الكتاب الموضح في وجوه القراءات و عللها: تفاوت میان نسخه‌ها

==گزارش محتوا==

ناشر در مقدمه ا ز چاپ صد کتاب در علوم قرآن و تجوید و قرائات تاکنون سخن می‌گوید و نام 81 کتاب دیگر را که در این موضوع در دست چاپ است، ارائه می‌کند.<ref>ر.ک: مقدمه ناشر، ص8-12</ref> محمد محمد احمد ابوسعده، تقریظی بر این کتاب نوشته و از کار محقق کتاب، عبدالرحمن بدر تقدیر کرده است.<ref>ر.ک: تقریظ کتاب، ص13</ref> محقق کتاب در مقدمه‌اش از تخفیف الهی به خاطر نزول قرآن به هفت حرف (سبعه احرف) می‌گوید.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص14</ref> او می‌نویسد: مطالبی که میان صفحات این کتاب جای گرفته، قرائات ائمه هشتگانه از امام نافع به امام یعقوب برای امام نصر بن علی بن محمد ابوعبدالله شیرازی فارسی فسوی نحوی است.<ref>ر.ک: همان، ص15</ref> نویسنده، پیش از نگارش این کتاب، کتابچه‌ای را به نام «المنتقی» در وجوه قرائات شاذ نوشته است. این اثر در عین اختصار حاوی مطالب مفید بسیاری بوده است. ازاین‌رو طالبان علم از ابن ابی مریم درخواست کردند که کتابی درباره قرائات مشهوره هم برای آنان بنویسد و او هم پس از فراغت از تدریس و خطابه در مسجد جامع شیراز، عملاً به درخواست آنان پاسخ مثبت داد. وی این کتاب را در قرائات هشتگانه نوشته است بااینکه مشهور نزد محققین در علوم قرائات این است که قرائات هفت تا یا ده تا (صغری و کبری) هستند. ابن ابی مریم، امام یعقوب حضرمی را هم به قراء هفتگانه اضافه کرده و علت این امر را کثرت راویان از او و حسن اختیارش ذکر کرده است؛ لذا وی به‌جای هفت قرائات از هشت قرائت صحبت کرده.<ref>ر.ک: همان، ص18</ref> وی در ذکر علل قرائات بر آنچه ابوالحسن علی بن جعفر بن محمد رازی سعیدی در «اختلاف القراء الثمانیة» ذکر کرده، بسنده کرده و علت گزینش این کتاب را اقبال اهالی شهرش به آن می‌داند.<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص33-34</ref>

قاریان هشتگانه عبارتند از: ابو معبد عبدالله بن کثیر کنانی، ابو عبدالرحمن نافع بن عبدالرحمن مدنی، ابو عمران عبدالله بن عامر شامی، ابو عمرو بن العلاء بصری، ابوبکر عاصم بن بهدلة أسدی، ابو عمارة حمزة بن حبیب زیات کوفی، ابوالحسن علی ابن حمزه کسائی و ابو محمد یعقوب بن إسحاق حضرمی.<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص34</ref>

شیوه نویسنده در بیان قرائات این است که سوره‌های قرآن را به ترتیب ذکر کرده و اقوال راویان و ادله آنان را برای هرکدام از قرائات ذکر می‌کند. مثلاً در سوره ناس چنین می‌نویسد؛ الناس [آیه/ 1 و 2 و 3 و 5 و 6]: همه قاریان نون از کلمه «الناس» را مفتوح می‌خوانند به‌جز قرائت دوری از کسایی که نقل شده وی آن را متمایل به جر می‌خوانده است. وجه اماله این کلمه این است که چنین کاری به خاطر کسره اعراب جایز و حسن است. در برخی موارد هم ناس را به دلیل کثرت استعمال اماله داده‌اند که البته این امر باعث قیاس این مورد در سوره ناس با آن موارد نمی‌شود. مواردی که ذکر شده، در جاهایی است که کلام مکسور نیست و به علت کثرت استعمال چنین موردی اماله گرفته است وگرنه در مواردی که کلام مکسور باشد اماله اولویت دارد. درباره الف در کلمه «ناس» باید گفت، بااینکه الف آن الف فعال است ولی در اینکه در تصغیر به واو تبدیل می‌شود، به الف فاعل شباهت دارد. بااینکه اصل مکبر آن «اناس» است، در تصغیر به‌صورت «نویس» نوشته می‌شود و چون به الف فاعل شبیه است، اماله در آن (همان‌طور که در فاعل مجاز بود) مجاز است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ج2، ص884</ref>

==وضعیت کتاب==

==پانویس==