اقفهسی، احمد بن عمادالدین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين') |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type='authorTeachers'|جمالالدين اسنوى، | |data-type='authorTeachers'|جمالالدين اسنوى، سراجالدين بلقينى، زينالدين عراقى | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
'''ابن عِماد، ابوالعباس احمد بن عماد بن يوسف اُقْفَهْسى''' (750- 808ق)، فقيه شافعى مصرى بود. اقفهسى نسبت به قريه اقفهس در مصر است. وى از كسانى چون جمالالدين اسنوى، | '''ابن عِماد، ابوالعباس احمد بن عماد بن يوسف اُقْفَهْسى''' (750- 808ق)، فقيه شافعى مصرى بود. اقفهسى نسبت به قريه اقفهس در مصر است. وى از كسانى چون جمالالدين اسنوى، سراجالدين بلقينى، زينالدين عراقى، ابن صائغ و جمالالدين باجى علم آموخت. [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]]، رشيدى و برهانالدين محدث حلب از شاگردان او بودهاند. | ||
== آثار== | == آثار== |
نسخهٔ ۱۲ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۲:۲۰
نام | اقفهسی، احمد بن عماد الدین |
---|---|
نامهای دیگر | ابن العماد، احمد بن عماد الاقفهسی
ابن عماد، احمد بن عماد اقفهسی احمد بن عمادالدین الاقفهسی اقفهسی، شهابالدین ابوالعباس احمد |
نام پدر | عماد |
متولد | 750ق |
محل تولد | مصر |
رحلت | 808 هـ.ق یا 1406 م |
اساتید | جمالالدين اسنوى، سراجالدين بلقينى، زينالدين عراقى |
برخی آثار | آداب الاكل، كه عنوان نسخه خطى آن، «المنظومة العمادية في آداب الاكل و الشرب و النوم» است؛ القول التام في احكام المأموم و الامام؛ كشف الاسرار عما خفى على (عن فهم) الافكار |
کد مؤلف | AUTHORCODE16476AUTHORCODE |
ابن عِماد، ابوالعباس احمد بن عماد بن يوسف اُقْفَهْسى (750- 808ق)، فقيه شافعى مصرى بود. اقفهسى نسبت به قريه اقفهس در مصر است. وى از كسانى چون جمالالدين اسنوى، سراجالدين بلقينى، زينالدين عراقى، ابن صائغ و جمالالدين باجى علم آموخت. ابن حجر عسقلانى، رشيدى و برهانالدين محدث حلب از شاگردان او بودهاند.
آثار
1. آداب الاكل، كه عنوان نسخه خطى آن، «المنظومة العمادية في آداب الاكل و الشرب و النوم» است؛
2. القول التام في احكام المأموم و الامام؛
3. كشف الاسرار عما خفى على (عن فهم) الافكار، كه با شرح ابوعلى احمد ازهرى در اسكندريه (1315ق) چاپ شده است؛
4. منظومة في المعفوّات.
منابع
برگرفته از دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج4، ص330.