دیوان خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی (زوار): تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
{{شعر|نستعلیق}} | {{شعر|نستعلیق}} | ||
{{ب| | {{ب|امشب ز غمت ميان خون خواهم خفت|وز بستر عافيت برون خواهم خفت}} | ||
{{م|باور نكنى خيال خود را بفرست}} | {{م|باور نكنى خيال خود را بفرست}} | ||
{{م|تا درنگرد كه بى تو چون خواهم خفت}} | {{م|تا درنگرد كه بى تو چون خواهم خفت}} | ||
| خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
واژه‌هاى كليدى در اشعار حافظ: در ديوان حافظ كلمات و معانى دشوار فراوانى يافت مى‌شود كه هر يك نقش اساسى و عمده‌اى را در بيان و انتقال پيام‌ها و انديشه‌هاى عميق برعهده دارد؛ به‌عنوان نقطه شروع براى آشكار شدن و درك اين مفاهيم، ابتدا بايد با سير ورود تدريجى آن‌ها در ادبيات عرفانى كه از سده ششم و با آثار سنايى و عطار و ديگران آغاز گرديده، آشنا شد. از جمله مهم‌ترين آن‌ها مى‌توان به واژه‌گانى چون «رند» و «صوفى» و «مى» اشاره كرد: | |||
{{شعر|نستعلیق}} | |||
{{ب|خدا را كم نشين با خرقه‌پوشان|رخ از رندان بى‌سامان مپوشان }} | |||
{{م|در اين خرقه بسى آلودگى هست}} | |||
{{م|خوشا وقت قباى مى‌فروشان }} | |||
{{م|در اين صوفى‌وشان دَردى نديدم}} | |||
{{م|كه صافى باد عيش دُردنوشان}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{| class="wikitable poem" | {| class="wikitable poem" | ||
| خط ۱۳۷: | خط ۱۲۴: | ||
همچون همه هنرهاى راستين، شعر حافظ، پرعمق، چندوجهى، تعبيرپذير و تبيين‌جوى است. او هيچ‌گاه ادعاى كشف و غيب‌گويى نكرده، ولى از آن‌جا كه به ژرفى و با پرمعنايى زيسته است و چون سخن و شعر خود را از عشق و صدق تعليم گرفته، كار بزرگ هنرى او آينه‌دار طلعت و طينت فارسى‌زبانان گرديده‌است. | همچون همه هنرهاى راستين، شعر حافظ، پرعمق، چندوجهى، تعبيرپذير و تبيين‌جوى است. او هيچ‌گاه ادعاى كشف و غيب‌گويى نكرده، ولى از آن‌جا كه به ژرفى و با پرمعنايى زيسته است و چون سخن و شعر خود را از عشق و صدق تعليم گرفته، كار بزرگ هنرى او آينه‌دار طلعت و طينت فارسى‌زبانان گرديده‌است. | ||
{{شعر|نستعلیق}} | |||
{{ب|مرا تا عشق تعليم سخن كرد|حديثم نكته هر محفلى بود}} | |||
{{م|مگو ديگر كه حافظ نكته‌دان است}} | |||
{{م|كه ما ديديم و محكم جاهلى بود}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{| class="wikitable poem" | {| class="wikitable poem" | ||