۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
اشعار جهان بالغ بر ١٥٩٣٧ بیت و ١٤١٣ غزل با احتساب غزل‌های تکراری است. دیوان او مشتمل است بر یک دیباچه (به نثر و لابه لای آن چند بیتی از اشعار خود و دیگر شاعران) و مدح سلطان احمد بهادر ایلکانی، ١٤ هزار غزل، ترجیع‌بندی مسبع در طلب وصل معشوق، مرثیه فرزند دلبندش، سلطان بخت دارای ١١٧ بیت، مقدار کمی مثنوی، مقطعات با ٤٨ بیت و فرجامین سخن او تعداد ٣٥٧ رباعی است. او از معدود شاعران زن ایرانی است که به سرودن غزل اهتمام ورزیده است<ref>کردافشاری، راویه؛ خاتمی، احمد، ص190- 191</ref>. | اشعار جهان بالغ بر ١٥٩٣٧ بیت و ١٤١٣ غزل با احتساب غزل‌های تکراری است. دیوان او مشتمل است بر یک دیباچه (به نثر و لابه لای آن چند بیتی از اشعار خود و دیگر شاعران) و مدح سلطان احمد بهادر ایلکانی، ١٤ هزار غزل، ترجیع‌بندی مسبع در طلب وصل معشوق، مرثیه فرزند دلبندش، سلطان بخت دارای ١١٧ بیت، مقدار کمی مثنوی، مقطعات با ٤٨ بیت و فرجامین سخن او تعداد ٣٥٧ رباعی است. او از معدود شاعران زن ایرانی است که به سرودن غزل اهتمام ورزیده است<ref>کردافشاری، راویه؛ خاتمی، احمد، ص190- 191</ref>. | ||
استعداد ادبی او از آبشخور اشعار شاعرانی چون [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] ، [[خواجو]]، [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان ساوجی]] و حتی پیش از آنها [[منوچهری دامغانی]]، [[نظامی گنجوی|نظامی]] و [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، سرشار گردیده و به‌عنوان شاعر غزل‌سرای زن درخشیده است. اشعار جهان بسیار سلیس و روان و قابل فهم برای همگان است؛ از این جهت غزلیات او را می‌توان متأثر از اشعار سعدی دانست. در دیوان او شمار تعداد غزل‌هایی که به استقبال غزلیات سعدی سروده شده، چشمگیر است و از منظر زبانی، اشعار او مدیون زبان فصیح، سهل و ممتنع سعدی است ، اما بی‌تردید، زبان وی فاقد فصاحت و بلاغتی است که در سخن سعدی شاهد آن هستیم. به‌هرروی او در نمونه‌های هم‌جنس خود تا اندازه‌ای هم از نظر کمیت و هم کیفیت اشعار، بی‌نظیر است<ref>همان، ص191</ref>. | استعداد ادبی او از آبشخور اشعار شاعرانی چون [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] ، [[خواجو]]، [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان ساوجی]] و حتی پیش از آنها [[منوچهری، احمد بن قوص|منوچهری دامغانی]]، [[نظامی گنجوی|نظامی]] و [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، سرشار گردیده و به‌عنوان شاعر غزل‌سرای زن درخشیده است. اشعار جهان بسیار سلیس و روان و قابل فهم برای همگان است؛ از این جهت غزلیات او را می‌توان متأثر از اشعار سعدی دانست. در دیوان او شمار تعداد غزل‌هایی که به استقبال غزلیات سعدی سروده شده، چشمگیر است و از منظر زبانی، اشعار او مدیون زبان فصیح، سهل و ممتنع سعدی است ، اما بی‌تردید، زبان وی فاقد فصاحت و بلاغتی است که در سخن سعدی شاهد آن هستیم. به‌هرروی او در نمونه‌های هم‌جنس خود تا اندازه‌ای هم از نظر کمیت و هم کیفیت اشعار، بی‌نظیر است<ref>همان، ص191</ref>. | ||
شعر او از نظر زبانی ساده و به‌دور از تصنع و تکلف و در نهایت سادگی و روانی، برآمده از روح آرام و مردانه بانویی شاهزاده و کاخ‌نشین است. شاعر گونه‌های مختلف اشعار خود را که متأثر از حوادث سخت و خشن روزگار است، صیقل‌‌داده و تراشیده، می‌سراید. گویی درشتی شعر را سخته و پخته و سنجیده به جهانیان عرضه می‌دارد<ref>همان</ref>. | شعر او از نظر زبانی ساده و به‌دور از تصنع و تکلف و در نهایت سادگی و روانی، برآمده از روح آرام و مردانه بانویی شاهزاده و کاخ‌نشین است. شاعر گونه‌های مختلف اشعار خود را که متأثر از حوادث سخت و خشن روزگار است، صیقل‌‌داده و تراشیده، می‌سراید. گویی درشتی شعر را سخته و پخته و سنجیده به جهانیان عرضه می‌دارد<ref>همان</ref>. | ||