۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'اسلامي' به 'اسلامی') |
جز (جایگزینی متن - 'كردهاند' به 'كردهاند') |
||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
مطالبى در اين كتاب است كه در اسفار و ساير كتب مؤلف ديده نمىشود. مقايسه محتواى اين دو كتاب نشان مىدهد كه نسبت ميان اين دو كتاب عموم و خصوص من وجه است و تقرير بسيارى از مسائل در اين دو كتاب متفاوت است. توجه حكماى پس از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] به اين كتاب، بيانگر جايگاه والاى آن است. | مطالبى در اين كتاب است كه در اسفار و ساير كتب مؤلف ديده نمىشود. مقايسه محتواى اين دو كتاب نشان مىدهد كه نسبت ميان اين دو كتاب عموم و خصوص من وجه است و تقرير بسيارى از مسائل در اين دو كتاب متفاوت است. توجه حكماى پس از [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] به اين كتاب، بيانگر جايگاه والاى آن است. | ||
در اهميت اين كتاب همين بس كه بزرگانى همچون [[لاهیجی، عبدالرزاق بن علی|ملاعبدالرزاق لاهيجى]]، [[سبزواری، هادی بن مهدی|ملاهادى سبزوارى]]، آقاعلى حكيم آن را تدريس | در اهميت اين كتاب همين بس كه بزرگانى همچون [[لاهیجی، عبدالرزاق بن علی|ملاعبدالرزاق لاهيجى]]، [[سبزواری، هادی بن مهدی|ملاهادى سبزوارى]]، آقاعلى حكيم آن را تدريس كردهاند و اعاظمى همچون ملاعلى نورى، حاجى سبزوارى، آقاعلى حكيم و آقامحمدرضا قمشهاى بر آن تعليقه نوشتهاند.<ref>رمضانى، اصغر، ص113</ref> | ||
[[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] همان طور كه خود در مقدمه اين كتاب بيان مىكند، به دليل كثرت مراجعه به عالم معانى و اسرار و دورى و اجتناب از عقايدى كه جمهور حكما بدان معتقد بودند، به ديدگاههاى شريف الهى، شواهد لطيف قرآنى، قواعد محكم ربانى و مسائل عرفانى دست مىيابد كه تنها افراد بسيار كمى از حكما و عرفا بدان نائل شده بودند؛ حتى درك برخى از اين امور شريف مختص خود ايشان بوده و حكيمان گذشته از آن بهرهاى نداشتند. او برخى از اين مسائل را در كتابهاى خودش اظهار مىكند و بسيارى از آنها را مخفى مىدارد، از ترس اينكه ديگران نفهمند و گمراه شوند تااينكه از عالم غيب فرمان مىرسد كه بخشى از آنها را منتشر سازد، پس كتاب مذكور را مىنويسد.<ref>همان، ص112</ref> | [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] همان طور كه خود در مقدمه اين كتاب بيان مىكند، به دليل كثرت مراجعه به عالم معانى و اسرار و دورى و اجتناب از عقايدى كه جمهور حكما بدان معتقد بودند، به ديدگاههاى شريف الهى، شواهد لطيف قرآنى، قواعد محكم ربانى و مسائل عرفانى دست مىيابد كه تنها افراد بسيار كمى از حكما و عرفا بدان نائل شده بودند؛ حتى درك برخى از اين امور شريف مختص خود ايشان بوده و حكيمان گذشته از آن بهرهاى نداشتند. او برخى از اين مسائل را در كتابهاى خودش اظهار مىكند و بسيارى از آنها را مخفى مىدارد، از ترس اينكه ديگران نفهمند و گمراه شوند تااينكه از عالم غيب فرمان مىرسد كه بخشى از آنها را منتشر سازد، پس كتاب مذكور را مىنويسد.<ref>همان، ص112</ref> |
ویرایش