طالقانی، محمدحسن بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo"> | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NURمحمدحسن طالقانی.jpg|بندانگشتی|]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
نسخهٔ ۱۳ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۰۰
| نام | آل طالقانی، محمدحسن |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | ملا عبداللَّه طالقانى |
| متولد | 1287ق |
| محل تولد | تهران |
| رحلت | 1371ق |
| اساتید | آیتاللَّه حاج محمدباقر درچهاى |
| برخی آثار | الشيخية نشأتها و تطورها و مصادر دراستها
القاديانية عمدة الطالب في أنساب آل أبي طالب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE07516AUTHORCODE |
محمدحسن آل طالقانی (1287-1371ق)، فقیه و فیلسوف شیعه، از شاگردان محمدباقر درچه‌ای، میرزا جهان‌گیرخان حکیم قشقایى و آخوند ملا محمد کاشى بوده است.
ولادت
حاج شیخ محمدحسن طالقانى، فرزند عالم بزرگ آخوند ملا عبداللَّه طالقانى، از مشاهیر علما و معاریف دانشمندان تهران بودند. وی در سال 1287ق، متولد شد.
تحصیلات
در ده سالگى به اتفاق والد ماجدش به تهران منتقل و در مدرسه حاج رجبعلى خان مشغول به تحصیل شد. پس از خواندن مقدمات واجبات، در سن 16 سالگى به اصفهان مسافرت نمود و از محضر آیتاللَّه حاج محمدباقر درچهاى (استاد مرحوم آیتاللَّه بروجردى) و آیتاللَّه ابوالمعالى کرباسى و دیگران استفاده نمود. دروس عقلى و فلسفى را از مرحوم میرزا جهان‌گیرخان حکیم قشقایى و مرحوم حجت‌الاسلام آخوند ملا محمد کاشى بهرهمند گردید. او بعد از بیست سال توقف در آن سامان براى دیدار والدین، مسافرتى به تهران نمود. سپس به اصفهان مراجعت کرد و بعد از چند سال توقف و تدریس و تدرس در اوائل مشروطیت به تهران رحل اقامت افکند و در مدرسه دارالشفا و محمودیه مشغول به تدریس فقه و اصول گردید و در مسجد سیفالدوله که اکنون به مسجد طالقانى معروف است، به اقامه جماعت و ترویجات دینى پرداخت.
وفات
وی در سال 1371ق، که دعوت حق را در سن 84 سالگى لبیک گفته و جنازهاش با تجلیل فراوان در مسجد بالاسر در جوار حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد. مرحوم آیتاللَّه طالقانى مجسمه تقوا و فضیلت و پیکره زهد و پارسایى و داراى ملکات فاضله و اخلاق حسنه و مورد توجه و علاقه مردم بودند[۱].
آثار
- رسالهاى در لباس مشکوک؛
- رسالهاى در غصب[۲]؛
پانویس
منابع مقاله
نصیری، محمدرضا، «اثرآفرینان، زندگی‌نامه نام‌آوران فرهنگی ایران»، جلد چهارم، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ دوم، 1384ش.