تنکابنی، محمد بن سلیمان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'محمدباقر' به 'محمد باقر') |
جز (جایگزینی متن - 'محمد باقر' به 'محمدباقر') |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type='authorTeachers'|سید ابراهیم قزوینی، [[صاحب جواهر، محمدحسن|محمدحسن نجفی]]، | |data-type='authorTeachers'|سید ابراهیم قزوینی، [[صاحب جواهر، محمدحسن|محمدحسن نجفی]]، سیدمحمدباقر شَفتی، ملا آقا دربندی | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
نسخهٔ ۳ سپتامبر ۲۰۱۷، ساعت ۰۰:۴۱
| نام | تنکابنی، محمد بن سلیمان |
|---|---|
| نام های دیگر | طبیب تنکابنی، محمد بن سلیمان
محمد بن سلیمان تنکابنی میرزا محمد تنکابنی |
| نام پدر | سلیمان |
| متولد | 1198 هـ.ش |
| محل تولد | تنکابن |
| رحلت | 1214 هـ.ش یا 1302 هـ.ق تنکابن |
| اساتید | سید ابراهیم قزوینی، محمدحسن نجفی، سیدمحمدباقر شَفتی، ملا آقا دربندی |
| برخی آثار | توشیح التفسیر فی قواعد التفسیر و التاویل |
| کد مؤلف | AUTHORCODE1251AUTHORCODE |
ولادت و خاندان
آيت‌الله ميرزا محمد بن سليمان بن محمد تنكابنى، مجتهد تنكابنى و يا صاحب «قصص العلماء» در سال 1198ش (1234ق)، در روستاى سليمان‌آباد تنكابن به دنيا آمد. پدرش ميرزا سليمان، از علماى بزرگ عصر خويش محسوب مى‌شد.
کسب علم و دانش
وى تحصيلات اوليه را نزد پدرش آموخت و آن‌طور كه خود در شرح حال خويش در «قصص العلماء» مى‌نويسد، پدرش به او علاقه‌اى خاص داشته است.
وى پس از مدتى تحصيل نزد پدرش، براى تكميل دانش به قزوين كه در آن زمان از مراكز علوم عقلى و نقلى بود رهسپار شد و نزد دانشمندان معروف آن شهر، مانند ملا صالح برغانى كسب فيض كرد. پس از چندى به اصفهان و سپس به كربلاى معلى رفت و مدتى نزد آيات عظام، شيخ مرتضى انصارى و محمدحسن صاحب «جواهر» به تحصيل پرداخت و آن‌گاه در حوزه درس آيت‌الله شيخ ابراهيم قزوينى صاحب كتاب معروف «ضوابط الاصول» وارد شد و مدت‌ها از محضر او بهره‌مند گرديد.
ميرزا محمد تنكابنى، پس از سال‌ها تحصيل و اخذ درجه اجتهاد به وطنش بازگشت و با اقامت در زادگاهش و تأسيس مدرسه‌اى به نام سليمانيه به نشر حقايق و آثار علوم و ترويج احكام و رسوم شرع مقدس اسلام مشغول شد. وى در امر به معروف و نهى از منكر، تصفيه اخلاق عمومى و زهد و تقوى مشهور خاص و عام بود و لحظه‌اى از خدمت به اسلام و مسلمين غفلت نمى‌كرد. در هر جايى و هر زمانى كه احساس مى‌كرد خطرى متوجه اسلام است، احساس مسئوليت مى‌كرد و در جهت دفع آن همت مى‌گماشت.
وى در دوران زندگى خويش، پيوسته در اعانت به مظلومان از ديگران گوى سبقت را مى‌ربود و از ضعفا و بيچارگان دائما حمايت مى‌كرد و همين موضوع، موجب محبوبيت روزافزون وى نزد مردم مى‌شد. اين دانشمند والامقام در كنار تدريس و رسيدگى به مشكلات و گرفتارى‌هاى مردم، از تأليف كتب نيز غافل نبود و آثار ارزشمندى را از خود به يادگار گذاشت.
آثار
- قصص العلماء؛
- مواعظ المتقين؛
- رساله منظوم در علم اصول؛
- لسان الصدق در اصول؛
- توشيح التفسير فى قواعد التفسير و التأويل؛
- تأسيسات در قواعد فقهى؛
- رساله طب عملى.
وفات
اين شخصيت گران‌قدر، سرانجام در روز 24 يا 25 فروردين 1264ش (27 يا 28 جمادى‌الثانى 1302ق)، وفات يافت و در روستاى سليمان‌آباد تنكابن به خاك سپرده شد.