التعليقة علی الرسالة الصومية (شیخ بهایی): تفاوت میان نسخه‌ها

فصل هشتم درباره امورى است كه براى روزه‌دار مكروه مى‌باشد.

مؤلف نيز از مختلف مرحوم [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] نقل مى‌كند كه [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] را به همراه ابن جنيد مخالفان اين قول مشهور شمرده است، زيرا آنها بلعيدن غير متعارف را غير متنافى با روزه دانسته‌اند و گفته‌اند: مثلاًخوردن يخ، چون خوردن متعارف نيست، اشكالى به روزه نخواهد رساند. در مورد انزال منى هم گفته‌اند: فعلى كه در اين شخص خاص، باعث نزول منى مى‌گردد، براى روزه‌اش مخل خواهد بود، مانند فكر جماع.

بقا در حال جنابت براى جنب تا صبح صور مختلفى دارد كه بستگى به تعداد دفعات خواب بعد از جنب شدن دارد.

فصل دوم: در اين فصل دوازده روزه به عنوان روزه‌هاى واجب شمرده شده‌اند كه عبارتند از: روزه ماه رمضان، قضاى روزه ماه رمضان، روزه‌اى كه مكلف از طرف ديگرى بر عهده مى‌گيرد، روزه واجب شده به وسيله نذر، عهد يا قسم، روزه بدل از قربانى، روزه دو ماه پشت سر هم، روزه‌اى كه بر عبددر صورت ظهار يا قتل خطئى واجب مى‌شود، روزه هيجده روز پشت سر هم براى كسى كه توانايى روزه گرفتن دو ماه پشت سر هم را ندارد، روزه ده روز براى صيد در حال احرام، روزه نه روز در صيد گاو، روزه سه روز پشت سر هم به جاى اطعام ده نفرى كه در كفاره قضاى رمضان بعد از زوال ثابت شده است و روزه روز سوم براى كسى كه در حال اعتكاف دو روز روزه گرفته است.

فصل پنجم: ماتن براى نيت روزه هم دوازده امر را معتبر شمرده كه اولين امر، تعيين سبب روزه مى‌باشد، سپس قصد وجه؛ يعنى اينكه روزه واجب است يا مستحب، لكن مؤلف در آن اشكال كرده، مى‌گويد: قصد وجه از امور لازم در نيت نمى‌باشد، بلكه قصد قربت كفايت مى‌كند.

فصل هشتم: از مكروهات دوازده‌گانه براى صائم به لمس نسا، انشاى شعر، سرمه كشيدن و... اشاره شده است.