بازکاوی مؤلفه‌های هویت ملی در شاهنامۀ فردوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==ساختار==

==گزارش کتاب==

هدف اصلی این پژوهش بازکاوی مؤلفه‌های هویت ملی در شاهنامۀ فردوسی است. بحث اصلی در این است که کدام یک از عناصر و مؤلفه‌های هویتی، به چه صورتی در شاهنامه فردوسی بازتاب یافته‌اند. هویت ملی از عوامل اصلی پایداری نظام‌های سیاسی و اجتماعی است. بنابراین یکی از اهداف و حوزه‌های اصلی جامعه‌پذیری سیاسی در همۀ نظام‌های سیاسی را تقویت و بازتولید هویت ملی تشکیل می‌دهد؛ اما این امر مستلزم شناخت و ارزیابی دقیق وضعیت هویت ملی و عناصر، مؤلفه‌ها و شاخص‌های آن در هر نظام سیاسی و اجتماعی است. یکی از راه‌های ارزیابی دقیق وضعیت هویت ملی، استخراج عناصر، مؤلفه‌ها و شاخص‌های آن، از متون تاریخی و ادبی است. این کار می‌تواند موجب افزایش کارکردهای هویت ملی و ایجاد انسجام و وحدت ملی در جامعه گردد و زمینۀ مناسبی برای بهتر زیستن افراد جامعه فراهم آورد.

مجموعۀ یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که فردوسی از مؤلفۀ هویت فرهنگی برای تولید مفاهیم مشترک ملی استفاده کرده است؛ مفاهیمی مانند خردورزی، دادگستری، میهن‌دوستی و انگیزۀ دفاع از سرزمین، پای‌بندی به آیین جنگ، دین‌باوری، مهرورزی، آزادگی، آزستیزی، تقدیرگرایی، دانایی و دانشوری و .... .

دین در شاهنامه دارای اهمیت ویژه‌ای است. به گونه‌ای که هم نشانه‌هایی از ادیان باستان مانند آیین زروان، مهرپرستی، مانوی، مزدک و زرتشتی در آن وجود دارد و هم توصیفات آشکاری از دین اسلام و مذهب شیعه دیده می‌شود. از سوی دیگر به سایر ادیان مانند یهودی و مسیحی نیز اشاراتی شده است.