نفیسی، سعید: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'پزشك' به 'پزشک') |
جز (جایگزینی متن - 'معرّفى اجمالى' به 'معرفی اجمالی') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
== | == معرفی اجمالی مولّف== | ||
'''سعيد نفيسى''' از برجسته‌ترين نويسندگان و ادباى معاصر ايران است كه در سال 1274ش در خانواده‌اى اديب و اهل علم به دنيا آمد. پدرش ميرزا على اكبر خان ناظم الاطباء و برادر بزرگترش مودب الدّوله از پزشکان فاضل و ادب دوست زمان خود بودند و سعيد در دامان پدر و برادر خود رشد و نمو يافت. وى پس از پايان تحصيلات متوسطه براى ادامه تحصيل به اروپا فرستاده شد و تحصيلات دانشگاهى خود را در دانشگاه‌هاى سوئيس و فرانسه ادامه داد و در سال 1297 به ايران بازگشت. ابتدا در دبيرستان‌هاى تهران به تدريس زبان فرانسه پرداخت و بعد در وزارت فلاحت و تجارت مشغول خدمت شد. در سال 1313ش پس از تأسيس دانشگاه تهران به سمت استادى اين دانشگاه برگزيده شد و به تدريس زبان و ادبيات فارسى پرداخت. وى يكى از فاضل‌ترين دانشمندان و محققّان ايرانى بود كه در طول عمر خود به طور پيوسته به تحقيق، ترجمه و تأليف پرداخت. وى در سال 1345ش در تهران درگذشت. مهم‌ترين آثار اين استاد عبارتند از: بابك خرمدين، احوال و اشعار رودكى، تاريخ نظم و نثر در ايران و در زبان فارسى، جستجو در احوال و اشعار فريدالدّين عطّار، شاهكارهاى نثر معاصر فارسى، روزگار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، زندگى و كار و انديشه پورسينا، خاندان طاهريان، تاريخ اجتماعى و سياسى ايران در دوره معاصر، تاريخ اجتماعى ايران از انقراض ساسانيان تا انقراض امويان، مسيحيّت در ايران، سرچشمه تصوّف، آخرين يادگار نادر، ستارگان سياه، نيمه راه بهشت، ماه نخشب، فرنگيس و ساير آثار وى. همچنين از نفيسى آثار زيادى به تصحيح و ترجمه به يادگار مانده است كه در اين جا مجال ذكر همه آنها نيست. | '''سعيد نفيسى''' از برجسته‌ترين نويسندگان و ادباى معاصر ايران است كه در سال 1274ش در خانواده‌اى اديب و اهل علم به دنيا آمد. پدرش ميرزا على اكبر خان ناظم الاطباء و برادر بزرگترش مودب الدّوله از پزشکان فاضل و ادب دوست زمان خود بودند و سعيد در دامان پدر و برادر خود رشد و نمو يافت. وى پس از پايان تحصيلات متوسطه براى ادامه تحصيل به اروپا فرستاده شد و تحصيلات دانشگاهى خود را در دانشگاه‌هاى سوئيس و فرانسه ادامه داد و در سال 1297 به ايران بازگشت. ابتدا در دبيرستان‌هاى تهران به تدريس زبان فرانسه پرداخت و بعد در وزارت فلاحت و تجارت مشغول خدمت شد. در سال 1313ش پس از تأسيس دانشگاه تهران به سمت استادى اين دانشگاه برگزيده شد و به تدريس زبان و ادبيات فارسى پرداخت. وى يكى از فاضل‌ترين دانشمندان و محققّان ايرانى بود كه در طول عمر خود به طور پيوسته به تحقيق، ترجمه و تأليف پرداخت. وى در سال 1345ش در تهران درگذشت. مهم‌ترين آثار اين استاد عبارتند از: بابك خرمدين، احوال و اشعار رودكى، تاريخ نظم و نثر در ايران و در زبان فارسى، جستجو در احوال و اشعار فريدالدّين عطّار، شاهكارهاى نثر معاصر فارسى، روزگار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، زندگى و كار و انديشه پورسينا، خاندان طاهريان، تاريخ اجتماعى و سياسى ايران در دوره معاصر، تاريخ اجتماعى ايران از انقراض ساسانيان تا انقراض امويان، مسيحيّت در ايران، سرچشمه تصوّف، آخرين يادگار نادر، ستارگان سياه، نيمه راه بهشت، ماه نخشب، فرنگيس و ساير آثار وى. همچنين از نفيسى آثار زيادى به تصحيح و ترجمه به يادگار مانده است كه در اين جا مجال ذكر همه آنها نيست. | ||