الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="boxTitle"><big>'''[[ | <div class="boxTitle"><big>'''[[حلی، حسین|آیت‌الله حسین حلی]]'''</big></div> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR00037.jpg|بندانگشتی|حلی، حسین|آیت‌الله حسین حلی|175px]] | ||
''' | '''آیت‌الله حسین حلی''' (1270-1353 ش)، فقیه، اصولی، از شاگردان [[نائینی، محمدحسین|میرزا محمدحسین نائینی]] و [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضیاءالدین عراقی]] و استاد بزرگانی مانند [[سیستانی، علی|آیت‌الله سید علی سیستانی]]، [[حکیم، محمدتقی|سيد محمدتقى حكيم]]؛ [[معرفت، محمد هادی|شيخ محمدهادى معرفت]]. | ||
او در سال ۱۲۷۰ شمسی در نجف به دنیا آمد. وی اهل عیفار (منطقه‌ای در عراق، در نزدیکی حله) و از طایفه طفیل بود. پدرش، علی بن حسین حلی (متوفی ۱۳۴۴ ق) عالمی پرهیزکار بود که در جوانی حله را ترک کرده، در نجف سکونت گزید. | |||
از | وى بعد از گذراندن مقدمات و سطح، مدت مديدى در درس ميرزا [[نائینی، محمدحسین|محمدحسین نائينى]] حاضر شد و به رغم شايستگى زعامت دينى، وقت خود را به تدريس و تربيت علما اختصاص داد و در اين كار بسيار موفق بود. | ||
ايشان با داشتن همه شرايط لازم براى مرجعيت و نشر رساله و حتى با اصرار فضلاء و اساتيد حوزه‌هاى علميه حاضر به نشر رساله خود نشدند و تا آخر عمر از پذيرش آن شانه خالى كردند. | |||
<div class="mw-ui-button">[[حلی، حسین|'''ادامه''']]</div> | |||
<div class="mw-ui-button">[[ | |||
نسخهٔ ۱۷ ژوئن ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۰۵
آیت‌الله حسین حلی (1270-1353 ش)، فقیه، اصولی، از شاگردان میرزا محمدحسین نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی و استاد بزرگانی مانند آیت‌الله سید علی سیستانی، سيد محمدتقى حكيم؛ شيخ محمدهادى معرفت.
او در سال ۱۲۷۰ شمسی در نجف به دنیا آمد. وی اهل عیفار (منطقه‌ای در عراق، در نزدیکی حله) و از طایفه طفیل بود. پدرش، علی بن حسین حلی (متوفی ۱۳۴۴ ق) عالمی پرهیزکار بود که در جوانی حله را ترک کرده، در نجف سکونت گزید.
وى بعد از گذراندن مقدمات و سطح، مدت مديدى در درس ميرزا محمدحسین نائينى حاضر شد و به رغم شايستگى زعامت دينى، وقت خود را به تدريس و تربيت علما اختصاص داد و در اين كار بسيار موفق بود.
ايشان با داشتن همه شرايط لازم براى مرجعيت و نشر رساله و حتى با اصرار فضلاء و اساتيد حوزه‌هاى علميه حاضر به نشر رساله خود نشدند و تا آخر عمر از پذيرش آن شانه خالى كردند.