درس‌گفتارهایی دربارۀ نظریه‌های ادبی جهان: تفاوت میان نسخه‌ها

فرمالیست ها به تحلیل متن ادبی دست زدند و عناصر ادبی و زبانی را با توجه به فرم و شکل آثار بررسی کردند. از نظر آنان «شعر، فرمی از زبان است که مشخصه‌اش جهت‌گیری به سوی فرم خودش است. شعر بیش از هرچیز مجال می‌دهد تا خود زبان را با روشی نو بشناسیم. اینکه زبان به چه چیزی ارجاع می‌دهد - چه چیز را منتقل می‌کند - در درجۀ دوم اهمیت قرار دارد». نظریۀ فرمالیسم، ترکیبی از نظریه‌های یاکوبسون، شکلوفسکی، توماشفکسی، یاکوبنسکی و چند نفر روس دیگر است که تمرکز جدی و همه‌جانبۀ آنها در نقد، توجه مطلق و انحصاری به خود اثر ادبی، بدون دخالت دادن پیش‌زمینه‌های اجتماعی، سیاسی، روانی، فرهنگی و .... است. اساساً فرمالیست‌های روس در ساختارشناسی با صناعات ادبی سروکار داشتند؛ یعنی تلاش می‌کردند با تحلیل و توصیف عینیت‌گرایی به شناسایی ماهیت ویژه و مخصوص ادبیات دست بزنند. جهت‌گیری آنان معطوف به تاریخ، محتوا، خاستگاه، آثار و همچنین پیام آثار نبود؛ چراکه آنها چنین می‌اندیشیدند که «هنر امری خودآیین است: فعالیتی جاودانه، خودگردان و پایدار است که هیچ چیز جز بررسی آن بر مبنای حد و مرزهای خودش، نمی‌تواند تشریحش کند».