۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''شعر ابن المعتز؛ القسم الأول: الديوان'''، مجموعه اشعار ابوالعباس عبدالله بن محمد بن معتز (247-296ق)، شاعر و ادیب بزرگ عصر دوم عباسی، در بحرهای مختلف شعری است که توسط شاگرد وی، ابوبکر محمد بن یحیی | '''شعر ابن المعتز؛ القسم الأول: الديوان'''، مجموعه اشعار [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابوالعباس عبدالله بن محمد بن معتز]] (247-296ق)، شاعر و ادیب بزرگ عصر دوم عباسی، در بحرهای مختلف شعری است که توسط شاگرد وی، [[صولی، محمد بن یحیی|ابوبکر محمد بن یحیی صولی]]، گردآوری شده است. | ||
اشعار او در این کتاب، در 10 بخش، در سه جلد، تدوین و اشعار هر بخش نیز بهترتیب حروف الفبا، منظم شده است. | اشعار او در این کتاب، در 10 بخش، در سه جلد، تدوین و اشعار هر بخش نیز بهترتیب حروف الفبا، منظم شده است. | ||
جلد نخست، فنون فخر، غزل، مدح و تهانی و هجا و ذم را در خود جای داده است<ref>ر.ک:متن کتاب، ج1، ص11-741</ref> و جلد دوم، اشعار مربوط به شراب (فن خمریات)، معاتبات، طرد و اوصاف و ملح را <ref>ر.ک: همان، ج2، ص5-655</ref>. | جلد نخست، فنون فخر، غزل، مدح و تهانی و هجا و ذم را در خود جای داده است<ref>ر.ک:متن کتاب، ج1، ص11-741</ref> و جلد دوم، اشعار مربوط به شراب (فن خمریات)، معاتبات، طرد و اوصاف و ملح را <ref>ر.ک: همان، ج2، ص5-655</ref>. | ||
اشعار مربوط به فن مراثی و زهد و شیب، ادب و حکمت نیز در جلد سوم آمده است <ref>ر.ک: همان، ج3، ص5-405</ref>. | اشعار مربوط به فن مراثی و زهد و شیب، ادب و حکمت نیز در جلد سوم آمده است <ref>ر.ک: همان، ج3، ص5-405</ref>. | ||
در باب فخر که صولی آن را نخستین بخش دیوان قرار داده، مایه اصلی اشعار، همانا برتر نهادن عباسیان نسبت به علویان است. در این دسته از اشعار، وی در مقام سخنگوی عباسیان، آل علی(ع) را که مغرضانه «آل طالب» مینامد، مخاطب قرار داده، گوید: «خاندان علی(ع)، با همه فضیلت و کرامتی که دارند، نسبت به خلافت و حکومت که از آغاز، از آنِ عباسیان بوده...، هیچ ادعایی نباید داشته باشند...». | در باب فخر که [[صولی، محمد بن یحیی|صولی]] آن را نخستین بخش دیوان قرار داده، مایه اصلی اشعار، همانا برتر نهادن عباسیان نسبت به علویان است. در این دسته از اشعار، وی در مقام سخنگوی عباسیان، آل [[امام علی علیهالسلام|علی(ع)]] را که مغرضانه «آل طالب» مینامد، مخاطب قرار داده، گوید: «خاندان [[امام علی علیهالسلام|علی(ع)]]، با همه فضیلت و کرامتی که دارند، نسبت به خلافت و حکومت که از آغاز، از آنِ عباسیان بوده...، هیچ ادعایی نباید داشته باشند...». | ||
در باب مدح، ابن معتز این خصوصیت را داشت که چون خود امیرزادهای برخوردار از همه موهبتهای زندگی بود، هرگز بهمنظور کسب درآمد یا جلب توجه خلفا و امرا شعر نمیگفت و همین ویژگی، مدایح وی را از اعتبار ویژهای برخوردار میگرداند. | در باب مدح، [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] این خصوصیت را داشت که چون خود امیرزادهای برخوردار از همه موهبتهای زندگی بود، هرگز بهمنظور کسب درآمد یا جلب توجه خلفا و امرا شعر نمیگفت و همین ویژگی، مدایح وی را از اعتبار ویژهای برخوردار میگرداند. | ||
در زمینه هجا شعر ابن معتز شهرتی به هم نرسانیده است. | در زمینه هجا شعر [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] شهرتی به هم نرسانیده است. | ||
غزلیات ابن معتز به انواع وصفهای شیوا و تشبیهات زیبا آراسته است، اما در مقایسه با غزلهای شاعران دیگر چون ابن رومی و ابونواس، فاقد آن عشق آتشین و آن طلب راستین است. | غزلیات [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] به انواع وصفهای شیوا و تشبیهات زیبا آراسته است، اما در مقایسه با غزلهای شاعران دیگر چون ابن رومی و ابونواس، فاقد آن عشق آتشین و آن طلب راستین است. | ||
وی در سرودن خمریات، چیرهدست بود و شاید در سده ۳ق، هیچ شاعری به فراوانی ابن معتز در باب شراب، شعر نگفته باشد. خمریات ابن معتز را، قدما همپایه خمریات اعشی، اخطل، ابونواس و حسن بن ضحاک دانستهاند. | وی در سرودن خمریات، چیرهدست بود و شاید در سده ۳ق، هیچ شاعری به فراوانی ابن معتز در باب شراب، شعر نگفته باشد. خمریات [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] را، قدما همپایه خمریات اعشی، اخطل، ابونواس و حسن بن ضحاک دانستهاند. | ||
ابن معتز در زمینه طردیات (نخجیرافکنی) نیز مانند ابن رومی و ابونواس بسیار شعر گفته است. وی علاوه بر توانایی ویژهای که در وصف و تشبیه دارد و در طردیات بهنحو احسن از آن فنون مدد میگیرد، با شکار که سرگرمی معمول امیرزادگان بوده، از نزدیک و از دوران کودکی آشنا بوده است. | [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] در زمینه طردیات (نخجیرافکنی) نیز مانند ابن رومی و ابونواس بسیار شعر گفته است. وی علاوه بر توانایی ویژهای که در وصف و تشبیه دارد و در طردیات بهنحو احسن از آن فنون مدد میگیرد، با شکار که سرگرمی معمول امیرزادگان بوده، از نزدیک و از دوران کودکی آشنا بوده است. | ||
دایره وصف در شعر ابن معتز به خمریات و طردیات وی محدود نمیگردد، بلکه همه پدیدههای کوچک و بزرگ محیط زندگی او را، از گنجینههای موجود در کاخهای عباسیان تا موریانهای که کتابهایش را جویده و سیلابی که دیوارهای خانهاش را خراب کرده است، در بر میگیرد. وصف ابن معتز وصفی روشن و زیباست و در این راه، قدرت و وسعت تخیل، اطلاعات عمومی گسترده، احاطه بر صرف و نحو و لغت، چیرهدستی در فن تشبیه و انواع استعارات و ریزبینی و هوش و ذکاوت سرشار، وی را مدد میرسانند. | دایره وصف در شعر [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] به خمریات و طردیات وی محدود نمیگردد، بلکه همه پدیدههای کوچک و بزرگ محیط زندگی او را، از گنجینههای موجود در کاخهای عباسیان تا موریانهای که کتابهایش را جویده و سیلابی که دیوارهای خانهاش را خراب کرده است، در بر میگیرد. وصف [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] وصفی روشن و زیباست و در این راه، قدرت و وسعت تخیل، اطلاعات عمومی گسترده، احاطه بر صرف و نحو و لغت، چیرهدستی در فن تشبیه و انواع استعارات و ریزبینی و هوش و ذکاوت سرشار، وی را مدد میرسانند. | ||
معاتبات، دسته دیگری از سرودههای ابن معتز را تشکیل میدهند. در این نوع شعر، نگرانکنندهترین مسئلهای که ابن معتز را رنج میدهد، اختلافات علویان و عباسیان است و بعضی از اشعار هجایی وی در این بخش از دیوان جای داده شده است. | معاتبات، دسته دیگری از سرودههای [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] را تشکیل میدهند. در این نوع شعر، نگرانکنندهترین مسئلهای که [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] را رنج میدهد، اختلافات علویان و عباسیان است و بعضی از اشعار هجایی وی در این بخش از دیوان جای داده شده است. | ||
در باب زهدیات نیز سرودههایی دارد که در آنها به وصف پیری و مقایسه دوران پیری و جوانی و مسائل حکمتآمیز و عبرتآموز میپردازد. بررسی این نوع شعر ابن معتز آشکارا نشان میدهد که وی میخواسته است، با شاعرانی چون ابوالعتاهیه که به زهدیات شهرت یافتهاند، برابری کند. | در باب زهدیات نیز سرودههایی دارد که در آنها به وصف پیری و مقایسه دوران پیری و جوانی و مسائل حکمتآمیز و عبرتآموز میپردازد. بررسی این نوع شعر ابن معتز آشکارا نشان میدهد که وی میخواسته است، با شاعرانی چون ابوالعتاهیه که به زهدیات شهرت یافتهاند، برابری کند. | ||
ابن معتز به چیرهدستی در فن تشبیه شهرت یافته است و قدما تشبیهات وی را مانند مدایح بحتری و هجاهای ابن رومی ضربالمثل کردهاند<ref>ر.ک: لسانی فشارکی، محمدعلی، ج4، ص635-636</ref>. | [[ابن معتز، عبدالله بن محمد|ابن معتز]] به چیرهدستی در فن تشبیه شهرت یافته است و قدما تشبیهات وی را مانند مدایح بحتری و هجاهای ابن رومی ضربالمثل کردهاند<ref>ر.ک: لسانی فشارکی، محمدعلی، ج4، ص635-636</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||