كه عبيدالله بن زياد از جانب يزيد ولايت كوفه را به دست گرفت، او را تنها گذاشتند. مسلم بن عقيل كشته شد و دو هزار سوار با عمر بن سعد بن ابىوقاص براى قتل حسين گسيل شد. حسين(ع) در دهه اول ذىالحجه سال 60 هجرى به همراه اهلبيتش و 60 نفر از مشايخ كوفه از مكه خارج شد. نزدیک انش و ديگران او را از اين هجرت نهى كرده بودند؛ اما او سرباز زد و گفت: «من در رؤيا نبى(ص) را ديدم كه مرا به اين كار امر فرمود». پس بر او گذشت آنچه گذشت و در كربلاء در روز عاشوراء روز شنبه سال 61 هجرى؛ در حالىكه عطشان بود، به قتل رسيد. قاتل وى در اين روز عبيدالله بن زياد يا سنان بن ابى انس نخعى لعنهالله بود. جسد شريفش در كربلاء دفن گرديد و اين سرزمين كرب و بلاء بود. در محل دفن رأس آن حضرت اختلاف شده است. گفته شده كه يزيد آن را به مدينه ارسال كرد، غسل و كفن شد و در بقيع نزد قبر مادرش فاطمه مدفون گرديد. و نيز گفته شده كه به شام حمل شد و در رأس عمود در مسجد جامع دمشق در عينالقبله دفن گرديد». | ||
2- در شماره 1586 نام سلمان فارسى با نام سلمان الخير آمده است. در شرح حال ايشان مىخوانيم: «ابوعبدالله بن اسلام فارسى، اصالتاً اهل اصفهان و يا رامهرمز بوده است. به هنگام ورود نبى(ص) به مدينه اسلام آورد. اولين كسى بود كه خندق را ديده بود. داستان اسلام آوردنش منحصر به فرد است. مسلِم نام او را جزء ساكنين كوفه آورده است. أبى و كعب بن عجره و [[ابنعباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و ابوسعيد خدرى و ابوالطفيل و جماعتى از صاحبه و تابعين از وى روايت كردهاند. رسولالله(ص) فرموده است: «خداوند از اصحابم چهار نفر را دوست دارد» و در بين آنها نام سلمان را ذكر كرده است. پيامبر بين او و ابىالدرداء پيوند برادرى برقرار نمود. در زمان خلافت عثمان در سال 33 يا 36 يا 37 رحلت فرمود». | 2- در شماره 1586 نام سلمان فارسى با نام سلمان الخير آمده است. در شرح حال ايشان مىخوانيم: «ابوعبدالله بن اسلام فارسى، اصالتاً اهل اصفهان و يا رامهرمز بوده است. به هنگام ورود نبى(ص) به مدينه اسلام آورد. اولين كسى بود كه خندق را ديده بود. داستان اسلام آوردنش منحصر به فرد است. مسلِم نام او را جزء ساكنين كوفه آورده است. أبى و كعب بن عجره و [[ابنعباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و ابوسعيد خدرى و ابوالطفيل و جماعتى از صاحبه و تابعين از وى روايت كردهاند. رسولالله(ص) فرموده است: «خداوند از اصحابم چهار نفر را دوست دارد» و در بين آنها نام سلمان را ذكر كرده است. پيامبر بين او و ابىالدرداء پيوند برادرى برقرار نمود. در زمان خلافت عثمان در سال 33 يا 36 يا 37 رحلت فرمود». |
ویرایش