الرسائل الأربعة عشرة: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '==وابسته‌ها==') |
جز (جایگزینی متن - 'پايان' به 'پایان') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
#«رسالة حول التفسير المنسوب الى الامام العسكرى(ع)»، تأليف علامه [[بلاغی، محمدجواد|شيخ محمد جواد بلاغى]] (م 1352ق) است. نويسنده در اين رساله انتساب اين تفسير به امام حسن عسكرى(ع) را مورد نقد قرار داده است. | #«رسالة حول التفسير المنسوب الى الامام العسكرى(ع)»، تأليف علامه [[بلاغی، محمدجواد|شيخ محمد جواد بلاغى]] (م 1352ق) است. نويسنده در اين رساله انتساب اين تفسير به امام حسن عسكرى(ع) را مورد نقد قرار داده است. | ||
#«رسالة اخرى حول التفسير المنسوب الى الامام العسكرى(ع)»، در اين مقاله آرا و نظرات 30 تن از محدثين، فقها و مفسرينى كه در اعتبار انتساب اين تفسير به آن امام همام اختلاف كرده‌اند، ذكر شده است. | #«رسالة اخرى حول التفسير المنسوب الى الامام العسكرى(ع)»، در اين مقاله آرا و نظرات 30 تن از محدثين، فقها و مفسرينى كه در اعتبار انتساب اين تفسير به آن امام همام اختلاف كرده‌اند، ذكر شده است. | ||
#رساله «روضة الغناء في تحقيق معنى الغناء»، تأليف شيخ محمدرضا نجفى اصفهانى است كه در | #رساله «روضة الغناء في تحقيق معنى الغناء»، تأليف شيخ محمدرضا نجفى اصفهانى است كه در پایان درس خارج فقه خود به مبحث«غنا» رسيده و با توجه به اختلاف آراى فقها در اين موضوع، تصميم به تبيين اين موضوع گرفته است. | ||
#«مختصر الشمائل المحمدية»، تأليف شيخ عباس القمى (م 1359ق). كتاب «الشمائل المحمدية»، نوشته حافظ بن سورة ترمذى صاحب الصحيح المشهور (209-279ق) و كتاب «المواهب اللدنيّة في شرح الشمائل المحمّدية» تأليف شيخ ابراهيم بيجورى (1198- 1263ق) است. [[قمی، عباس|شيخ عباس قمى]]، خلاصه كتاب اول را به همراه نقل توضيحات احاديث از كتاب دوم در اين رساله آورده است. | #«مختصر الشمائل المحمدية»، تأليف شيخ عباس القمى (م 1359ق). كتاب «الشمائل المحمدية»، نوشته حافظ بن سورة ترمذى صاحب الصحيح المشهور (209-279ق) و كتاب «المواهب اللدنيّة في شرح الشمائل المحمّدية» تأليف شيخ ابراهيم بيجورى (1198- 1263ق) است. [[قمی، عباس|شيخ عباس قمى]]، خلاصه كتاب اول را به همراه نقل توضيحات احاديث از كتاب دوم در اين رساله آورده است. | ||
#«رسالة في المعاد الجسمانى»، تأليف شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى كه در آن به اثبات فلسفى معاد جسمانى پرداخته است. | #«رسالة في المعاد الجسمانى»، تأليف شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى كه در آن به اثبات فلسفى معاد جسمانى پرداخته است. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
#رساله «قصد السبيل في رد الجبر و التفويض»، تأليف [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] كه در آن به تبيين فلسفى ردّ جبر و تفويض و اثبات ديدگاه ائمه اطهار(ع) در اين خصوص پرداخته است. | #رساله «قصد السبيل في رد الجبر و التفويض»، تأليف [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] كه در آن به تبيين فلسفى ردّ جبر و تفويض و اثبات ديدگاه ائمه اطهار(ع) در اين خصوص پرداخته است. | ||
#«تبيان المسالك في باب الوجود و الموجود»، به قلم [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] در پاسخ به درخواست گروهى از علما در بيان ديدگاه عرفا و اهل شهود در اين موضوع نوشته شده است. | #«تبيان المسالك في باب الوجود و الموجود»، به قلم [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] در پاسخ به درخواست گروهى از علما در بيان ديدگاه عرفا و اهل شهود در اين موضوع نوشته شده است. | ||
#«رسالة الولاية»، تأليف [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] است كه در آن ولايت را به دو قسم مطلقه و مقيده كه به لحاظ اينكه از صفات الهى است مطلقه و به لحاظ انتساب به انبيا و اوليا مقيده است، تقسيم كرده است. وى در | #«رسالة الولاية»، تأليف [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] است كه در آن ولايت را به دو قسم مطلقه و مقيده كه به لحاظ اينكه از صفات الهى است مطلقه و به لحاظ انتساب به انبيا و اوليا مقيده است، تقسيم كرده است. وى در پایان مقاله به اين نتيجه مى‌رسد كه مقام نبوت بين ولايت و رسالت؛ يعنى بالاتر از ولايت و پايين‌تر از رسالت است. | ||
#«هدية احمدية في علم البارى تعالى»، رساله‌اى عرفانى به قلم [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] همراه با آيات و اشعار فراوان فارسى است. | #«هدية احمدية في علم البارى تعالى»، رساله‌اى عرفانى به قلم [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] همراه با آيات و اشعار فراوان فارسى است. | ||
#«رسالة في علم النبى(ص) و الامام(ع) بالغيب»، تأليف [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبايى]](ره) است. نويسنده در اين مقاله با استناد به آيه 26 سوره جن، علم نبى(ص) و امام(ع) را به غيب، به اذن الهى ممكن مى‌داند. | #«رسالة في علم النبى(ص) و الامام(ع) بالغيب»، تأليف [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبايى]](ره) است. نويسنده در اين مقاله با استناد به آيه 26 سوره جن، علم نبى(ص) و امام(ع) را به غيب، به اذن الهى ممكن مى‌داند. | ||