زبان مردم طهران: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

==ساختار==

این کتاب به بررسی جامع گویش تهران قدیم می‌پردازد و محدوده جغرافیایی این گویش را از شرق به رشته‌کوه‌های سه‌پایه، از شمال به رشته‌کوه توچال، از غرب تا درۀ وردیج و واریش و ورکه‌وا و از جنوب به شهرآباد و ری مشخص می‌کند. نویسنده نشان می‌دهد که زبان مردم تهران، دولاب و دهکده‌های دامنه جنوبی توچال (شمیران) یکسان بوده است.

شیوه نگارش کتاب بر اساس ترتیب الفبایی کلمات است که در آن ابتدا کلمه یا واژه مورد نظر از زبان مردم تهران آورده شده و سپس معنای آن بیان گردیده است. برای مثال: «آدم زنده شیکم داره» به معنای «زنده نیازمند خورد و خوراک است» یا «با منقل آتیش بیا بیرون با بادبزن برو تو» که اشاره به این دارد که در بهار آدمی کمتر سرماخوردگی پیدا می‌کند ولی رو به پاییز بیشتر سرما می‌خورد.