نصيحة الملوك: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
'''نصيحة الملوک''' کتابی است منسوب به [[ماوردی، علی بن محمد|علی بن محمد ماوردی]] (364- 450ق) در موعظهگری و نصیحت پادشاهان و اخلاق سیاسی. | '''نصيحة الملوک''' کتابی است منسوب به [[ماوردی، علی بن محمد|علی بن محمد ماوردی]] (364- 450ق) در موعظهگری و نصیحت پادشاهان و اخلاق سیاسی. | ||
این اثر منسوب به ماوردی است و احتمال داده شده از | این اثر منسوب به [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] است و احتمال داده شده از [[ابوزید، احمد بن سهل|احمد بن سهل (ابوزید بلخی)]] باشد، اما [[حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله|حاجی خلیفه]] آن را از [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] دانسته است<ref>ر.ک: نوری، محمد، 210</ref>. | ||
نویسنده در این کتاب، تقسیم دهگانهای از موضوعهای سیاسی ارائه کرده است که عبارتند از: «تحقیق در باب پندپذیری»، «فضایل پادشاهان و آنچه باید برای خود اختیار کنند»، «صفاتی که باعث فساد در پادشاهی و سلطنت میشود»، «درمان قساوت قلب»، «خودسازی و انضباط نفس»، «سیاست خصوصی خانواده، فرزندان، خویشاوندان، خدمتکاران و سربازان»، «سیاست عمومی و تدبیر اهل مملکت»، «تدبیر ثروت»، «تدبیر دشمنان و صاحبان صفات بد»، «ارائه نیات و جستجوی تأویل»<ref>ر.ک: همان،ص211</ref>،<ref> ر.ک: مقدمه محقق، ص19</ref>، <ref> ر.ک: متن کتاب، ص37-36</ref>. | نویسنده در این کتاب، تقسیم دهگانهای از موضوعهای سیاسی ارائه کرده است که عبارتند از: «تحقیق در باب پندپذیری»، «فضایل پادشاهان و آنچه باید برای خود اختیار کنند»، «صفاتی که باعث فساد در پادشاهی و سلطنت میشود»، «درمان قساوت قلب»، «خودسازی و انضباط نفس»، «سیاست خصوصی خانواده، فرزندان، خویشاوندان، خدمتکاران و سربازان»، «سیاست عمومی و تدبیر اهل مملکت»، «تدبیر ثروت»، «تدبیر دشمنان و صاحبان صفات بد»، «ارائه نیات و جستجوی تأویل»<ref>ر.ک: همان،ص211</ref>،<ref> ر.ک: مقدمه محقق، ص19</ref>، <ref> ر.ک: متن کتاب، ص37-36</ref>. | ||
سیمای مباحث این اثر موعظهگری، نصیحت و اخلاق سیاسی، نه همانند «الاحکام السلطانية» بیان وجوب و حرمتهای فقهی است. ماوردی در مقدمه، خود را ملتزم به احادیثی همچون «انما الدین النصیحه، قیل: لمن یا رسول الله، قال: لله ولرسوله ولائمه المسلمین وجماعتهم» دانسته و مصداق اتم نصیحت را موعظه زمامدار میداند<ref> نوری، محمد، ص212</ref>. | سیمای مباحث این اثر موعظهگری، نصیحت و اخلاق سیاسی، نه همانند «الاحکام السلطانية» بیان وجوب و حرمتهای فقهی است. [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] در مقدمه، خود را ملتزم به احادیثی همچون «انما الدین النصیحه، قیل: لمن یا رسول الله، قال: لله ولرسوله ولائمه المسلمین وجماعتهم» دانسته و مصداق اتم نصیحت را موعظه زمامدار میداند<ref> نوری، محمد، ص212</ref>. | ||
اخلاق سیاسی در کنار مباحث دیگر سیاست مانند فلسفه و فقه سیاسی، دارای اهمیت فراوان است، از این رو ماوردی جنبههای مختلف اخلاق سیاسی را در این اثر بررسی کرده است. وظایف زمامدار در تهذیب و تزکیه نفس خودش، تربیت و بهسازی روانی و اخلاقی نزدیکان و خانوادهاش و تربیت مستمر خادمان و حفاظت از اخلاقیات ممدوح و بازداشتن آنان از خصال ناپسند، همچنین روشهای اکتساب صفات نیکو، بخشی از مباحث کتاب و بخش دیگر، اخلاقیات دستگاههای دولتی است. حاکم عهدهدار ایجاد و حراست از صفات و خصایل نیکو در نظامیان، مسئولان اقتصادی و مسئولان اداری است. حتی اخلاق شرعی هرگونه برخورد عذرآمیز با دشمنان را برنمیتابد و ماوردی مناسبات صحیح با دشمن و اهل جنایت را برشمرده است. این که حاکم چه نوع لباسی بپوشد و در کدام ظرف تناول طعام نماید از دیدگاه اخلاق دینی جای سخن دارد. علل اخلاق همانند علل احکام در زمینه سیاست درخور توجه و در باب سوم و لابهلای فصلهای دیگر مطرح شده و پیآمدهای اخلاق مذموم که به تباهی کیان دولت منجر میگردد تعلیل گردیده است<ref>همان</ref>. | اخلاق سیاسی در کنار مباحث دیگر سیاست مانند فلسفه و فقه سیاسی، دارای اهمیت فراوان است، از این رو [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] جنبههای مختلف اخلاق سیاسی را در این اثر بررسی کرده است. وظایف زمامدار در تهذیب و تزکیه نفس خودش، تربیت و بهسازی روانی و اخلاقی نزدیکان و خانوادهاش و تربیت مستمر خادمان و حفاظت از اخلاقیات ممدوح و بازداشتن آنان از خصال ناپسند، همچنین روشهای اکتساب صفات نیکو، بخشی از مباحث کتاب و بخش دیگر، اخلاقیات دستگاههای دولتی است. حاکم عهدهدار ایجاد و حراست از صفات و خصایل نیکو در نظامیان، مسئولان اقتصادی و مسئولان اداری است. حتی اخلاق شرعی هرگونه برخورد عذرآمیز با دشمنان را برنمیتابد و ماوردی مناسبات صحیح با دشمن و اهل جنایت را برشمرده است. این که حاکم چه نوع لباسی بپوشد و در کدام ظرف تناول طعام نماید از دیدگاه اخلاق دینی جای سخن دارد. علل اخلاق همانند علل احکام در زمینه سیاست درخور توجه و در باب سوم و لابهلای فصلهای دیگر مطرح شده و پیآمدهای اخلاق مذموم که به تباهی کیان دولت منجر میگردد تعلیل گردیده است<ref>همان</ref>. | ||
مقبولیت دولت به دو نوع مشروعیت حقوقی و مشروعیت اخلاقی یا روانشناسانه منقسم است. هر نظام حکمرانی از دو منبع حقوق و اخلاق کسب وجاهت و مشروعیت مینماید. تمام سعی ماوردی در این کتاب، تبیین مشروعیت اخلاقی نظام سیاسی | مقبولیت دولت به دو نوع مشروعیت حقوقی و مشروعیت اخلاقی یا روانشناسانه منقسم است. هر نظام حکمرانی از دو منبع حقوق و اخلاق کسب وجاهت و مشروعیت مینماید. تمام سعی [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] در این کتاب، تبیین مشروعیت اخلاقی نظام سیاسی | ||
خلافت است<ref>همان،ص212-213</ref>. | خلافت است<ref>همان،ص212-213</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۵۶
| نصيحة الملوك | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ماوردی، علی بن محمد (نويسنده) خضر، خضر محمد (محقق) |
| ناشر | مکتبة الفلاح |
| مکان نشر | کویت |
| سال نشر | 1403ق - 1983م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م2ن6 49 JC |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نصيحة الملوک کتابی است منسوب به علی بن محمد ماوردی (364- 450ق) در موعظهگری و نصیحت پادشاهان و اخلاق سیاسی.
این اثر منسوب به ماوردی است و احتمال داده شده از احمد بن سهل (ابوزید بلخی) باشد، اما حاجی خلیفه آن را از ماوردی دانسته است[۱].
نویسنده در این کتاب، تقسیم دهگانهای از موضوعهای سیاسی ارائه کرده است که عبارتند از: «تحقیق در باب پندپذیری»، «فضایل پادشاهان و آنچه باید برای خود اختیار کنند»، «صفاتی که باعث فساد در پادشاهی و سلطنت میشود»، «درمان قساوت قلب»، «خودسازی و انضباط نفس»، «سیاست خصوصی خانواده، فرزندان، خویشاوندان، خدمتکاران و سربازان»، «سیاست عمومی و تدبیر اهل مملکت»، «تدبیر ثروت»، «تدبیر دشمنان و صاحبان صفات بد»، «ارائه نیات و جستجوی تأویل»[۲]،[۳]، [۴]. سیمای مباحث این اثر موعظهگری، نصیحت و اخلاق سیاسی، نه همانند «الاحکام السلطانية» بیان وجوب و حرمتهای فقهی است. ماوردی در مقدمه، خود را ملتزم به احادیثی همچون «انما الدین النصیحه، قیل: لمن یا رسول الله، قال: لله ولرسوله ولائمه المسلمین وجماعتهم» دانسته و مصداق اتم نصیحت را موعظه زمامدار میداند[۵].
اخلاق سیاسی در کنار مباحث دیگر سیاست مانند فلسفه و فقه سیاسی، دارای اهمیت فراوان است، از این رو ماوردی جنبههای مختلف اخلاق سیاسی را در این اثر بررسی کرده است. وظایف زمامدار در تهذیب و تزکیه نفس خودش، تربیت و بهسازی روانی و اخلاقی نزدیکان و خانوادهاش و تربیت مستمر خادمان و حفاظت از اخلاقیات ممدوح و بازداشتن آنان از خصال ناپسند، همچنین روشهای اکتساب صفات نیکو، بخشی از مباحث کتاب و بخش دیگر، اخلاقیات دستگاههای دولتی است. حاکم عهدهدار ایجاد و حراست از صفات و خصایل نیکو در نظامیان، مسئولان اقتصادی و مسئولان اداری است. حتی اخلاق شرعی هرگونه برخورد عذرآمیز با دشمنان را برنمیتابد و ماوردی مناسبات صحیح با دشمن و اهل جنایت را برشمرده است. این که حاکم چه نوع لباسی بپوشد و در کدام ظرف تناول طعام نماید از دیدگاه اخلاق دینی جای سخن دارد. علل اخلاق همانند علل احکام در زمینه سیاست درخور توجه و در باب سوم و لابهلای فصلهای دیگر مطرح شده و پیآمدهای اخلاق مذموم که به تباهی کیان دولت منجر میگردد تعلیل گردیده است[۶].
مقبولیت دولت به دو نوع مشروعیت حقوقی و مشروعیت اخلاقی یا روانشناسانه منقسم است. هر نظام حکمرانی از دو منبع حقوق و اخلاق کسب وجاهت و مشروعیت مینماید. تمام سعی ماوردی در این کتاب، تبیین مشروعیت اخلاقی نظام سیاسی خلافت است[۷].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب؛
- نوری، محمد، «نگارشها و گرایشهای سیاسی ماوردی، پایگاه مجلات تخصصی نور، حکومت اسلامی، زمستان 1375- شماره 2، به آدرس:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/118687