تحفه شاهی: تفاوت میان نسخه‌ها

    جز (جایگزینی متن - 'می‎س' به 'می‌س')
    جز (جایگزینی متن - 'ی‎ا' به 'ی‌ا')
    خط ۳۹: خط ۳۹:
    کتاب با دو مقدمه از انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و مصحح آغاز و مطالب بدون تبویب یا فصل‎بندی خاصی، در موضوعات و عناوین متعدد، عرضه شده است.
    کتاب با دو مقدمه از انجمن آثار و مفاخر فرهنگی و مصحح آغاز و مطالب بدون تبویب یا فصل‎بندی خاصی، در موضوعات و عناوین متعدد، عرضه شده است.


    به‎رغم آنکه این اثر در سال‎های نخستین قرن بیستم تألیف شده، سبک تاریخ‎نگاری‎اش همان سبک تاریخ‎نگاری سنتی‎، یعنی وقایع‎نگاری نقلی صرف است. آنجا هم که مؤلف در ذکر منابع خود «روضة‎الصفا» و جز آن را نام می‎برد، مبین آن است که او شیوه همین نویسندگان را مد نظر قرار داده و به‎رغم آنکه از اسناد، مدارک و مکاتیب موجود در بایگانی اداری بخارا می‎توانسته بیشترین استفاده را بنماید، اما جز در مواردی معدود، از چنین اسنادی نام نبرده و شیوه نگارش متن نیز استفاده کافی از این موارد را نشان نمی‎دهد<ref>همان</ref>.
    به‎رغم آنکه این اثر در سال‎های نخستین قرن بیستم تألیف شده، سبک تاریخ‎نگاری‌اش همان سبک تاریخ‎نگاری سنتی‎، یعنی وقایع‎نگاری نقلی صرف است. آنجا هم که مؤلف در ذکر منابع خود «روضة‎الصفا» و جز آن را نام می‎برد، مبین آن است که او شیوه همین نویسندگان را مد نظر قرار داده و به‎رغم آنکه از اسناد، مدارک و مکاتیب موجود در بایگانی اداری بخارا می‎توانسته بیشترین استفاده را بنماید، اما جز در مواردی معدود، از چنین اسنادی نام نبرده و شیوه نگارش متن نیز استفاده کافی از این موارد را نشان نمی‎دهد<ref>همان</ref>.


    شیوه نویسنده، شیوه‎ای وقایع‎نگارانه است، اما از آنجا که فردی اهل علم و دانش بوده، به‎گونه‎ای نیز اوضاع سیاسی و اجتماعی اوضاع زمانه را در لابه‎لای مطالب تاریخی به تصویر می‎کشد<ref>مقدمه انجمن، صفحه دوازده</ref>.
    شیوه نویسنده، شیوه‎ای وقایع‎نگارانه است، اما از آنجا که فردی اهل علم و دانش بوده، به‎گونه‎ای نیز اوضاع سیاسی و اجتماعی اوضاع زمانه را در لابه‎لای مطالب تاریخی به تصویر می‎کشد<ref>مقدمه انجمن، صفحه دوازده</ref>.
    خط ۵۲: خط ۵۲:
    کتاب یکی از متون فارسی نوشته‎شده در ماوراءالنهر است و سبک ادبی نوشتار مؤلف‎، چگونگی صرف افعال، زمان‎ها و برخی از اصطلاحات خاص آن منطقه در این اثر موجود است که برای افرادی که درباره تطور زبان فارسی و گویش‎های آن تحقیق می‎کنند، می‎تواند بسیار مفید باشد. همچنین کتاب حاوی بسیاری از اشعار و سروده‎های شاعران ماوراءالنهر قرن سیزدهم است.<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>.
    کتاب یکی از متون فارسی نوشته‎شده در ماوراءالنهر است و سبک ادبی نوشتار مؤلف‎، چگونگی صرف افعال، زمان‎ها و برخی از اصطلاحات خاص آن منطقه در این اثر موجود است که برای افرادی که درباره تطور زبان فارسی و گویش‎های آن تحقیق می‎کنند، می‎تواند بسیار مفید باشد. همچنین کتاب حاوی بسیاری از اشعار و سروده‎های شاعران ماوراءالنهر قرن سیزدهم است.<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>.


    با توجه به آنکه هیچ تاریخ رسمی‎ای در دربار منغیتی‎های بخارا نوشته نشده و دیگر مورخان یا سفرنامه‎نویسان نیز به تناسب موضوع خود‎، درباره این سلسله، نکاتی را ثبت کرده‎اند که از روی آنها فهم و درک تاریخ منغیتی‎ها دشوار است، لذا کتاب تاریخی حاضر، از اهمیت فوق‎العاده زیادی برخوردار است. برخی از جنبه‎های اهمیت تاریخی کتاب حاضر، در ذیل بیان و برشمرده می‎شوند:
    با توجه به آنکه هیچ تاریخ رسمی‌ای در دربار منغیتی‎های بخارا نوشته نشده و دیگر مورخان یا سفرنامه‎نویسان نیز به تناسب موضوع خود‎، درباره این سلسله، نکاتی را ثبت کرده‎اند که از روی آنها فهم و درک تاریخ منغیتی‎ها دشوار است، لذا کتاب تاریخی حاضر، از اهمیت فوق‎العاده زیادی برخوردار است. برخی از جنبه‎های اهمیت تاریخی کتاب حاضر، در ذیل بیان و برشمرده می‎شوند:


    مهم‎ترین جنبه اهمیت آن، انعکاس نظر اهالی ماوراءالنهر در خصوص حوادث دوران منغیت‎ها است که عموماًمبتنی بر اندیشه مذهبی تسنن و اندیشه قومی منغیت می‎باشد. در این اندیشه، شیعیان به‎عنوان دشمنان مذهبی و قنقرات‎های خیوه و مینگ‎های خوقند به‎عنوان دشمنان قومی و ایلی در نظر گرفته می‎شدند که بر اساس آن‎، قتل و اسارت و خرید و فروش شیعیان و زیر سلطه گرفتن مینگ‎ها و قنقرات‎ها و همچنین ممانعت از تاخت‎وتازهای آنها عملی پسندیده و قابل تحسین است.<ref>ر.ک: همان، ص33</ref>.
    مهم‎ترین جنبه اهمیت آن، انعکاس نظر اهالی ماوراءالنهر در خصوص حوادث دوران منغیت‎ها است که عموماًمبتنی بر اندیشه مذهبی تسنن و اندیشه قومی منغیت می‎باشد. در این اندیشه، شیعیان به‎عنوان دشمنان مذهبی و قنقرات‎های خیوه و مینگ‎های خوقند به‎عنوان دشمنان قومی و ایلی در نظر گرفته می‎شدند که بر اساس آن‎، قتل و اسارت و خرید و فروش شیعیان و زیر سلطه گرفتن مینگ‎ها و قنقرات‎ها و همچنین ممانعت از تاخت‎وتازهای آنها عملی پسندیده و قابل تحسین است.<ref>ر.ک: همان، ص33</ref>.