زکاری، احمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸۱: | خط ۸۱: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1403]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۸
| احمد بن محمد الزکاری، ابو العباس | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن خیاط زکاری |
| نام پدر | خیاط |
| ولادت | شانزدهم شعبان سال 1252ق |
| محل زندگی | فاس مراکش |
| پیشه | فقیه و محدث و صوفی سنی |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | |
| شاگردان | عبدالسلام بن عبدالقادر بن سوده |
| برخی آثار | مجموع رسائل |
احمد بن خیاط زکاری (1252-1343ق)، فقیه و محدث و صوفی سنی اهل فاس مراکش که آثار فراوانی را به رشته تحریر درآورده است.
تولد
وی در شانزدهم شعبان سال 1252ق، متولد شد.
توصیف علما از او
عبدالسلام بن عبدالقادر بن سوده در کتابش «سل النصال للنضال بالأشياخ و أهل الكمال فهرس الشيوخ» می‌نویسد: «احمد بن محمد بن عمر بن عبدالهادی بن عربی بن خیاط زکاری حسنی و خاندانش از شریفانی هستند که شرافت ایشان نزد اهل فاس متواتر است و به دیده تعظیم و اجلال به ایشان می‌نگرند». سپس با اوصاف بلندی از وی یاد کرده و وی را محدث، اصولی و فقیه می‌داند: «المحدث المشارك، المدقق الأصولي الفقيه الدراك».
اساتید
- شیخ عبدالرحمن بن احمد شدادی حسنی (متوفی 1261ق)؛
- شیخ محمدصادق بن هاشمی حسنی (متوفی 1271ق)؛
- شیخ داودی بن عربی تلمسانی حسنی (متوفی 1271ق)؛
- شیخ عبدالحفیظ علوی امرانی (متوفی 1274ق)؛
- شیخ محمد بن عبدالرحمن فیلالی سلجلاسی (متوفی 1275ق).
مهم‌ترین استاد او در طریقت و تزهد، شیخ محمد بن احمد بن طیب بنانی مراکشی بوده است. زکاری در بازارها می‌گشت و زندگی خود را با سؤال و گدایی از مردم می‌گذراند. اساتید و اقرانش او را از این کار نهی کردند. قاضی فاس شیخ عمر بن عبدالقادر رنده او را از این کار نهی کرد، اما او از این کارش دست برنداشت و به همین دلیل زندانی شد. او مدتی در زندان بود، تا اینکه آزاد شد و به علم و دانش برگشت و تا ملاقات پروردگار بدون امکانات رفاهی و در ریاضت زندگی کرد.
تألیفات
وی تألیفات متعددی دارد که تعداد آنها را تا یک‌صد عدد ذکر کرده‌اند؛ از آن جمله است:
- حاشية ابن الخياط علی شرح الخرشي؛
- حاشية علی مصطلح الحديث؛
- الفهرسة الكبری و الصغری؛
- مجموع رسائل (مقدمه).
وفات
زکاری در روز دوازدهم رمضان 1343 وفات یافت و در زاویه رمیله که معروف به خاندان زکاریین است دفن گردید[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: بسام محمد بارود، ص27-30
منابع مقاله
بسام محمد بارود، مقدمه تحقیقی کتاب «مجموع رسائل»، ابوعبدالله عربی بن احمد درقاوی، با مقدمه احمد بن خیاط زکاری و تحقیق بسام محمد بارود، ابوظبی، المجمع الثقافي، 1999ق.