الدواهي: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '( ' به '(') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[ابوعبیده، معمر بن مثنی]] (نويسنده) | [[ابوعبیده، معمر بن مثنی]] (نويسنده) | ||
[[هاشمی، محمد بن حسن بن دینار ]] (نويسنده) | [[هاشمی، محمد بن حسن بن دینار ]] (نويسنده) | ||
[[ناجی، هلال]] ( محقق) | [[ناجی، هلال]] (محقق) | ||
[[ناجی، هلال]] ( مقدمه نويس) | [[ناجی، هلال]] (مقدمه نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
نسخهٔ ۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۲
| الدواهي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابوعبیده، معمر بن مثنی (نويسنده)
هاشمی، محمد بن حسن بن دینار (نويسنده) ناجی، هلال (محقق) ناجی، هلال (مقدمه نويس) |
| ناشر | مجمع اللغة العربیة |
| مکان نشر | سوریه - دمشق |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| موضوع | تا‌ریخ و نقد زبان عربی -- مسا‌ئل لغوی,واژه‌نا‌مه‌ها -- تا‌ریخ و نقد زبان عربی |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الدواهي، مجموعه‌ای است از دو عالم لغوی، ابوعبیده معمر بن مثنی تیمی (متوفای 120ق) و ابوالعباس محمد بن حسن بن دینار هاشمی (متوفای 259 یا 281ق). این کتاب به موضوع لغت اختصاص یافته و توسط هلال بن ناجی تحقیق شده است.
نوشتار حاضر در حقیقت مجموعه‌ای از دو کتاب خطی، یکی از آن ابوعبیده معمر بن مثنی و دیگری از آن ابوالعباس محمد بن حسن هاشمی، است که توسط یکی از ناسخان در یک جا و با عنوان «الدواهي» جمع شده است[۱].
این کتاب به‌عنوان معجمی از معاجم صفات قلمداد شده و از جمله نخستین آثار لغوی و در صفات است. کتاب یادشده جزو کتب مفقوده‌ای بوده که در آغاز قرن 21م، به دست رسیده و منتشر گردیده است[۲].
وی نخست به الفاظ مختلف تعبیرکننده از معنای دواهی (مصائب و بلایا) مانند النهبور، الخنفقین و... پرداخته[۳] و در ادامه به کنیه‌هایی دربردارنده معنای دواهی، همچون: ام‌اللهیم، ام‌خنور، ام‌فأر و مانند آن اشاره نموده است[۴].
نویسنده، بخشی از کتاب را به صفاتی که دواهی با آنها متصف می‌شود، از قبیل: هتر، نآد، حوله و... اختصاص داده است[۵].
به دنبال آن به عباراتی که برای اتصاف افراد به‌کار می‌رود، از قبیل: «داهية من الدواهي»، «عضلة من العضل» و غیر آن، که غالبا حکایت از عقل و علم و درایت دارد، اشاره کرده است[۶]. وی در ادامه، برخی از واژگان نظیر: الإدب، البدي، البطيط که به امر عجیب و شگفت‌آور اختصاص دارد و همچنین کلماتی که معنای سب و دشنام در آنها نهفته، مانند: ابوحباحب که به فرد بخیل اطلاق شده، به‌همراه کلماتی دیگر با این مضمون را ذکر کرده[۷] و پایان‌بخش کتاب را به واژه‌گانی مربوط به صفات کذب، همچون: «الكذب السخت»، به معنای دروغ خالص و «الكذب الصراح»، به معنای دروغ روشن و واضح و... اختصاص داده است[۸].
از ویژگی‌های این کتاب، علی‌رغم حجم اندک آن، مشمل بودن بر کلماتی است که در معاجم لغوی یافت نمی‌گردد و این امر زمینه غنای دانش لغت و نگارش‌های لغوی را فراهم نموده است[۹].
محقق علاوه بر ذکر مقدمه‌ای درباره کتاب و نویسندگان، در سرتاسر اثر به شرح و توضیح کلمات دشوار متن در پاورقی پرداخته است.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.