شمیل، شبلی: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۴۶ بایت اضافه‌شده ،  دیروز در ‏۲۱:۰۴
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
}}
}}


'''شبلی شُمَیِّل''' (۱۲۶۷-۱۳۳۵ق / ۱۸۵۰-۱۹۱۷م)، پزشک، فیلسوف مادی‌گرا و از طلایعی نهضت فکری در جهان عرب. او نخستین کسی بود که نظریه تکامل داروین را به طور گسترده به جهان عرب معرفی کرد و مجله «الشفاء» را بنیان نهاد. با وجود گرایش‌های مادی و انتقادی، به عظمت شخصیت امام علی(ع) و بلاغت قرآن اقرار داشت.
'''شبلی شُمَیِّل''' (۱۲۶۷-۱۳۳۵ق / ۱۸۵۰-۱۹۱۷م)، پزشک، فیلسوف مادی‌گرا و از طلایعی نهضت فکری در جهان عرب. او نخستین کسی بود که نظریه تکامل داروین را به طور گسترده به جهان عرب معرفی کرد و مجله «الشفاء» را بنیان نهاد. با وجود گرایش‌های مادی و انتقادی، به عظمت شخصیت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و بلاغت قرآن اقرار داشت.


==ولادت==
==ولادت==
خط ۵۷: خط ۵۷:


'''نظر وی درباره امام علی(ع):'''
'''نظر وی درباره امام علی(ع):'''
با وجود گرایش‌های مادی، شمیل احترام عمیقی برای شخصیت امام علی(ع) قائل بود. او جمله معروفی در وصف امام دارد:
 
«اَلْاِمامُ عَلِيُّ بْنَ ابيطالِبٍ عَظيمُ الْعُظَماءِ نُسْخَةٌ مُفْرَدَةٌ لَمْ يَرَلَها الشَّرقُ وَ لاالغَرْبُ صُورةً طِبَقَ الْأصْلَ لا قَديماً وَ لا حِديثاً».
با وجود گرایش‌های مادی، شمیل احترام عمیقی برای شخصیت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] قائل بود. او جمله معروفی در وصف امام دارد:
(امام علی بن ابی طالب، بزرگ بزرگان است. او یگانه نسخه‌ای است که خاور و باختر، در گذشته و حال، صورت دیگری از آن که مطابق با اصل باشد، به خود ندیده است.)<ref> ر.ک: حکیمی، محمدرضا، ج۱، ص۲۵۰</ref>
 
«'''اَلْاِمامُ عَلِيُّ بْنَ ابيطالِبٍ عَظيمُ الْعُظَماءِ نُسْخَةٌ مُفْرَدَةٌ لَمْ يَرَلَها الشَّرقُ وَ لاالغَرْبُ صُورةً طِبَقَ الْأصْلَ لا قَديماً وَ لا حِديثاً'''».
 
([[امام علی علیه‌السلام|امام علی بن ابی‌طالب(ع)]]، بزرگ بزرگان است. او یگانه نسخه‌ای است که خاور و باختر، در گذشته و حال، صورت دیگری از آن که مطابق با اصل باشد، به خود ندیده است.)<ref> ر.ک: حکیمی، محمدرضا، ج۱، ص۲۵۰</ref>


همچنین، او با وجود مسیحی بودن، در شعری به مدح پیامبر اسلام(ص) پرداخت<ref> ر.ک: حکیمی، محمدرضا، ج۱، ص۲۵۱</ref>  
همچنین، او با وجود مسیحی بودن، در شعری به مدح پیامبر اسلام(ص) پرداخت<ref> ر.ک: حکیمی، محمدرضا، ج۱، ص۲۵۱</ref>