الشيعة في العالم (لبیب بیضون): تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف بعد از تعریف لفظی و اصطلاحی شیعه به فراز «عترتي أهل‌بيتي» از حدیث ثقلین توجه کرده و گفته است که منظور پیامبر(ص) از آن در حدیث «إني تارك فيكم الثقلين كتاب الله و عترتي أهل‌بيتي»، همان ائمه دوازده‌گانه هستند که دستورات آنها همان دستورات پیامبر(ص) است<ref>ر.ک: متن کتاب: ص1</ref>. سپس به ذکر نام ائمه و محل دفن آنها می‌پردازد<ref>همان، ص2 و 3</ref>.

ایشان در ادامه فرق منشعب از شیعه از قبیل کیسانیه، زیدیه، اسماعیلیه، نزاریه، بابیه، بهاییه و... را برشمرده و چگونگی شکل‌گیری هرکدام را به‌همراه برخی از آرا و نظرات آنان آورده است<ref>ر.ک: همان، ص4 تا 19</ref>.

لبیب بیضون در تاریخچه شیعه، با اشاره به اینکه پایه‌های حکومت شیعی در قرن چهارم به‌وسیله آل‌بویه، فاطمیه و حمدانیان مستحکم شده، می‌گوید: بنیان‌گذاران آل‌بویه از شهرهای شمالی ایران بودند که در سال 334ق، وارد بغداد شدند (درحالی‌که برای خلیفه عباسی چیزی جز نفوذ دینی ظاهری باقی نماند) و دولت آنها بیش از صد سال ادامه یافت. آنان در سال 447ق، با شکست در برابر سلجوقیان از بین رفتند<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>.

حکومت شیعی دولت حمدانیان از تاریخ 320ق، آغاز شده و تا 394ق، به پایان رسیده است. مناطق تحت اشراف آنان شام و برخی نواحی اطراف آن بود که توسط سیف‌الدوله حمدانی پایه‌گذاری شده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

دولت فاطمیان بیش از دو قرن از تاریخ 297ق، تا 567ق، بر شمال آفریقا حکومت کردند. این دولت توسط عبیدالله بن محمد از نوادگان امام صادق(ع) پایه‌گذاری شد<ref>ر.ک: همان، ص22 و 23</ref>.

علامه حلی در جواب به شرایط طلاق اشاره می‌کند. سپس به پادشاه می‌گوید: طلاق شما صحیح نیست و شروط آن محقق نشده است... شاه با شنیدن این حکم و استدلال‌های قبل درباره مذهب شیعه، پی به حقانیت آن برده و دستور می‌دهد که آن مذهب را برگزیده و دستور داد که خطبه به نام ائمه اطهار(ع) خوانده شود، سکه به نام آنها ضرب شود و بر سردر همه مساجد و مشاهد نام آنها مکتوب گردد...<ref>ر.ک: همان، ص24 تا 26</ref>.

مؤلف می‌گوید: هرچند شیعه امامیه اکثریت مسلمانان را تشکیل نمی‌دهند و از یک میلیارد مسلمان حدود دویست میلیون آنها شیعه امامیه هستند، لکن می‌دانیم که اکثریت دلالت بر حقانیت نمی‌کند؛ چنان‌که خداوند در سوره سبأ می‌فرماید: «وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّکُورُ» (سبأ: 13)؛ «و از بندگان من اندكى سپاسگزارند». سپس به وجود داشتن شیعیان جعفری در همه نقاط جهان و بیداری و ازدیاد آنها پس از انقلاب اسلامی ایران و... اشاره کرده است<ref>ر.ک: همان، ص27 و 28</ref>.

ایشان در پایان با نام بردن از کشورهایی آسیایی که دارای جمعیتی از شیعیان هستند، از جمله هند، پاکستان، کشمیر، افغانستان، سپس ایران و کشورهای عربی از قبیل عراق، کویت، عربستان، لبنان و به‌خصوص سوریه، کتاب را خاتمه می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص28</ref>.