۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'خاك' به 'خاک'
جز (جایگزینی متن - ' ص ' به ' ص') |
جز (جایگزینی متن - 'خاك' به 'خاک') |
||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
بخش سوم درباره رسميت بخشيدن به تشيع دوازدهامامى در ايران است. مؤلف خاطرنشان مىكند كه اين امر توسط صفويان صورت گرفت. وى همچنين مىگويد پس از سقوط خلافت عباسيان در سال 656ق، جنبشهاى شيعى در جهان اسلام به دلايل متعددى اوج گرفت. اين اوجگيرى در شكلهاى مختلفى خود را نشان داد. | بخش سوم درباره رسميت بخشيدن به تشيع دوازدهامامى در ايران است. مؤلف خاطرنشان مىكند كه اين امر توسط صفويان صورت گرفت. وى همچنين مىگويد پس از سقوط خلافت عباسيان در سال 656ق، جنبشهاى شيعى در جهان اسلام به دلايل متعددى اوج گرفت. اين اوجگيرى در شكلهاى مختلفى خود را نشان داد. | ||
در فاصله قرن پنجم تا قرن نهم هجرى، ايران در معرض يورشهاى پىدرپى بيگانگان قرار داشت. هجوم سلجوقيان در قرن پنجم، غزان بلخ در قرن ششم، مغولان در سده هفتم و تيمور در پايان سده هشتم و آغاز قرن نهم، كشور ايران را به ويرانهاى تبديل كرد و مردم را به فقر و فلاكت كشاند. هجوم مغولان نقطه اوج اين يورشها بود. آنان تمام شهرهاى ايران را با | در فاصله قرن پنجم تا قرن نهم هجرى، ايران در معرض يورشهاى پىدرپى بيگانگان قرار داشت. هجوم سلجوقيان در قرن پنجم، غزان بلخ در قرن ششم، مغولان در سده هفتم و تيمور در پايان سده هشتم و آغاز قرن نهم، كشور ايران را به ويرانهاى تبديل كرد و مردم را به فقر و فلاكت كشاند. هجوم مغولان نقطه اوج اين يورشها بود. آنان تمام شهرهاى ايران را با خاک يكسان كردند و انسانهاى بىشمارى را از دم تيغ خود گذراندند و شهر و فرهنگ شهرى را نابود كردند.<ref>همان، ص177</ref> | ||
قسمت پايانى كتاب در مورد نتيجهگيرى و پيشنهادات است. مؤلف در اين قسمت خاطرنشان مىكند كه «فرايند شكلگيرى تشيع در ايران برخلاف تصور عدهاى كه آن را به دوره صفويه نسبت مىدهند، يك فرايند طولانىمدت و تكاملى است و در طول ساليان متمادى عوامل متعددى موجب رونق و رشد تشيع در ايران شده است».<ref>همان، ص189</ref> | قسمت پايانى كتاب در مورد نتيجهگيرى و پيشنهادات است. مؤلف در اين قسمت خاطرنشان مىكند كه «فرايند شكلگيرى تشيع در ايران برخلاف تصور عدهاى كه آن را به دوره صفويه نسبت مىدهند، يك فرايند طولانىمدت و تكاملى است و در طول ساليان متمادى عوامل متعددى موجب رونق و رشد تشيع در ايران شده است».<ref>همان، ص189</ref> | ||