تاریخ فیروزشاهی: تفاوت میان نسخه‌ها

مولف يكى از انگيزه‌هاى تاليف اين كتاب را اظهار ارادت به صوفيان شهر هانسى ذكر مى‌كند، چه خود وى از همان كودكى با قرآن و حديث و ادب و عرفان انس گرفته بود. بدين لحاظ اين كتاب اثرى مهم در بررسى تاريخ معنوى روزگار فيروزشاهى است.

چنانكه ذكر شد، وى كار خود را ادامه كار ضياءالدين برنى كه تاريخ فيروزشاهى را تاليف كرده بود، مى‌داند. برنى در كتاب خود وقايع تاريخى را تا سال ششم پادشاهى غياث‌الدين فيروزشاه دنبال كرده است. در فاصله زمانى برنى تا زمان عفيف كتاب‌هاى تاريخى متعددى، چه به صورت نظم و چه به صورت نثر، پديد آمد كه امروزه از منابع مهم تاريخ شبه قاره هند به شمار مى‌روند. اما عفيف از اين ميان، نوشته ضياء برنى را پسنديد و به آن دل بست و از شيوه او پيروى نمود. با مطالعه اين دو اثر، شيوه متفاوت در نوع تفكر تاريخى ديده مى‌شود و آن اينكه تقسيم‌بندى تاريخى ضياء برنى بر اساس «وقايع» گذاشته شده است؛ در حالى كه عفيف توجه خاصى به «شخصيت‌ها» داشته و «سلطان» در محور حوادث تاريخى قرار گرفته است. به نظر اين ديدگاه نشان مى‌دهد كه عفيف از يك حس اسلوب‌شناسى قوى برخوردار بوده است و همين تقسيم‌بندى‌هاى تاريخى، تاريخ فيروزشاهى را از اشتباهات ناشى از تكرار و تناقض و اغتشاش مصون داشته و باعث بهبود و پيشرفت تاريخ‌نگارى شده است.

اين اثر بعدها مورد توجه مورخين و نويسندگان قرار گرفت؛ از آن جمله مى‌توان از نظام‌الدين احمد صاحب «طبقات اكبرى» و محمد قاسم استرآبادى معروف به فرشته نام برد كه در تاليف تاريخ خود از اين اثر بهره‌ها برده است.