من‌ لا‌يحضره‌ الفقيه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه سيد بحرالعلوم]] در توصيف اين كتاب گفته است: اين كتاب يكى از كتاب‌هايى است كه در شهرت و اعتبار به روشنايى روز مى‌ماند<ref>ر.ك: همان، ص158</ref>

نويسنده، كتاب را در چهار جلد تأليف نموده و [[محدث بحرانى]] احاديث آن را شماره كرده و مجموع آن‌ها را، 5963 حديث دانسته است كه از اين تعداد، 3913 حديث مسند و 2050 حديث، مرسل مى‌باشد<ref>ر.ك: همان</ref>

نويسنده در تأليف اين اثر، از كتاب‌هاى فراوان و باارزشى استفاده كرده است كه برخى از آن‌ها، عبارتند از: كتاب «حريز پسر عبدالله سيستانى» (شايد مقصود «كتاب الصلاة حريز» است)؛ كتاب «على بن عبدالله حلبى» (از اصحاب [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] كه كتاب او، مورد تحسين آن حضرت قرار گرفت)؛ كتاب‌هاى «على بن مهزيار اهوازى» (32 كتاب)؛ كتاب‌هاى «[[کوفی اهوازی، حسین بن سعید|حسين بن سعيد اهوازى]]»؛ «نوادر» احمد بن محمد بن عيسى؛ «نوادر الحكمة» محمد بن يحيى اشعرى؛ «كتاب الرحمة» از سعد بن عبدالله؛ «جامع» محمد بن حسن بن الوليد؛ «نوادر» محمد بن ابى‌عمير؛ «[[المحاسن|محاسن]]» [[احمد بن ابى‌عبدالله برقى]] و «رساله» على بن بابويه<ref>ر.ك: حائرى، عبدالحسين، ص70</ref>

#مؤلف، اين كتاب را به درخواست يكى از سادات شهر بلخ، به نام شريف‌الدين ابوعبدالله محمد بن حسين معروف به نعمت، نگاشته است. او از [[شيخ صدوق]] درخواست كرده بود مانند كتاب «[[من‌لايحضره‌الطبيب]]» [[محمد بن زكرياى رازى]] در علم طب، او هم كتابى در علم فقه به نگارش درآورد تا مورد استفاده كسانى قرار گيرد كه به علما و فقهاى بزرگ، دسترسى ندارند و با مراجعه به آن، بتوانند به احكام شرعى و وظايف خود آگاه گردند<ref>ر.ك: طاهرزاده، غلامعباس، ص157</ref>

#اين كتاب، يكى از ارزشمندترين منابع روايى شيعه بشمار مى‌آيد و هر مجتهدى در اجتهاد و استنباط احكام شرعى، بايد به روايات آن، توجه داشته باشد؛ لذا از زمان نگارش، مورد توجه و استقبال علماى شيعه قرار گرفته است و پيوسته در مجموعه‌هاى بزرگ و كوچك روايى، به آن استناده نموده و از آن، روايت نقل كرده‌اند و به شرح، ترجمه و حاشيه بر آن، همت گماشته‌اند<ref>ر.ك: همان، ص156-158</ref>

#نويسنده در اين كتاب، فقط نام راوى اولى كه روايت را از معصوم(ع) روايت كرده، آورده و در آخر كتاب؛ يعنى در بخش «مشيخه»، سند خود را به آن راوى نقل مى‌كند تا روايات، از حالت ارسال خارج شده و اصطلاحا، مسند شوند و استفاده از آن، براى مراجعه‌كنندگان، آسان‌تر گردد<ref>ر.ك: همان، ص157</ref> اين بخش، يكى از بخش‌هاى مهم كتاب است كه بسيار مورد توجه علماى شيعه قرار گرفته و شرح‌هاى فراوانى نيز بر آن نگاشته‌اند كه خود از منابع غنى و پربار علم رجال بشمار مى‌آيد<ref>ر.ك: همان، ص159</ref>

#در قرون اوليه اسلامى، فقهاى شيعه فقط به روايت و نقل سخنان ائمه(ع) اكتفا مى‌كردند و به خود اجازه گفتن سخنى در برابر و يا در كنار سخنان معصوم(ع) نمى‌دادند؛ چراكه آنان را مرتبط با مركز وحى و معدن حكمت مى‌دانستند. آنان حتى اگر مى‌خواستند كتابى غير روايى به نگارش درآورند، سعى مى‌كردند تا از الفاظ روايات استفاده كنند و سخنى غير از سخن اهل‌بيت(ع)، ننويسند. [[شيخ صدوق]]، از آخرين علماى اين دوره بشمار مى‌آيد. در اثر ايشان، همه كتاب، روايت و يا گرفته‌شده از الفاظ روايات است، به‌حدى كه برخى از علماى شيعه مى‌گويند: اگر درباره مسئله‌اى روايتى نيافتيم، به الفاظ [[شيخ صدوق]] نيز مى‌توانيم استناد كنيم؛ چراكه الفاظ ايشان، همه استفاده‌شده از الفاظ روايات است<ref>ر.ك: همان، ص157</ref>

#[[شيخ صدوق]] در اين كتاب، حدود 6 هزار روايت نقل كرده است كه عموما درباره مباحث فقهى و احكام شرعى است؛ به‌عبارت‌ديگر، او در اين كتاب، تمام مسائل و مباحث فقه را ضمن نقل احاديثى كه به نظرش صحيح بوده است، فراهم آورده و در دسترس شيعيان گذارده است؛ مباحثى مانند: «آب‌ها و طهارت و نجاست آن»، «واجبات نماز و مقدمات آن، مانند وضو، غسل و تيمم»، «احكام اموات»، «احكام نماز»، «احكام قضاوت»، «مكاسب»، «احكام ازدواج»، «احكام ارث» و عناوين گوناگون ديگر فقهى<ref>ر.ك: همان، ص158-159</ref>

#بسيارى از علما احاديث موجود در اين كتاب را از چند نظر بر احاديث مذكور در سه كتاب ديگر از كتاب‌هاى چهارگانه ترجيح داده‌اند؛ چه، آنان اعتقاد داشتند كه [[شيخ صدوق]]، احاديث بسيارى را حفظ بوده و آنها را نيك ضبط كرده و در روايت تأمل روا داشته است و نيز كتاب خود را پس از كتاب «[[الكافي (ط. الاسلاميه)|الكافي]]» تأليف نموده و صحت احاديثى را كه در كتاب آورده، تضمين كرده است و نه‌تنها مانند ديگر مؤلفان، قصد گردآورى همه احاديث روايت‌شده را نداشته، بلكه به ثبت احاديثى پرداخته است كه بدانها فتوا داده و بر صحت آنها حكم كرده است و با اعتقادى راسخ آنها را حجت ميان خود و خدا مى‌دانسته است<ref>ر.ك: همان، ص158</ref>

#[[شرح من‌لايحضره‌الفقيه]]، نوشته [[مولى حسام‌الدين محمدصالح بن مولى احمد سروى مازندرانى]]<ref>ر.ك: همان، ص159</ref>

پاورقى‌ها، توسط مصحح كتاب، افزوده شده است. وى علاوه بر ذكر اختلاف نسخ در پاره‌اى موارد و ذكر آدرس آيات و توضيح اعلام و كلمات و جملات دشوار متن، حواشى ارزشمندى را از كتب معتبرى، همچون [[حاشيه مولى مراد تفرشى]]، [[حاشيه سلطان‌العلماء حسينى آملى]]، [[حاشيه شيخ محمد بن حسن]] (نوه شهيد ثانى)، [[روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه (طبع قدیم)|شرح مولى محمدتقى مجلسى]] و ساير كتب مورد اعتماد و نيز از اقوال فقهاى متتبع و دقيق‌النظر برگزيده و در پاورقى‌ها آورده است<ref>ر.ك: مقدمه مصحح، ج1، ص7</ref>