در حریم حرم: تفاوت میان نسخه‌ها

3. در بازگشت به محلّ اقامت، از كنار بقيع گذشتم و نگاهى به اين وادى خاموش كردم. مظلوميّت جاودانه اهل‌بيت(ع) در نظرم تجديد شد. پيش خود گفتم كه اين غربت را بايد بسرايم. قبلا نيز در سال‌هاى گذشته دو شعر در اين‌باره با نام «مدينه» و «اهل بيت آفتاب» گفته بودم، ولى دردى نيست كه پايان پذيرد. در همين دو سه روزى كه آمده‌ايم، حال و هواى مدينه و غربت ائمّه بقيع، در ذهنم بوده است. بقيع، به وضع فعلى‌اش، يك معركه بزرگ است. صحنه‌اى از درگيرى سنّت و بدعت است. اينان، ساختن مرقد و بوسيدن قبر و احترام به مزار شهيد را بدعت مى‌دانند و خود را پيرو سنّت مى‌شمارند! امّا... مگر رسول خدا(ص) مقدّسات را نمى‌بوسيد؟! مگر به زيارت امر نمى‌كرد؟! مگر قرآن به «مودّتِ ذي‌القربى» فرمان نداده است؟!... نتيجه آن احساس و تأمّلات، سرودن اين قطعه شد:

|-

! ماييم و نواى عاشقانه !! ماييم و دل پر از بهانه  

|}؛

|-

! ماييم و دل و بهانه يار !! ماييم و صفاى خانه يار  

|}؛

|-

! ماييم و شرار و سوز سينه !! تنهايى و غربت مدينه  

|}؛

|-

! ماييم و دلى كه پر ز داغ است !! شب‌هاى بقيع، بى‌چراغ است  

|}؛

|-

! در شهر نبى كه پرفريب است !! ذريّه مصطفى غريب است  

|}؛

|-

! از بام و درِ مدينه پيداست !! مظلومه اهل‌بيت، زهراست  

|}؛

|-

! طوفان غم و بلا كه خيزد !! دل سوزد و ديده اشك ريزد  

|}؛

|-

! اى فاطمه! اى كه بهترينى !! بر خاتم انبيا، نگينى  

|}؛

|-

! از عشق تو گشته عالمى مست !! بى عشق تو، هرچه راه، بن‌بست  

|}؛

|-

! اى مادر يازده ستاره !! اى دل ز غم تو پاره پاره  

|}؛

|-

! ما مهر تو را به سينه داريم !! عمرى است غم مدينه داريم  

|}؛

|-

! ما چشم به راه آفتابيم !! مديون دعاى مستجابيم  

|}؛

|-

! خورشيد حضور، چون برآيد !! فصل غم و غربتت سرآيد