سلسله مجمع مصائب اهل‌البیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

سلسله مجمع مصائب اهل‌البیت(ع) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۲

۴ بایت حذف‌شده ، ۱۵ سپتامبر

جز

جایگزینی متن - ' (س)' به '(س)'

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۴۴٬۵۹۹

ویرایش

@@ خط ۳۹: / خط ۳۹: @@
 شب اول: در مجلس اول قصیده‌ای از سید جعفر حلي (متوفی ۱۳۱۵ق) که به غم‌های محرم و اشک‌ریزی برای امام حسین(ع) اشاره دارد. همچنین به کلامی از امام محمدباقر(ع) اشاره شده که می‌فرماید: پدرم با آغاز ماه محرم دیگر خندان دیده نمی‌شد و تا اینکه روز دهم روز مصیبت و گریه آن حضرت بود و می‌فرمود که این همان روزی است که حسین(ع) در آن روز به شهادت رسید <ref>ر.ک: همان، ص46-45</ref>.
-به‌عنوان نمونه «مجردات» در واقع ابیاتی از شعر یا نوحه است که برای عزاداری و رثای اهل‌بیت(ع) به کار می‌رود.  در یک دوبیتی، حضرت فاطمه زهرا (س) خود را معرفی می‌کند و به‌صورت اول‌شخص از شدت تأثیرگذاری مصائب امام حسین(ع) بر خود سخن می‌گوید. او بیان می‌دارد که این مصائب او را شعله‌ور کرده و باعث شده که هر صبح و شام نوحه کند. این نشان‌دهنده عمق پیوند حضرت زهرا (س) با فاجعه کربلا و عزاداری مستمر ایشان بر امام حسین(ع) است که یکی از مضامین رایج در ادبیات مرثیه شیعی است <ref> ر.ک: همان، ص 53. </ref>
+به‌عنوان نمونه «مجردات» در واقع ابیاتی از شعر یا نوحه است که برای عزاداری و رثای اهل‌بیت(ع) به کار می‌رود.  در یک دوبیتی، حضرت فاطمه زهرا(س) خود را معرفی می‌کند و به‌صورت اول‌شخص از شدت تأثیرگذاری مصائب امام حسین(ع) بر خود سخن می‌گوید. او بیان می‌دارد که این مصائب او را شعله‌ور کرده و باعث شده که هر صبح و شام نوحه کند. این نشان‌دهنده عمق پیوند حضرت زهرا(س) با فاجعه کربلا و عزاداری مستمر ایشان بر امام حسین(ع) است که یکی از مضامین رایج در ادبیات مرثیه شیعی است <ref> ر.ک: همان، ص 53. </ref>
 یا اینکه در مجلس ششم قصیده‌ای از [[سید محمدمهدی بحرالعلوم ]](متوفی 1212ق) ارائه شده که در مظلومیت و شهادت غریبانه مسلم بن عقیل سروده شده است. <ref>ر.ک: همان، ص271</ref>.   پس از آن در قالب نثر داستان یکی از فرزندان مسلم بن عقیل با نام احمد ذکر شده که به همراه امام حسین(ع) در کربلا حضور داشت و حکایت او و ملاقاتش با مختار و سپس امام زین العابدین(ع) خواندنی است <ref>ر.ک: همان، ص 273-272.</ref>
 ===جلد دوم===
-این جلد شامل مجالس و قصایدی متعدد است که به شرح وقایع مربوط به شب‌وروز عاشورا و همچنین وقایع پس از آن می‌پردازد. از جمله مضامین برجسته در این کتاب، شهادت طفل شیرخواره امام حسین(ع) (عبدالله رضیع) است که در بخش‌هایی مانند «عطش عبدالله شیرخوار و شهادتش» و «بازگشت امام حسین(ع) با فرزند شیرخوارش به خیمه‌ها» به‌تفصیل پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص21، 26، 30 ، 35.</ref> نقش و مصائب حضرت زینب (س) نیز به طور گسترده‌ای مطرح شده است، از جمله در بخش‌هایی مانند «سیده زینب با برادرش امام حسین(ع ) <ref>ر.ک: همان، ص87</ref>.
+این جلد شامل مجالس و قصایدی متعدد است که به شرح وقایع مربوط به شب‌وروز عاشورا و همچنین وقایع پس از آن می‌پردازد. از جمله مضامین برجسته در این کتاب، شهادت طفل شیرخواره امام حسین(ع) (عبدالله رضیع) است که در بخش‌هایی مانند «عطش عبدالله شیرخوار و شهادتش» و «بازگشت امام حسین(ع) با فرزند شیرخوارش به خیمه‌ها» به‌تفصیل پرداخته شده است<ref>ر.ک: همان، ص21، 26، 30 ، 35.</ref> نقش و مصائب حضرت زینب(س) نیز به طور گسترده‌ای مطرح شده است، از جمله در بخش‌هایی مانند «سیده زینب با برادرش امام حسین(ع ) <ref>ر.ک: همان، ص87</ref>.
 ===جلد سوم===
@@ خط ۵۴: / خط ۵۴: @@
 ===جلد چهارم===
-قصیده مجلس اول، سروده حسن بن سلیمان بلادی بحرانی (متوفی 1281ق) است که در آن به رحلت پیامبر(ص) و غم و اندوهی که بر حضرت فاطمه (س) وارد شد اشاره شده است</ref>. همان، جلد چهارم، ص17</ref>. در این رابطه چهار قصیده دیگر نیز ذکر شده است</ref> همان، ص15</ref> .
+قصیده مجلس اول، سروده حسن بن سلیمان بلادی بحرانی (متوفی 1281ق) است که در آن به رحلت پیامبر(ص) و غم و اندوهی که بر حضرت فاطمه(س) وارد شد اشاره شده است</ref>. همان، جلد چهارم، ص17</ref>. در این رابطه چهار قصیده دیگر نیز ذکر شده است</ref> همان، ص15</ref> .
 در ادامه در مصائب و شهادت هر یک از معصومین(ع) قصاید متعددی گردآوری و ارائه شده است. به‌عنوان نمونه قصیده‌ای در مصائب امام صادق(ع) با این بیت آغاز شده است :«حن الكاظم او صب دمع العين/ ونينك صدع اگلوب الخواتين» ترجمه: «امام کاظم(ع) دلش شکست و اشک از چشمانش سرازیر شد/ ناله‌ات دل خواهران را به درد آورد» آغاز شده است. این قصیده به حادثه آتش‌زدن خانه امام صادق(ع) توسط منصور عباسی اشاره دارد. این بخش، پس از روایاتی پیرامون دستور منصور برای به‌آتش‌کشیدن خانه امام صادق(ع) و تشدید آتش‌سوزی و گریه‌های زنان اهل‌بیت، آمده است</ref> همان، ص218</ref>.