البراهين الجلية في دفع تشكيكات الوهابية: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'هاي' به 'های') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - 'ولي' به 'ولی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
متن كتاب با تاكيد بر اين كه آيات و روايات مال و عرض و خون مسلمان را پس از شهادتين حرام دانسته و محترم مى‌شمارند، لذا انتساب ساير مسلمين به كفر و الحاد از طرف وهابيت، مخالفت با نص صريح است، وارد طرح مسائل مى‌شود: | متن كتاب با تاكيد بر اين كه آيات و روايات مال و عرض و خون مسلمان را پس از شهادتين حرام دانسته و محترم مى‌شمارند، لذا انتساب ساير مسلمين به كفر و الحاد از طرف وهابيت، مخالفت با نص صريح است، وارد طرح مسائل مى‌شود: | ||
#در | #در اولین مسئله پس از بيان "شفاعت" از ديدگاه وهابيت كه آن را موكول به آخرت دانسته و استشفاع از نبى اكرم(ص) را شرك مى‌دانند، با استدلال به آيات قرآن كريم به ردّ آن مى‌پردازد. پس از آن به بيان تفاوت شفاعت و عبادت اشاره كرده و عبادت را اظهار نهایت خضوع و تعظيم معرفى مى‌كند، نه مطلق تعظيم و خضوع و لذا احدى از مسلمين تعظيم مومنين يا انبياء را در حال حياتشان از مصاديق عبادت نمى‌داند. | ||
#وهابيت در ردّ "توسل به اموات" با ذكر چند دليل آن را شرك مى‌داند. نویسنده پس از استدلال به آيات كريمه قرآن، به سخن گفتن نبى اكرم(ص) با كشتگان در چاه بدر اشاره و پاسخ ايشان را پس از اعتراض مشركين در تائيد مطلب آورده و پس از اثبات حيات برزخى، به قحطى مدينه اشاره مى‌كند كه به توصيه عائشه اهل مدينه به قبر پيامبر(ص) متوسل شدند و آنچنان بارانى باريد كه زمين سرسبز شد. | #وهابيت در ردّ "توسل به اموات" با ذكر چند دليل آن را شرك مى‌داند. نویسنده پس از استدلال به آيات كريمه قرآن، به سخن گفتن نبى اكرم(ص) با كشتگان در چاه بدر اشاره و پاسخ ايشان را پس از اعتراض مشركين در تائيد مطلب آورده و پس از اثبات حيات برزخى، به قحطى مدينه اشاره مى‌كند كه به توصيه عائشه اهل مدينه به قبر پيامبر(ص) متوسل شدند و آنچنان بارانى باريد كه زمين سرسبز شد. | ||
#:در ادامه با نقل روايات و حكايات توسل اصحاب و تابعين به قبر نبى اكرم(ص) از منابع مختلف با ذكر ادله متعدد دعا و توسل به ايشان را تبيين مى‌كند. | #:در ادامه با نقل روايات و حكايات توسل اصحاب و تابعين به قبر نبى اكرم(ص) از منابع مختلف با ذكر ادله متعدد دعا و توسل به ايشان را تبيين مى‌كند. | ||