۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'علامه طباطبائى' به 'علامه طباطبائى '
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
جز (جایگزینی متن - 'علامه طباطبائى' به 'علامه طباطبائى ') |
||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
مرحوم علامه طباطبائى(ره) در اين كتاب براى شناسائى شيعه به سه بخش عمده توجه كرده‌اند كه عبارتند از: 1- كيفيت پيدايش و نشو و نماى شيعه 2- انشعابات شيعه 3- تفكر مذهبى شيعه. | مرحوم [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبائى]] (ره) در اين كتاب براى شناسائى شيعه به سه بخش عمده توجه كرده‌اند كه عبارتند از: 1- كيفيت پيدايش و نشو و نماى شيعه 2- انشعابات شيعه 3- تفكر مذهبى شيعه. | ||
در بخش دوم نيز اعتقادات اسلامى را در نبوت، معاد و امامت مورد بررسى قرار داده‌اند، علامۀ شيعه را چنين تعريف مى‌كند كه در اصل به معنى پيرو مى‌باشد و به كسانى شيعه گفته مى‌شود كه جانشينى پيغمبر اكرم(ص) را حق اختصاصى خانواده رسالت مى‌دانند و در معارف اسلام پيرو مكتب اهل بيت مى‌باشند. ايشان زمان پيدايش مكتب تشيع را زمان حيات پيغمبر اكرم(ص) مى‌دانند و عوامل مختلفى را باعث اين نشو در ميان مسلمين معرفى مى‌كند كه از مهم‌ترين آنها مى‌توان به: الف)اجابت دعوت حضرت على(ع) براى جانشينى پيغمبر(ص) در روزهاى نخستين علنى شدن دعوت پيامبر اكرم(ص). ب)تصريح پيغمبر مكرم اسلام(ص) به عصمت و مصون بودن حضرت [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] از هر گونه خطا و اشتباه ج)كارهاى شگفت‌انگيز حضرت على(ع) و ايثارگرى‌هاى ايشان در مورد وجود مقدس پيغمبر خاتم(ص)، مانند خوابيدن حضرت در بستر پيغمبر(ص) و مانند آن د)جريان غدير خم كه علنا پيغمبر(ص) به كل مسلمين جانشينى و خلافت حضرت على(ع) را بيان نمودند كه هيچ جاى شك و شبهه‌اى بعد از ايشان باقى نماند. علاّمه اين فضائل حضرت امير(ع) را دليلى بر تجمع عده‌اى از طالبان فضيلت در گرد حضرت على(ع) مى‌داند و ديگر عامل مهم براى ايجاد تشيع را بكار بردن اين لفظ از جانب پيغمبر(ص) در مورد دوستان على(ع) مى‌نامند. | در بخش دوم نيز اعتقادات اسلامى را در نبوت، معاد و امامت مورد بررسى قرار داده‌اند، علامۀ شيعه را چنين تعريف مى‌كند كه در اصل به معنى پيرو مى‌باشد و به كسانى شيعه گفته مى‌شود كه جانشينى پيغمبر اكرم(ص) را حق اختصاصى خانواده رسالت مى‌دانند و در معارف اسلام پيرو مكتب اهل بيت مى‌باشند. ايشان زمان پيدايش مكتب تشيع را زمان حيات پيغمبر اكرم(ص) مى‌دانند و عوامل مختلفى را باعث اين نشو در ميان مسلمين معرفى مى‌كند كه از مهم‌ترين آنها مى‌توان به: الف)اجابت دعوت حضرت على(ع) براى جانشينى پيغمبر(ص) در روزهاى نخستين علنى شدن دعوت پيامبر اكرم(ص). ب)تصريح پيغمبر مكرم اسلام(ص) به عصمت و مصون بودن حضرت [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] از هر گونه خطا و اشتباه ج)كارهاى شگفت‌انگيز حضرت على(ع) و ايثارگرى‌هاى ايشان در مورد وجود مقدس پيغمبر خاتم(ص)، مانند خوابيدن حضرت در بستر پيغمبر(ص) و مانند آن د)جريان غدير خم كه علنا پيغمبر(ص) به كل مسلمين جانشينى و خلافت حضرت على(ع) را بيان نمودند كه هيچ جاى شك و شبهه‌اى بعد از ايشان باقى نماند. علاّمه اين فضائل حضرت امير(ع) را دليلى بر تجمع عده‌اى از طالبان فضيلت در گرد حضرت على(ع) مى‌داند و ديگر عامل مهم براى ايجاد تشيع را بكار بردن اين لفظ از جانب پيغمبر(ص) در مورد دوستان على(ع) مى‌نامند. | ||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
ايشان ائمه معصومين را افرادى مشخص شده از جانب نبى مكرم اسلام(ص) مى‌دانند كه به واسطۀ بى‌مهرى‌هاى امت مورد غفلت قرار گرفتند و حكومت اسلامى كه مخصوص اين ذوات مقدس بود در دست‌غير اهلش قرار گرفت. | ايشان ائمه معصومين را افرادى مشخص شده از جانب نبى مكرم اسلام(ص) مى‌دانند كه به واسطۀ بى‌مهرى‌هاى امت مورد غفلت قرار گرفتند و حكومت اسلامى كه مخصوص اين ذوات مقدس بود در دست‌غير اهلش قرار گرفت. | ||
مرحوم علامه طباطبائى در بخش‌هاى پايانى كتاب اجمالى از زندگى دوازده امام را ذكر مى‌كند كه از مهم‌ترين بخش‌هاى آن جنگ‌هاى سه‌گانه‌اى كه اميرالمؤمنين انجام داد، صلح امام حسن(ع) قضيۀ كربلا ادعيۀ به يادگار مانده از [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] ، توسعۀ علمى كه توسط امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] صورت گرفت، دوران حبس امام موسى الكاظم(ع)، قضيۀ ولايت عهدى امام رضا(ع)، برقرارى نسبت فاميلى مأمون به امام جواد دوران تلخ امام هادى كه با شكنجه‌هاى روحى و جسمى متوكل همراه بود و دورۀ پر از خفقان امام عسگرى(ع) و بالاخره غيبت صغرى و كبراى امام زمان(عج) و بحثى خاص در مورد ظهور امام عصر(عج) مى‌باشد. | مرحوم [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبائى]] در بخش‌هاى پايانى كتاب اجمالى از زندگى دوازده امام را ذكر مى‌كند كه از مهم‌ترين بخش‌هاى آن جنگ‌هاى سه‌گانه‌اى كه اميرالمؤمنين انجام داد، صلح امام حسن(ع) قضيۀ كربلا ادعيۀ به يادگار مانده از [[علی بن حسین (ع)، امام چهارم|امام سجاد]] ، توسعۀ علمى كه توسط امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] صورت گرفت، دوران حبس امام موسى الكاظم(ع)، قضيۀ ولايت عهدى امام رضا(ع)، برقرارى نسبت فاميلى مأمون به امام جواد دوران تلخ امام هادى كه با شكنجه‌هاى روحى و جسمى متوكل همراه بود و دورۀ پر از خفقان امام عسگرى(ع) و بالاخره غيبت صغرى و كبراى امام زمان(عج) و بحثى خاص در مورد ظهور امام عصر(عج) مى‌باشد. | ||
==نسخه شناسى== | ==نسخه شناسى== | ||