دائرة‌المعارف الحسینیة؛ الحسين عليه‌السلام في السنة: تفاوت میان نسخه‌ها

دائرة‌المعارف الحسینیة؛ الحسين عليه‌السلام في السنة (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۲۹

۱ بایت اضافه‌شده ، ۱ ژوئیه

←‏گزارش محتوا

A-esmaili

ربات‌ها، دیوان‌سالاران، مدیران رابط کاربری، مدیران اشتراک فشاری، پنهانگران، مدیران

۱۹٬۴۵۰

ویرایش

@@ خط ۴۴: / خط ۴۴: @@
 یکی دیگر از مباحث مهم این بخش مفهوم «سوء الفهم» است که با طرح مسئله‌ای ریاضی و نحوه حل آن توسط امام علی(ع) نشان می‌دهد که چگونه ایشان با افزودن موقت یک شتر به ۱۷ شتر موجود، توانستند مسئله تقسیم را برای سه شریک به‌گونه‌ای حل کنند که هریک سهم خود را به‌صورت صحیح دریافت کرده و در نهایت شتر اضافه‌شده نیز بازگردانده شود؛ این مثال، بصیرت علمی و فقهی ایشان را نمایان می‌سازد<ref>ر.ک: همان، ص260-261</ref>.
 در این بخش «بدعت و اقسام آن»، «غلو و نصب»، «نوعية النقل» (کیفیت نقل)، «دواعي صدور الحديث» (دلایل صدور حدیث)، «توقيت الصدور و مكانه» (زمان و مکان صدور حدیث)، و... مطرح می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص274-290</ref>.
-# بخش چهارم (علم تصنيف الحديث): این بخش به چگونگی جمع‌آوری، طبقه‌بندی و اعتبارسنجی احادیث می‌پردازد و روش‌های نوین در این حوزه را معرفی می‌کند. مباحثی چون «التصنيف» (طبقه‌بندی) که اصول و روش‌های کلی طبقه‌بندی احادیث را تشریح می‌کند تا از اشتباهات جلوگیری شود، در این بخش مطرح می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص301</ref>. در «في ظلال التصنيف» (در سایه طبقه‌بندی)، چالش‌های عملی در تصنیف احادیث و لزوم دقت در تشخیص روایات صحیح از جعلی، مورد بررسی قرار می‌گیرد<ref>ر.ک: همان، ص304</ref>. بخش «مقارنه» (مقایسه)، به مقایسه دیدگاه‌ها و روش‌های مختلف علمای حدیث در تصنیف، مانند دیدگاه‌های کلینی و نجاشی، می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص316</ref>. «شروط توثيق الكتاب» (شرایط اعتبارسنجی کتاب) نیز معیارهای لازم برای پذیرش یک کتاب حدیثی به‌عنوان منبع موثق را شامل امانت‌داری مؤلف و صحت سلسله سند بیان می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص325</ref>.
+#. بخش چهارم (علم تصنيف الحديث): این بخش به چگونگی جمع‌آوری، طبقه‌بندی و اعتبارسنجی احادیث می‌پردازد و روش‌های نوین در این حوزه را معرفی می‌کند. مباحثی چون «التصنيف» (طبقه‌بندی) که اصول و روش‌های کلی طبقه‌بندی احادیث را تشریح می‌کند تا از اشتباهات جلوگیری شود، در این بخش مطرح می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص301</ref>. در «في ظلال التصنيف» (در سایه طبقه‌بندی)، چالش‌های عملی در تصنیف احادیث و لزوم دقت در تشخیص روایات صحیح از جعلی، مورد بررسی قرار می‌گیرد<ref>ر.ک: همان، ص304</ref>. بخش «مقارنه» (مقایسه)، به مقایسه دیدگاه‌ها و روش‌های مختلف علمای حدیث در تصنیف، مانند دیدگاه‌های کلینی و نجاشی، می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص316</ref>. «شروط توثيق الكتاب» (شرایط اعتبارسنجی کتاب) نیز معیارهای لازم برای پذیرش یک کتاب حدیثی به‌عنوان منبع موثق را شامل امانت‌داری مؤلف و صحت سلسله سند بیان می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص325</ref>.
 # بخش پنجم (علم تاريخ الحديث): این بخش، به سیر تاریخی تدوین و توسعه علوم حدیث از آغاز تا دوران معاصر می‌پردازد. مباحثی چون «التاريخ» (تاریخ)، به کلیات تاریخ حدیث اشاره دارد<ref>ر.ک: همان، ص337</ref>. «نشأة علوم الحديث و التأليف فيها» (پیدایش علوم حدیث و نگارش در آن)، چگونگی شکل‌گیری این علوم را تبیین می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص338</ref>. «نشأة علم الدراية» (پیدایش علم درایه)، به بررسی مفاهیم و اصطلاحات حدیث از نظر متن و معنا می‌پردازد و چگونگی برخورد با احادیث متعارض یا مبهم را آموزش می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص339</ref>. «التأليف في علم الدراية» (نگارش در علم درایه)، آثار مهم و مؤلفین این علم را معرفی می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص346</ref>. «نشأة علم الرجال» (پیدایش علم رجال)، به بررسی احوال راویان و طبقات آن‌ها برای تشخیص افراد موثق و غیر موثق می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص349</ref> و...
 # بخش ششم (علم الرواية): این بخش، به اصول و آداب نقل حدیث و شخصیت‌های اصلی در سلسله روایت می‌پردازد. «آداب الرواية» (آداب روایت‌گری)، شامل شرایط اخلاقی و فنی راویان حدیث، از جمله دقت در نقل، حفظ امانت و پرهیز از خطا در انتقال الفاظ و معانی است<ref>ر.ک: همان، ص387</ref>. «استحباب الرواية» (استحباب روایت‌گری)، به اهمیت و فضیلت نقل حدیث و نقش آن در حفظ و نشر معارف اسلامی اشاره دارد. «المروي‌ عنه» (کسی که از او روایت شده)، به معرفی منابع اصلی روایت، یعنی پیامبر اکرم(ص) و ائمه معصومین(ع) و جایگاه بی‌بدیل آنان در نقل سنت می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص390-394</ref>. «المعصومون المروي عنهم» (معصومانی که از آن‌ها روایت شده)، به‌تفصیل ائمه معصومین(ع) را به‌عنوان منابع اصلی و موثق روایت معرفی کرده و بر اهمیت روایات آن‌ها به دلیل عصمتشان تأکید می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص395</ref>.