الاحتفال بذكری الأنبياء و عبادالله الصالحين: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '| پس از = | پیش از = ' به '| پس از = | پیش از =') |
جز (جایگزینی متن - 'مي‌باشد' به 'می‌باشد') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
كتاب با فهرست و مقدمه‌اي نسبتاً كوتاه امّا فراخور با حجم كتاب آغاز گرديده و بدون هر گونه فصل و يا باب‌بندي و طي چند عنوان كلي، كتاب به پايان برده شده است. | كتاب با فهرست و مقدمه‌اي نسبتاً كوتاه امّا فراخور با حجم كتاب آغاز گرديده و بدون هر گونه فصل و يا باب‌بندي و طي چند عنوان كلي، كتاب به پايان برده شده است. | ||
مؤلف با ارائه دلائل قائلان به استحباب احتفال (بزرگداشت) كتاب را آغاز نموده و به اين نكته اشاره نموده است كه غالب مناسك حج، بزرگداشت ياد انبياء و اولياء الهي | مؤلف با ارائه دلائل قائلان به استحباب احتفال (بزرگداشت) كتاب را آغاز نموده و به اين نكته اشاره نموده است كه غالب مناسك حج، بزرگداشت ياد انبياء و اولياء الهي می‌باشد و براي تاييد اين مطلب به آياتي از قرآن كريم استشهاد نموده است. (واتخذوا من مقام ابراهيم مصلي - ان الصفا و المشعر من شعائر الله) و نيز مظاهري؛ همچون: مقام ابراهيم؛ صفا و مروه؛ رمي جمرات و قرباني را نيز از مواردي دانسته است كه وجود آن در مناسك حج از مصاديق احتفال و بزرگداشت است كه علامه عسكري با توضيح پيرامون آن در جهت اثبات ادعاي خود تلاش نموده و در ادامه به اين نكته ظريف اشاره نموده است كه توجه دادن خداوند سبحان به مقام حضرت ابراهيم و يا صفا و مشعر براي بركت و خيري است كه مي‌تواند در هر بار توجه به آن عائد انسان شود چنان كه نظاير ديگري از آن را مي‌توان در متون ديني سراغ گرفت از قبيل: تبرك از ماه رمضان تبرك از روز جمعه و... | ||
علامه سيد مرتضي عسكري شواهد قرآني فوق را با رواياتي كه از متون روائي معتبر اهل سنت از قبيل [[صحيح مسلم]] و بخاري مثال آورده تحكيم نموده و با اين شواهد روائي در صدد شفاف سازی اين نكته برآمده است كه با وجود ادله قرآني و روائي معتبر نزد اهل سنت ديگر جايي براي انكار اين موضوع از سوي وهابيت باقي نمي‌ماند كه اين موضوع را از مصاديق بدعت، شرك و يا تكفير و مشرك دانستن بخش بزرگي از مسلمانان بدانند. | علامه سيد مرتضي عسكري شواهد قرآني فوق را با رواياتي كه از متون روائي معتبر اهل سنت از قبيل [[صحيح مسلم]] و بخاري مثال آورده تحكيم نموده و با اين شواهد روائي در صدد شفاف سازی اين نكته برآمده است كه با وجود ادله قرآني و روائي معتبر نزد اهل سنت ديگر جايي براي انكار اين موضوع از سوي وهابيت باقي نمي‌ماند كه اين موضوع را از مصاديق بدعت، شرك و يا تكفير و مشرك دانستن بخش بزرگي از مسلمانان بدانند. | ||