مناجات‌نامه خواجه عبدالله انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

    جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
    جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده')
    خط ۴: خط ۴:
    | عنوان‌های دیگر =مناجات
    | عنوان‌های دیگر =مناجات
    | پدیدآوران =  
    | پدیدآوران =  
    [[انصاری، عبدالله بن محمد]] (نويسنده)
    [[انصاری، عبدالله بن محمد]] (نویسنده)


    [[حماصیان، محمد]] (مقابله و تصحیح)
    [[حماصیان، محمد]] (مقابله و تصحیح)
    خط ۳۸: خط ۳۸:


    == گزارش محتوا ==
    == گزارش محتوا ==
    الهى‌نامه كه از قديمى‌ترين و مهم‌ترين متون عرفانى فارسى است، شامل مناجات‌ها، دعاها و سخنان وجدآميز عرفانى، در قالب نثرى مسجع و موزون است؛ ازاين‌رو، هم از لحاظ عرفانى و هم از نظر ادبى، اثرى ارزشمند است. [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] نخستين نويسنده‌اى است كه معانى بلند عرفانى را در قالب نثر مسجع بيان داشته. سجع‌پردازى اين اثر، بيشتر به شيوه‌ى كلمات قصار و نزديك به شعر است. خواجه در حوزه‌ى مناجات، بيشترين سجع را به كار برده كه البته قالب اكثر اين مناجات‌ها و برخى از قطعات آن‌ها، علاوه بر موسيقى بيرونى، از موسيقى درونى نيز برخوردار است و در آنها آهنگ خوش كلام و معانى بلند عرفانى و دينى در هم آميخته است.
    الهى‌نامه كه از قديمى‌ترين و مهم‌ترين متون عرفانى فارسى است، شامل مناجات‌ها، دعاها و سخنان وجدآميز عرفانى، در قالب نثرى مسجع و موزون است؛ ازاين‌رو، هم از لحاظ عرفانى و هم از نظر ادبى، اثرى ارزشمند است. [[انصاری، عبدالله بن محمد|خواجه عبدالله انصارى]] نخستين نویسنده‌اى است كه معانى بلند عرفانى را در قالب نثر مسجع بيان داشته. سجع‌پردازى اين اثر، بيشتر به شيوه‌ى كلمات قصار و نزديك به شعر است. خواجه در حوزه‌ى مناجات، بيشترين سجع را به كار برده كه البته قالب اكثر اين مناجات‌ها و برخى از قطعات آن‌ها، علاوه بر موسيقى بيرونى، از موسيقى درونى نيز برخوردار است و در آنها آهنگ خوش كلام و معانى بلند عرفانى و دينى در هم آميخته است.


    او نخست مفهومى را در قالب نثر سليس و روان و درعين‌حال موزون و سپس همان را در قالب شعرى دلكش بيان مى‌كند؛ به‌گونه‌اى كه نه تنها گسستگى‌اى ميان اجزاى كلام واقع نمى‌شود، بلكه حفظ رابطه فنى و معنايى نظم و نثر، بر زيبايى و دلنشينى كلام مى‌افزايد. اين شيوه نگارش، يا به تعبيرى بهتر، املاى خواجه تأثير بسيارى در متون ادبى - عرفانى سده‌هاى بعد بر جاى نهاد.
    او نخست مفهومى را در قالب نثر سليس و روان و درعين‌حال موزون و سپس همان را در قالب شعرى دلكش بيان مى‌كند؛ به‌گونه‌اى كه نه تنها گسستگى‌اى ميان اجزاى كلام واقع نمى‌شود، بلكه حفظ رابطه فنى و معنايى نظم و نثر، بر زيبايى و دلنشينى كلام مى‌افزايد. اين شيوه نگارش، يا به تعبيرى بهتر، املاى خواجه تأثير بسيارى در متون ادبى - عرفانى سده‌هاى بعد بر جاى نهاد.