الشریف الرضي محمد بن الحسین بن موسی الموسوي: تفاوت میان نسخه‌ها
(لینک درون متنی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''الشریف الرضي محمد بن الحسین بن موسی الموسوي'''، تألیف [[امینی، محمدهادی|محمدهادى امينى]] به زبان عربى درباره [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|محمد بن حسين بن موسى]]، معروف به [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] مؤلف [[نهج‌‌البلاغة (صبحی صالح)|نهج‌البلاغه]] است. اين اثر يكى از منابع جامع و كامل و پژوهشى درباره شخصيت [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] مى‌باشد كه در دسترس مى‌باشد و شخصيت مؤلف [[نهج‌‌البلاغة (صبحی صالح)|نهج‌البلاغه]] را از همه زوايا مورد بررسى قرار داده است. | |||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۷: | ||
== اساتيد ومشايخ == | == اساتيد ومشايخ == | ||
# ابوسعيد سيرافى، استاد بزرگ علم نحو و لغت. در علم قرآن، فقه و فرائض نيز درس مى‌گفته است. | |||
# ابوعلى فارسی، مؤلف كتاب «ايضاح» كه او را در علوم عربیت يگانه زمان مى‌دانند. | |||
# [[شيخ مفيد]]: فقيه و متكلم بزرگ شيعه كه جايگاه او در فقه بين همه بزرگان زبان زد است. | |||
# ابوالفتح ابن جنى، از دانشمدان مشهور علم نحو، جالب است كه [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] در سن 22 سالگى قصيده‌اى در وصف ناصرالدوله با الفاظى زيبا و معانى بلند سر و دو استادش ابن جنى كتابى در شرح ابيات آن تصنيف كرد. | |||
# ابوعبدالله مرزبانى، او از دانشمندان و محدثان و شعراء و ادبا و مؤلفان مشهور است. | |||
# هارون بن موسى تلعُكبرى، از فقهاء و محدثين و مشايخ بزرگ شيعه در اواسط قرن چهارم است. | |||
# ابن بناته، يكى از پيشوايان علوم ادبى و داراى خطبه‌هايى است كه همه گفته‌اند، نظير نداشته است. | |||
# على بن عيسى ربعى، او از دانشمندان علم نحو است. | |||
# ابواسحاق ابراهيم بن احمد طبرى، فقيه مالكى، شيخ شيوخ و همان كسى است كه به كرامت اخلاق و افضال بر اهل علم موصوف بوده است. همان كه خانه‌اش را به سيدبخشيد و گفت: حق منبر تو از پدرت بيشتر است و سيدبه ناچار پذيرفت. | |||
بخش پنجم، شعراء عصر [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] و مقام ادبى ايشان مى‌باشد. | بخش پنجم، شعراء عصر [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] و مقام ادبى ايشان مى‌باشد. | ||
| خط ۸۱: | خط ۷۳: | ||
بخش ششم كتاب، به شاگردان و كسانى كه از ايشان روايت نقل كرده‌اند پرداخته است. اين شاگردان عبارتند از: | بخش ششم كتاب، به شاگردان و كسانى كه از ايشان روايت نقل كرده‌اند پرداخته است. اين شاگردان عبارتند از: | ||
# ابوزيد سيدعبداللّه الكبايكى الحسينى الجرجانى. فقيه عالى‌قدر، و مجتهد محقق و عالم فاضل، معروف به ابوزيد كبايكى. در خدمت [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيدمرتضى]] و سيّد رضى هر دو شاگردى كرد و پس از در گذشت استادش، از هر دو روايت مى‌كرد، و به تدريس اشتغال پيدا كرد. | |||
# ابوعبداللّه شيخ محمد بن على حلوانى، عالم فاضل و اديب و شاعر كه او هم از شاگردان [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيدمرتضى]] و سيدرضى، و از بزرگان ادب در قرن پنجم هجرى بوده است. | |||
# ابوعبداللّه شيخ جعفر بن محمد بن احمد دوريستى عبسى، (در گذشته حدود سال 473ق) از خاندان علم و معروف به فقه و فضل و پاكى. وى در نزد [[شيخ مفيد]] و شريف مرتضى و شريف رضى علم آموخت. | |||
# ابوالحسن سيدعلى بن بندار بن محمد قاضى هاشمى. | |||
# حافظ ابومحمد عبدالرحمن بنابى‌بكر خزاعى نيشابورى، معروف به مفيد نيشابورى (درگذشته به سال 445ق). در رى مى‌زيست و از بزرگان شيوخ اماميه، و حافظ و واعظ و خطيب و ثقه بود، براى سماع حديث به شرق و غرب مسافرت كرد و از راويان بسيارى حديث شنيد و از آنان روايت كرد، چنانكه از [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيدمرتضى]] و [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] و [[شيخ مفيد]] حديث روايت كرد و شاگردى آنان را داشت. | |||
# ابوبكر نيشابورى احمد بن حسين بن احمد خزاعى(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نويسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | |||
# ابوالحسن مهيار ديلمى پسر مرزويه، از زردشتى ان ايرانى و از مردم ديلم (رودبار گيلان)، بود كه در سال 394ق به دست [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] مسلمان شد، و به مذهب شيعه اماميه درآمد و در دوستى اهلبيت، و در رثاى امام حسين شعر گفته است. وى پس از مسلمان شدن، نزد سيدبه فراگرفتن شعر و ادبيات عربى پرداخت. | |||
# قاضى ابومنصور محمد بنابى نصر عكبرى معدل بغدادى(در گذشته به سال 472ق). محدث فقيه محقق ثقه [[ابن‌بابویه، محمد بن علی|صدوق]]. در بغداد از شريف مرتضى و شرى فرضى حديث شنيد، و از آن دو و از ديگران روايت كرد. | |||
(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نويسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | |||
(در گذشته به سال 472ق). محدث فقيه محقق ثقه [[ابن‌بابویه، محمد بن علی|صدوق]]. در بغداد از شريف مرتضى و شرى فرضى حديث شنيد، و از آن دو و از ديگران روايت كرد. | |||
بخش هفتم مربوط به تأليفات و آثار ايشان است. [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] سه كتاب ارزشمند به زبان عربى است كه به حق مى‌توان گفت كه [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] با اين سه كتاب سازنده ستون‌هاى بلاغت عربى است. اين سه كتاب عبارتند از: | بخش هفتم مربوط به تأليفات و آثار ايشان است. [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] سه كتاب ارزشمند به زبان عربى است كه به حق مى‌توان گفت كه [[شریف‌الرضی، محمد بن حسین|سيدرضى]] با اين سه كتاب سازنده ستون‌هاى بلاغت عربى است. اين سه كتاب عبارتند از: | ||
# تلخيص البيان في مجازات القرآن اين كتاب ارزنده كه حدود ده قرن گمشده بود و با تلاش استاد سيدمحمد مشكات از گرد و غبار زمان خارج شد. | |||
# مجازات الآثار النبويه كه مجموعه سخنان پيامبر اكرم(ص) است. | |||
# نهج‌البلاغه. | |||
از ديگر آثار و يحق ايقال تأويل في متشابه التنزيل، خصائص الائمه عليه‌السلام، ديوان شعر و اخبار قضاه بغداد را مى‌توان نامبرد. | از ديگر آثار و يحق ايقال تأويل في متشابه التنزيل، خصائص الائمه عليه‌السلام، ديوان شعر و اخبار قضاه بغداد را مى‌توان نامبرد. | ||