دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURدیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازیJ1.jpg | عنوان =دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = حکیم شیرازی، علامعلی (نویسنده) خادمی، روح‌الله (محقق) |زبان | زبان = | کد کنگره = | موضوع = |نا...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی (شاعر قرن سیزده و چهارده هجری)''' با تحقیق و تصحیح دکتر روح‌الله | '''دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی (شاعر قرن سیزده و چهارده هجری)''' با تحقیق و تصحیح دکتر [[خادمی، روح‌الله|روح‌الله خادمی]]؛ این کتاب شامل 8821 بیت است که از نسخ دیوان حکیم و منابع دیگر فراهم آمده است. از این میان 558 بیت قصیده، 6514 بیت غزل، 166 بیت قطعه، 356 بیت ترجیع‌بند، 452 بیت مسمط، 238 بیت رباعی، 504 بیت مثنوی و 33 بیت ملحقات است. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
شیخ غلامعلی حکیم شیرازی فرزند ملا علی‌اکبر، فیلسوف، عارف، متفکر و شاعر شیعه‌مذهب اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که در سال‌های پرمخاطرۀ منتهی به انقلاب مشروطیت و بعد از آن، به ادب فارسی و حکمت اسلامی اشتغال و اهتمام داشته است. تاریخ ولادت او معلوم نیست؛ اما سال درگذشت او از ماده‌تاریخی که نعمت فسایی سروده، 1335 قمری به دست می‌آید. نظر به اینکه استادانش حکیم صهبا در 1306 و | [[حکیم شیرازی، علامعلی|شیخ غلامعلی حکیم شیرازی]] فرزند ملا علی‌اکبر، فیلسوف، عارف، متفکر و شاعر شیعه‌مذهب اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که در سال‌های پرمخاطرۀ منتهی به انقلاب مشروطیت و بعد از آن، به ادب فارسی و حکمت اسلامی اشتغال و اهتمام داشته است. تاریخ ولادت او معلوم نیست؛ اما سال درگذشت او از ماده‌تاریخی که [[نعمت فسایی]] سروده، 1335 قمری به دست می‌آید. نظر به اینکه استادانش [[قمشه‌ای، محمدرضا|حکیم صهبا]] در 1306 و [[زنوزی، علی بن عبدالله|آقا علی مدرس زنوزی]] در 1307 درگذشته‌اند و از آنجا که وفات [[حکیم شیرازی، علامعلی|حکیم]] را در جوانی نوشته‌اند، می‌باید تاریخ ولادت او را تا جایی عقب کشید که بتواند محضر و تلمذ این دو استاد را در عنفوان جوانی درک کرده باشد؛ بنابراین حوالی سال 1290 معقول‌تر به نظر می‌آید. | ||
زادگاه او را بعضی شیراز و بعضی حوالی و اطراف شیراز دانسته‌اند. شیخ غلامعلی مقدمات علوم را در شیراز فراگرفت و چون در آن زمان حوزۀ فلسفی و عرفانی تهران بسیار پررونق بود، برای ادامۀ تحصیلات خود به تهران سفر کرد و در مدرسۀ سپهسالار اقامت گزید. گویا در همان دوران اقامت در این مدرسه، مرحوم آقامحمدکاظم ملک‌التجار او را به تربیت فرزندان خویش برمی‌گزیند که یکی از ایشان مرحوم حاج حسین آقا ملک مؤسس کتابخانۀ ملی ملک است که از استاد خود بسیار کسب کمال نموده است. وفات حکیم در خانۀ پدری حاج حسین آقا ملک در بازار بین‌الحرمین تهران اتفاق افتاده، اما از مدفن او اطلاعی در دست نیست. | زادگاه او را بعضی شیراز و بعضی حوالی و اطراف شیراز دانسته‌اند. شیخ غلامعلی مقدمات علوم را در شیراز فراگرفت و چون در آن زمان حوزۀ فلسفی و عرفانی تهران بسیار پررونق بود، برای ادامۀ تحصیلات خود به تهران سفر کرد و در مدرسۀ سپهسالار اقامت گزید. گویا در همان دوران اقامت در این مدرسه، مرحوم آقامحمدکاظم ملک‌التجار او را به تربیت فرزندان خویش برمی‌گزیند که یکی از ایشان مرحوم حاج حسین آقا ملک مؤسس کتابخانۀ ملی ملک است که از استاد خود بسیار کسب کمال نموده است. وفات حکیم در خانۀ پدری حاج حسین آقا ملک در بازار بین‌الحرمین تهران اتفاق افتاده، اما از مدفن او اطلاعی در دست نیست. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
شیخ غلامعلی در طول دوران شاعری خود، دو تخلص را برگزیده است: فانی و حکیم؛ اما گویا او به ثبت اشعاری که با تخلص «فانی» سروده، علاقه‌ای نداشته و حتی قصیدۀ ابداعیۀ سینیه را که از اشعار عالی اوست، در نسخ دیوان خود از قلم انداخته است؛ بنابراین طبیعی است اشعاری که در مرآت الفصاحه، حدیقة الشعرا و منابع دیگر آمده نیز به دیوان مدون او راه نیافته باشد. ترجیع‌بند عرفانی او نیز مشمول همین حکم شده است. | شیخ غلامعلی در طول دوران شاعری خود، دو تخلص را برگزیده است: فانی و حکیم؛ اما گویا او به ثبت اشعاری که با تخلص «فانی» سروده، علاقه‌ای نداشته و حتی قصیدۀ ابداعیۀ سینیه را که از اشعار عالی اوست، در نسخ دیوان خود از قلم انداخته است؛ بنابراین طبیعی است اشعاری که در مرآت الفصاحه، حدیقة الشعرا و منابع دیگر آمده نیز به دیوان مدون او راه نیافته باشد. ترجیع‌بند عرفانی او نیز مشمول همین حکم شده است. | ||
حکیم در دوران سکونت در تهران و به‌ویژه مدرسۀ سپهسالار در محضر درس چندتن از بزرگان فلسفه و عرفان دوران خود حاضر شده و جهان فکری او در همین حوزه شکل گرفته است؛ از جمله آقا محمدرضا قمشه‌ای و | حکیم در دوران سکونت در تهران و به‌ویژه مدرسۀ سپهسالار در محضر درس چندتن از بزرگان فلسفه و عرفان دوران خود حاضر شده و جهان فکری او در همین حوزه شکل گرفته است؛ از جمله آقا [[قمشه‌ای، محمدرضا|محمدرضا قمشه‌ای]] و [[زنوزی، علی بن عبدالله|آقا علی مدرس طهرانی]] معروف به حکیم مؤسس. | ||
قصاید سیزده‌گانه‌ای که در دیوان حکیم شیرازی موجود است، مشتمل بر چند نوع فاخر ادبی از جمله مسائل اجتماعی و مدح است. بین این قصاید، یک قصیده در نعت پیامبر، دو قصیده در منقبت حضرت علی (ع) است که تجلی‌گاه اعتقادات راسخ دینی و عرفانی حکیم شیرازی است. همچنین تنی چند از معاصران خود را در قصایدی ستودده که از نحوۀ ارتباط او با این افراد اطلاعی در دست نیست. | قصاید سیزده‌گانه‌ای که در دیوان حکیم شیرازی موجود است، مشتمل بر چند نوع فاخر ادبی از جمله مسائل اجتماعی و مدح است. بین این قصاید، یک قصیده در نعت پیامبر، دو قصیده در منقبت [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] است که تجلی‌گاه اعتقادات راسخ دینی و عرفانی حکیم شیرازی است. همچنین تنی چند از معاصران خود را در قصایدی ستودده که از نحوۀ ارتباط او با این افراد اطلاعی در دست نیست. | ||
آثار حکیم شیرازی عبارتند از: دیوان اشعار، میزان السداد فی بیان ما یتعلق بمصالح العباد، جمع و تفریق فی بیان التصور والتصدیق، حاشیه بر اسفار اربعه، حاشیه بر شرح مقدمۀ قیصری بر فصوص الحکم، حاشیه بر شرح فصوص الحکم. | آثار [[حکیم شیرازی، علامعلی|حکیم شیرازی]] عبارتند از: دیوان اشعار، میزان السداد فی بیان ما یتعلق بمصالح العباد، جمع و تفریق فی بیان التصور والتصدیق، حاشیه بر اسفار اربعه، حاشیه بر شرح مقدمۀ قیصری بر فصوص الحکم، حاشیه بر شرح فصوص الحکم. | ||
شیخ غلامعلی حکیم در عالم اندیشه و شعر دو چهرۀ گونه‌گون دارد که تلاقی این دو چهره، به او نما و شمایی روشن و باشکوه داده است؛ چهرۀ اول حکیم، به عنوان یکی از دانش‌آموختگان و استادان مکتب فلسفی و عرفانی تهران عصر ناصری و مشروطه او را در شمار شارحان حکمت متعالیه نشان می‌دهد که روزگاری در محضر استادانی چون حکیم صهبا و حکیم مؤسس زانوی تلمذ بر زمین می‌نهد و روزگاری دیگر در کسوت استادی آنچه را آموخته به شاگردان می‌آموزد. چهرۀ دوم حکیم او را در هیئت و هیبت یکی از شاعران سبک بازگشت نشان می‌دهدکه سال‌ها دمخوربودن با آثار سعدی، حافظ، نظامی، هاتف، فردوسی و دیگران، ذهن و زبان و آنان را به‌خوبی بازشناخته و به شیوۀ شاعران عصر، طریق تتبع سبک و نگاه آنان را در پیش گرفته است. | شیخ غلامعلی حکیم در عالم اندیشه و شعر دو چهرۀ گونه‌گون دارد که تلاقی این دو چهره، به او نما و شمایی روشن و باشکوه داده است؛ چهرۀ اول حکیم، به عنوان یکی از دانش‌آموختگان و استادان مکتب فلسفی و عرفانی تهران عصر ناصری و مشروطه او را در شمار شارحان حکمت متعالیه نشان می‌دهد که روزگاری در محضر استادانی چون [[قمشه‌ای، محمدرضا|حکیم صهبا]] و [[زنوزی، علی بن عبدالله|حکیم مؤسس]] زانوی تلمذ بر زمین می‌نهد و روزگاری دیگر در کسوت استادی آنچه را آموخته به شاگردان می‌آموزد. چهرۀ دوم حکیم او را در هیئت و هیبت یکی از شاعران سبک بازگشت نشان می‌دهدکه سال‌ها دمخوربودن با آثار سعدی، حافظ، نظامی، هاتف، فردوسی و دیگران، ذهن و زبان و آنان را به‌خوبی بازشناخته و به شیوۀ شاعران عصر، طریق تتبع سبک و نگاه آنان را در پیش گرفته است. | ||
مهم‌ترین ویژگی شعر | مهم‌ترین ویژگی شعر [[حکیم شیرازی، علامعلی|حکیم]]، تأثیرپذیری تمام و کمال او از خواجۀ شیراز است. عمدۀ اشعار [[حکیم شیرازی، علامعلی|حکیم]]، غزلیات اوست که بیشتر در وزن و قافیه و محتوا تحت تأثیر اندیشۀ حافظ هستند. حکیم همچون حافظ از نفاق، دروغ، زهد، ریا، وعظ بیهوده، خانقاه‌نشینی و ..... بیزار است و در مقابل شریعت‌ورزان، همنشینی با می و معشوق و ملامت‌طلبی و تن‌آسانی را تبلیغ می‌کند. یکی از ویژگی‌های زاهدان که حکیم را بسیار می‌آزارد، داغ پیشانی آنان است که در ابیات متعددی بدان تاخته است که زاهدان داغ بر پیشانی دارند و عاشقان داغ بر دل. | ||
دیوان حکیم که در این کتاب تصحیح شده، شامل 8821 بیت است که از نسخ دیوان حکیم و منابع دیگر فراهم آمده است. از این میان 558 بیت قصیده، 6514 بیت غزل، 166 بیت قطعه، 356 بیت ترجیع‌بند، 452 بیت مسمط، 238 بیت رباعی، 504 بیت مثنوی و 33 بیت ملحقات است. | دیوان حکیم که در این کتاب تصحیح شده، شامل 8821 بیت است که از نسخ دیوان حکیم و منابع دیگر فراهم آمده است. از این میان 558 بیت قصیده، 6514 بیت غزل، 166 بیت قطعه، 356 بیت ترجیع‌بند، 452 بیت مسمط، 238 بیت رباعی، 504 بیت مثنوی و 33 بیت ملحقات است. | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
نسخه‌های خطی که در تصحیح این دیوان استفاده شده، شش نسخه است که عبارتند از: نسخۀ شمارۀ 6664 محفوظ در کتابخانۀ ملک که کهن‌ترین نسخۀ اشعار حکیم شیرازی محسوب می‌شود؛ نسخۀ شمارۀ 2560 محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ شمارۀ 1034 غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ ملی، نسخۀ عکسی تذکرۀ مدینة الادب، و جنگ شعر 4048 محفوظ در کتابخانۀ دانشگاه تهران. | نسخه‌های خطی که در تصحیح این دیوان استفاده شده، شش نسخه است که عبارتند از: نسخۀ شمارۀ 6664 محفوظ در کتابخانۀ ملک که کهن‌ترین نسخۀ اشعار حکیم شیرازی محسوب می‌شود؛ نسخۀ شمارۀ 2560 محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ شمارۀ 1034 غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ ملی، نسخۀ عکسی تذکرۀ مدینة الادب، و جنگ شعر 4048 محفوظ در کتابخانۀ دانشگاه تهران. | ||
<ref> [https://literaturelib.com/books/4902 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | <ref> [https://literaturelib.com/books/4902 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۶
| دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حکیم شیرازی، علامعلی (نویسنده) خادمی، روح‌الله (محقق) |
| ناشر | مجمع ذخائر اسلامی |
| مکان نشر | قم |
| سال نشر | 1399 |
| شابک | 1ـ743551ـ622ـ978 |
| کد کنگره | |
دیوان شیخ غلامعلی حکیم شیرازی (شاعر قرن سیزده و چهارده هجری) با تحقیق و تصحیح دکتر روح‌الله خادمی؛ این کتاب شامل 8821 بیت است که از نسخ دیوان حکیم و منابع دیگر فراهم آمده است. از این میان 558 بیت قصیده، 6514 بیت غزل، 166 بیت قطعه، 356 بیت ترجیع‌بند، 452 بیت مسمط، 238 بیت رباعی، 504 بیت مثنوی و 33 بیت ملحقات است.
گزارش کتاب
شیخ غلامعلی حکیم شیرازی فرزند ملا علی‌اکبر، فیلسوف، عارف، متفکر و شاعر شیعه‌مذهب اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که در سال‌های پرمخاطرۀ منتهی به انقلاب مشروطیت و بعد از آن، به ادب فارسی و حکمت اسلامی اشتغال و اهتمام داشته است. تاریخ ولادت او معلوم نیست؛ اما سال درگذشت او از ماده‌تاریخی که نعمت فسایی سروده، 1335 قمری به دست می‌آید. نظر به اینکه استادانش حکیم صهبا در 1306 و آقا علی مدرس زنوزی در 1307 درگذشته‌اند و از آنجا که وفات حکیم را در جوانی نوشته‌اند، می‌باید تاریخ ولادت او را تا جایی عقب کشید که بتواند محضر و تلمذ این دو استاد را در عنفوان جوانی درک کرده باشد؛ بنابراین حوالی سال 1290 معقول‌تر به نظر می‌آید.
زادگاه او را بعضی شیراز و بعضی حوالی و اطراف شیراز دانسته‌اند. شیخ غلامعلی مقدمات علوم را در شیراز فراگرفت و چون در آن زمان حوزۀ فلسفی و عرفانی تهران بسیار پررونق بود، برای ادامۀ تحصیلات خود به تهران سفر کرد و در مدرسۀ سپهسالار اقامت گزید. گویا در همان دوران اقامت در این مدرسه، مرحوم آقامحمدکاظم ملک‌التجار او را به تربیت فرزندان خویش برمی‌گزیند که یکی از ایشان مرحوم حاج حسین آقا ملک مؤسس کتابخانۀ ملی ملک است که از استاد خود بسیار کسب کمال نموده است. وفات حکیم در خانۀ پدری حاج حسین آقا ملک در بازار بین‌الحرمین تهران اتفاق افتاده، اما از مدفن او اطلاعی در دست نیست.
شیخ غلامعلی در طول دوران شاعری خود، دو تخلص را برگزیده است: فانی و حکیم؛ اما گویا او به ثبت اشعاری که با تخلص «فانی» سروده، علاقه‌ای نداشته و حتی قصیدۀ ابداعیۀ سینیه را که از اشعار عالی اوست، در نسخ دیوان خود از قلم انداخته است؛ بنابراین طبیعی است اشعاری که در مرآت الفصاحه، حدیقة الشعرا و منابع دیگر آمده نیز به دیوان مدون او راه نیافته باشد. ترجیع‌بند عرفانی او نیز مشمول همین حکم شده است.
حکیم در دوران سکونت در تهران و به‌ویژه مدرسۀ سپهسالار در محضر درس چندتن از بزرگان فلسفه و عرفان دوران خود حاضر شده و جهان فکری او در همین حوزه شکل گرفته است؛ از جمله آقا محمدرضا قمشه‌ای و آقا علی مدرس طهرانی معروف به حکیم مؤسس.
قصاید سیزده‌گانه‌ای که در دیوان حکیم شیرازی موجود است، مشتمل بر چند نوع فاخر ادبی از جمله مسائل اجتماعی و مدح است. بین این قصاید، یک قصیده در نعت پیامبر، دو قصیده در منقبت حضرت علی(ع) است که تجلی‌گاه اعتقادات راسخ دینی و عرفانی حکیم شیرازی است. همچنین تنی چند از معاصران خود را در قصایدی ستودده که از نحوۀ ارتباط او با این افراد اطلاعی در دست نیست.
آثار حکیم شیرازی عبارتند از: دیوان اشعار، میزان السداد فی بیان ما یتعلق بمصالح العباد، جمع و تفریق فی بیان التصور والتصدیق، حاشیه بر اسفار اربعه، حاشیه بر شرح مقدمۀ قیصری بر فصوص الحکم، حاشیه بر شرح فصوص الحکم.
شیخ غلامعلی حکیم در عالم اندیشه و شعر دو چهرۀ گونه‌گون دارد که تلاقی این دو چهره، به او نما و شمایی روشن و باشکوه داده است؛ چهرۀ اول حکیم، به عنوان یکی از دانش‌آموختگان و استادان مکتب فلسفی و عرفانی تهران عصر ناصری و مشروطه او را در شمار شارحان حکمت متعالیه نشان می‌دهد که روزگاری در محضر استادانی چون حکیم صهبا و حکیم مؤسس زانوی تلمذ بر زمین می‌نهد و روزگاری دیگر در کسوت استادی آنچه را آموخته به شاگردان می‌آموزد. چهرۀ دوم حکیم او را در هیئت و هیبت یکی از شاعران سبک بازگشت نشان می‌دهدکه سال‌ها دمخوربودن با آثار سعدی، حافظ، نظامی، هاتف، فردوسی و دیگران، ذهن و زبان و آنان را به‌خوبی بازشناخته و به شیوۀ شاعران عصر، طریق تتبع سبک و نگاه آنان را در پیش گرفته است.
مهم‌ترین ویژگی شعر حکیم، تأثیرپذیری تمام و کمال او از خواجۀ شیراز است. عمدۀ اشعار حکیم، غزلیات اوست که بیشتر در وزن و قافیه و محتوا تحت تأثیر اندیشۀ حافظ هستند. حکیم همچون حافظ از نفاق، دروغ، زهد، ریا، وعظ بیهوده، خانقاه‌نشینی و ..... بیزار است و در مقابل شریعت‌ورزان، همنشینی با می و معشوق و ملامت‌طلبی و تن‌آسانی را تبلیغ می‌کند. یکی از ویژگی‌های زاهدان که حکیم را بسیار می‌آزارد، داغ پیشانی آنان است که در ابیات متعددی بدان تاخته است که زاهدان داغ بر پیشانی دارند و عاشقان داغ بر دل.
دیوان حکیم که در این کتاب تصحیح شده، شامل 8821 بیت است که از نسخ دیوان حکیم و منابع دیگر فراهم آمده است. از این میان 558 بیت قصیده، 6514 بیت غزل، 166 بیت قطعه، 356 بیت ترجیع‌بند، 452 بیت مسمط، 238 بیت رباعی، 504 بیت مثنوی و 33 بیت ملحقات است.
نسخه‌های خطی که در تصحیح این دیوان استفاده شده، شش نسخه است که عبارتند از: نسخۀ شمارۀ 6664 محفوظ در کتابخانۀ ملک که کهن‌ترین نسخۀ اشعار حکیم شیرازی محسوب می‌شود؛ نسخۀ شمارۀ 2560 محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ شمارۀ 1034 غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ مجلس، نسخۀ غزلیات حکیم محفوظ در کتابخانۀ ملی، نسخۀ عکسی تذکرۀ مدینة الادب، و جنگ شعر 4048 محفوظ در کتابخانۀ دانشگاه تهران. [۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات