هوای وصال: تفاوت میان نسخه‌ها

1. نويسنده در فصل اول كتاب ابتدا وصيت را به لحاظ لفظى و اصطلاحى معنا كرده و سپس انواع آن را متذكر شده است. به اعتقاد نويسنده وصيت را انواعى است، اما جامع‌ترين آن دو نوع است: وصيت شرعى و وصيت اخلاقى <ref>متن كتاب، ص16</ref>. با بررسى آثار مكتوب حضرت امام(ره) روشن مى‌شود كه ايشان در طول حيات پربركت خود به تناسب موقعيت‌هاى شخصى، سياسى و اجتماعى احساس تكليف كرده و به وظيفه شرعى و اخلاقى عمل نموده و وصيت‌نامه‌هاى متعددى، اعم از شرعى و اخلاقى را به رشته تحرير درآورده‌اند <ref>همان، ص18</ref>. وصيت‌نامه‌هاى موجود امام هشت فقره است كه در زمان‌هاى مختلف نوشته شده‌اند <ref>همان، ص22</ref>. از بين تمام وصيت‌نامه‌ها، دو وصيت‌نامه كه از لحاظ محتوايى و موضوعى مهم بوده، مورد بررسى قرار گرفته است: يكى نخستين وصيت‌نامه موجود از حضرت امام به تاريخ بهمن 1331ش و ديگرى آخرين وصيت‌نامه (سياسى - الهى) به تاريخ بهمن 1361ش <ref>ر.ك: همان، ص23</ref>.

 

2. در اين فصل، متن كامل تمام وصيت‌نامه‌هاى موجود حضرت امام در طول زندگى پربركتشان ارائه شده است. نويسنده در يك دسته‌بندى منطقى در دو بخش، وصيت‌نامه‌هاى پيش و پس از انقلاب اسلامى در بهمن 57 را جداگانه ذكر كرده است. در بخش وصيت‌نامه‌هاى پيش از انقلاب، شهادت [[خمینی، مصطفی|سيد مصطفى خمينى]] مبناى دسته‌بندى بوده است. در بخش وصيت‌نامه‌هاى پس از انقلاب نيز ابتدا وصيت‌نامه‌هاى شرعى (شخصى - حقوقى) و سپس در بخشى جدا وصيت‌نامه سياسى - الهى حضرت امام ذكر شده است <ref>ر.ك: همان، ص27-84</ref>.

 

3. حضرت امام نيز همچون ديگر علما و مراجع سلف نظرات خود را در زمينه وصيت و وصيت‌نامه‌نويسى به‌صورت مجزا در كتاب‌هاى مختلف فقهى آورده و توضيح داده‌اند؛ از جمله در چهار كتاب فقهى: «نجاة العباد»، «زبدة الأحكام»، «تحرير الوسيلة» و «توضيح المسائل».

 

در فصل سوم سعى بر اين بوده كه در درجه اول، همه احكام مربوط به وصيت و وصيت‌نامه‌نگارى ايشان از منابع و آثار قديم و جديد يك‌جا جمع كرده و ارائه شود، اما با توجه به اينكه احكام و مسائل كتاب‌هاى «نجاة العباد» و «زبدة الأحكام»، هركدام مختصر بوده و همچنين در كتاب‌هاى تحرير و توضيح المسائل تكرار شده‌اند؛ لذا احكام و مسائل وصيت آن دو كتاب در اينجا مطرح نشده‌اند <ref>ر.ك: همان، ص169-170</ref>.

 

در انتهاى اين فصل، استفتائات حضرت امام(ره) در موضوع مورد بحث ذكر شده است.

 

4. در آخرين فصل كتاب، متن دو وصيت‌نامه به قلم حاج سيد مصطفى و سيد احمد خمينى بدون هيچ‌گونه توضيحى آورده شده است.