۱۱۸٬۷۳۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURدیوان محمود بکرانی و دیوان رکن بکرانیJ1.jpg | عنوان =دیوان محمود بکرانی و دیوان رکن بکرانی | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = بکرانی ابهری، رفیع‌الدین محمود (نویسنده) بکرانی ابهری، رکن‌الدین حسن بن مح...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان محمود بکرانی و دیوان رکن بکرانی''' تألیف رفیع‌الدین محمود بکرانی ابهری، رکن‌الدین حسن بن محمود بکرانی | '''دیوان محمود بکرانی و دیوان رکن بکرانی''' تألیف [[بکرانی ابهری، رفیع‌الدین محمود|رفیع‌الدین محمود بکرانی ابهری]]، [[بکرانی ابهری، رکن‌الدین حسن بن محمود|رکن‌الدین حسن بن محمود بکرانی ابهری]]؛ تصحیح و تحقیق [[ایمانی، بهروز|بهروز ایمانی]]، [[سروری، امید|امید سروری]]؛ این کتاب دربردارندۀ دیوان‌های پدر و پسری سخنور از سده‌های هفتم و هشتم هجری قمری است. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
این کتاب دربردارندۀ دیوان‌های پدر و پسری سخنور از سده‌های هفتم و هشتم هجری قمری است: رفیع‌الدین محمود بکرانی ابهری / کرمانی (متوفای 672 ق) و رکن‌الدین حسن بن محمود بکرانی (درگذشتۀ 747 ق). بخش اعظم سروده‌های این دو شاعر مداح را که زبانی فصیح و عاری از تعقید و تکلف دارند و در غزل و قطعه و رباعی هم طبع‌آزمایی کرده‌اند، قصاید و ترکیبات تشکیل می‌دهد. | این کتاب دربردارندۀ دیوان‌های پدر و پسری سخنور از سده‌های هفتم و هشتم هجری قمری است: [[بکرانی ابهری، رفیع‌الدین محمود|رفیع‌الدین محمود بکرانی ابهری]] / کرمانی (متوفای 672 ق) و [[بکرانی ابهری، رکن‌الدین حسن بن محمود|رکن‌الدین حسن بن محمود بکرانی]] (درگذشتۀ 747 ق). بخش اعظم سروده‌های این دو شاعر مداح را که زبانی فصیح و عاری از تعقید و تکلف دارند و در غزل و قطعه و رباعی هم طبع‌آزمایی کرده‌اند، قصاید و ترکیبات تشکیل می‌دهد. | ||
بخش اول این کتاب مقدمه‌ای در شعر محمود ابهری و دیوان اشعار اوست. رفیع‌الدین محمود ابهری در سال 672 قمری درگذشته است و احتمالاً بین سال‌های 592 تا 602 قمری زاده شده است. او زادۀ ابهر قزوین، منسوب به خاندان بکرانی، خاندانی عالم و فاضل و شاعری بود. از بدایت حال و سیر زندگی او اطلاع زیادی در دست نیست؛ اما او زمانی از ابهر خارج شده و به کرمان رفته و برای مدتی طولانی در این شهر رحل اقامت افکنده است؛ تا جایی که به رفیع‌الدین کرمانی مشهور شده و در زمرۀ علما و شعرای این شهر دانسته شده است. تنها اثر دستیاب او، گزیدۀ اشعاری است که در مجموعۀ شمارۀ 555 فرهنگستان علوم تاجیکستان و دیگر منابع ثبت شده است. | بخش اول این کتاب مقدمه‌ای در شعر محمود ابهری و دیوان اشعار اوست. [[بکرانی ابهری، رفیع‌الدین محمود|رفیع‌الدین محمود ابهری]] در سال 672 قمری درگذشته است و احتمالاً بین سال‌های 592 تا 602 قمری زاده شده است. او زادۀ ابهر قزوین، منسوب به خاندان بکرانی، خاندانی عالم و فاضل و شاعری بود. از بدایت حال و سیر زندگی او اطلاع زیادی در دست نیست؛ اما او زمانی از ابهر خارج شده و به کرمان رفته و برای مدتی طولانی در این شهر رحل اقامت افکنده است؛ تا جایی که به رفیع‌الدین کرمانی مشهور شده و در زمرۀ علما و شعرای این شهر دانسته شده است. تنها اثر دستیاب او، گزیدۀ اشعاری است که در مجموعۀ شمارۀ 555 فرهنگستان علوم تاجیکستان و دیگر منابع ثبت شده است. | ||
ویژگی بارز سروده‌های محمود، انسجام بیانی و سادگی زبانی است و گاه در مجرای همین روانی، می‌کوشد جریان تازه‌ای ایجاد کند و تصویرهای نو بپردازد. تلاش خلاقانۀ او را در مضمون‌سازی می‌توان در قصیده‌ای که در شرح چشم‌درد خود سروده است، مشاهده کرد. اشعار او در بحرهای رمل، هزج، مضارع، مجتث مخبون، رجز، خفیف و متقارب سروده شده است. در اشعار او بسامد استفاده از لغات و کلمات دشوار محدود است و مواردی هم که به کار برده شده، همان واژه‌های رایج در زبان و بیان شاعران آن دوره است؛ مانند آشناور، برگستوان، سپرغم، یرلغ، دخول، آغاریدن و ... . | ویژگی بارز سروده‌های محمود، انسجام بیانی و سادگی زبانی است و گاه در مجرای همین روانی، می‌کوشد جریان تازه‌ای ایجاد کند و تصویرهای نو بپردازد. تلاش خلاقانۀ او را در مضمون‌سازی می‌توان در قصیده‌ای که در شرح چشم‌درد خود سروده است، مشاهده کرد. اشعار او در بحرهای رمل، هزج، مضارع، مجتث مخبون، رجز، خفیف و متقارب سروده شده است. در اشعار او بسامد استفاده از لغات و کلمات دشوار محدود است و مواردی هم که به کار برده شده، همان واژه‌های رایج در زبان و بیان شاعران آن دوره است؛ مانند آشناور، برگستوان، سپرغم، یرلغ، دخول، آغاریدن و ... . | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
در دیوان رکن موضوع مدح نمودی نمایان دارد؛ مدح دولت‌مردان و عالمان. هنر شاعری او نیز در این مدیحه‌سرایی‌ها متبلور است. بن‌مایۀ تصویری و تعبیری وی در ساختار این مدایح، متعارف است و نوآورانه نیست؛ اما گاهی تصویری غریب نیز در قاب شعر او می‌درخشد. موضوع سوگ نیز در سروده‌های او مطرح است و مرثیت‌هایی در مرگ بزرگان روزگار خود ساخته و پرداخته است. | در دیوان رکن موضوع مدح نمودی نمایان دارد؛ مدح دولت‌مردان و عالمان. هنر شاعری او نیز در این مدیحه‌سرایی‌ها متبلور است. بن‌مایۀ تصویری و تعبیری وی در ساختار این مدایح، متعارف است و نوآورانه نیست؛ اما گاهی تصویری غریب نیز در قاب شعر او می‌درخشد. موضوع سوگ نیز در سروده‌های او مطرح است و مرثیت‌هایی در مرگ بزرگان روزگار خود ساخته و پرداخته است. | ||
تقی کاشی در سال 1040 قمری دیوانی از رکن بکرانی دیده بود که قریب به سه‌هزار بیت در آن مندرج بوده است؛ اما یگانه نسخۀ شناخته‌شدۀ دیوان رکن بکرانی به شمارۀ 555 در فرهنگستان علوم تاجیکستان محفوظ است که دربرگیرندۀ 33 قصیده، 4 ترکیب‌بند، 1 ترجیع‌بند، 5 قطعه، 27 غزل، 103 رباعی و درمجموع 1891 بیت است.<ref> [https://literaturelib.com/books/7132 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref> | [[تقی کاشی]] در سال 1040 قمری دیوانی از رکن بکرانی دیده بود که قریب به سه‌هزار بیت در آن مندرج بوده است؛ اما یگانه نسخۀ شناخته‌شدۀ دیوان رکن بکرانی به شمارۀ 555 در فرهنگستان علوم تاجیکستان محفوظ است که دربرگیرندۀ 33 قصیده، 4 ترکیب‌بند، 1 ترجیع‌بند، 5 قطعه، 27 غزل، 103 رباعی و درمجموع 1891 بیت است.<ref> [https://literaturelib.com/books/7132 ر.ک: کتابخانه تخصصی ادبیات] </ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||