۱۴۴٬۶۱۳
ویرایش
إجازة الحافظ الخيضری لِلوزير كمالالدين محمودباشا العثماني (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۵ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۳۹
، ۲۵ اکتبرجایگزینی متن - 'ب الدین' به 'بالدین'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ' به '') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ب الدین' به 'بالدین') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
[[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] کتاب «[[الإمتاع بأحكام السماع]]» از کمالالدین اُدفوی را پشتوانهای برای دیدگاهش قرار داده است. این کتاب یگانه اثری است که در حکم «سماع» مشی اباحه را پیش گرفته است. برای جایگاه بلند این اثر همین بس که فقیه نامداری مانند حافظ ابوعبدالله ذهبی آن را تلخیص نموده است؛ البته فقط خیضری نیست که به این کتاب اعتماد کرده است، بلکه بسیاری از متأخران نیز به آن اتکال نموده و از آن بهره جستهاند؛ کسانی همچون محمد شاذلی تونسی (درگذشته 882ق)، در رسالهاش «فرح الأسماع بِرُخَص السّماع» در این شمارند. | [[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] کتاب «[[الإمتاع بأحكام السماع]]» از کمالالدین اُدفوی را پشتوانهای برای دیدگاهش قرار داده است. این کتاب یگانه اثری است که در حکم «سماع» مشی اباحه را پیش گرفته است. برای جایگاه بلند این اثر همین بس که فقیه نامداری مانند حافظ ابوعبدالله ذهبی آن را تلخیص نموده است؛ البته فقط خیضری نیست که به این کتاب اعتماد کرده است، بلکه بسیاری از متأخران نیز به آن اتکال نموده و از آن بهره جستهاند؛ کسانی همچون محمد شاذلی تونسی (درگذشته 882ق)، در رسالهاش «فرح الأسماع بِرُخَص السّماع» در این شمارند. | ||
[[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] در تحلیل این موضوع، روش عُلما را بنا به رویه اُدفوی در کتابش آورده است. جز اینکه، او مقدمهای را در آرای کسانی که به روا بودن سماع یا ناروایی آن فتوا دادهاند، نوشته است. همچنین، به نوشتار حافظ ابن کثیر دمشقی درباره سماع اشاره نموده است. او سخن برخی از فقیهان نامدار شافعی (مانند | [[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] در تحلیل این موضوع، روش عُلما را بنا به رویه اُدفوی در کتابش آورده است. جز اینکه، او مقدمهای را در آرای کسانی که به روا بودن سماع یا ناروایی آن فتوا دادهاند، نوشته است. همچنین، به نوشتار حافظ ابن کثیر دمشقی درباره سماع اشاره نموده است. او سخن برخی از فقیهان نامدار شافعی (مانند شهابالدین اَذرعی، دَمیری، سُبکی و سراجالدین بُلقَینی) را که در طبقه شیوخ او و یا اساتید شیوخش میگنجند، درج نموده است. بنای نویسنده بر کوتاهنویسی است و از آوردن حجت و دلیل فرقهها پرهیز میکند. محقق نیز برای پژوهش خود از تکنسخهای که در ضمن مجموعهای در دانشگاه محمد بن سعود نگهداری میشود، بهره جسته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص95-93</ref>. | ||
[[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] مباحثی را در تحریم، اباحه و کراهت سماع و نیز فَرق حکم سماع زیاد با کم، فرق سماع از مرد با سماع از زن، سخن غزالی و عزّ بن عبدالسلام و شروط برخی صوفیان در اباحه سماع ارائه میدهد و خود در پایان، سماع را با رعایت برخی شرطها روا میداند؛ او میگوید: حقیقت نزد من در مسئله سماع چنین است که هرگاه سماع از محرّمات تُهی گردد و از شبهات بهسلامت باشد و به عادت بطّالان بهکار نرود، باکی نیست که از آن بهره برده شود. چهبسا هنگامی که نیتها خالص باشد، سماع از بزرگترین قُرُبات بشمار آید...<ref>ر.ک: متن کتاب، ص154</ref>. | [[خیضری، محمد بن محمد|خیضری]] مباحثی را در تحریم، اباحه و کراهت سماع و نیز فَرق حکم سماع زیاد با کم، فرق سماع از مرد با سماع از زن، سخن غزالی و عزّ بن عبدالسلام و شروط برخی صوفیان در اباحه سماع ارائه میدهد و خود در پایان، سماع را با رعایت برخی شرطها روا میداند؛ او میگوید: حقیقت نزد من در مسئله سماع چنین است که هرگاه سماع از محرّمات تُهی گردد و از شبهات بهسلامت باشد و به عادت بطّالان بهکار نرود، باکی نیست که از آن بهره برده شود. چهبسا هنگامی که نیتها خالص باشد، سماع از بزرگترین قُرُبات بشمار آید...<ref>ر.ک: متن کتاب، ص154</ref>. | ||