نغمه‌های جاویدان (صد بند): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۲۹: خط ۲۹:
    '''نغمه‌های جاویدان (صد بند)''' تألیف [[تاگور، رابیندرانات|رابیندرانات تاگور]]، ترجمه [[ضیاءالدین، مولوی|مولوی ضیاءالدین]]، با مقدمه‌ای از [[طباطبایی، سید مصطفی|سید مصطفی طباطبایی]]؛ نغمه‌های جاویدان یا صد بند تاگور، مجموعه‌ای از بهترین منظومه‌های عرفانی شاعر و نويسنده بزرگ هند، [[تاگور، رابیندرانات|تاگور]] (١٨۶٠ - ١٩٣١) است.
    '''نغمه‌های جاویدان (صد بند)''' تألیف [[تاگور، رابیندرانات|رابیندرانات تاگور]]، ترجمه [[ضیاءالدین، مولوی|مولوی ضیاءالدین]]، با مقدمه‌ای از [[طباطبایی، سید مصطفی|سید مصطفی طباطبایی]]؛ نغمه‌های جاویدان یا صد بند تاگور، مجموعه‌ای از بهترین منظومه‌های عرفانی شاعر و نويسنده بزرگ هند، [[تاگور، رابیندرانات|تاگور]] (١٨۶٠ - ١٩٣١) است.


    او شاعر آزاده‌ای بو د که همه ملل و اقوام را به محبت، دوستی و یگانگی دعوت می‌کرد و مظھر پرور دگار را در نوع‌پروری انسان دوستی می‌دید و توهین به بشر را قابل تحمل نمى‌دانست.
    او شاعر آزاده‌ای بود که همه ملل و اقوام را به محبت، دوستی و یگانگی دعوت می‌کرد و مظھر پرور دگار را در نوع‌پروری انسان دوستی می‌دید و توهین به بشر را قابل تحمل نمى‌دانست.


    مهمترین و یژگی آثار او نغمه‌های شاعرانه‌ای است که در ستایش شاعر کائنات ۔که جمال محض می‌باشد -سروده‌است.
    مهمترین و یژگی آثار او نغمه‌های شاعرانه‌ای است که در ستایش شاعر کائنات ۔که جمال محض می‌باشد -سروده‌است.

    نسخهٔ کنونی تا ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۶

    نغمه‌های جاویدان (صد بند)
    نغمه‌های جاویدان (صد بند)
    پدیدآورانتاگور، رابیندرانات (نویسنده)

    طباطبایی، سید مصطفی (مقدمه)

    ضیاءالدین، مولوی (مترجم)
    ناشرمؤسسه مطبوعاتی عطایی
    مکان نشرتهران
    سال نشر1347ش
    چاپاول
    موضوعتاگور? رابیندرانات. 1861 - 1941 - سرگذشتنامه شعربنگالی - ترجمه شده به فارسی
    کد کنگره
    PK1723/ن7ت2‏

    نغمه‌های جاویدان (صد بند) تألیف رابیندرانات تاگور، ترجمه مولوی ضیاءالدین، با مقدمه‌ای از سید مصطفی طباطبایی؛ نغمه‌های جاویدان یا صد بند تاگور، مجموعه‌ای از بهترین منظومه‌های عرفانی شاعر و نويسنده بزرگ هند، تاگور (١٨۶٠ - ١٩٣١) است.

    او شاعر آزاده‌ای بود که همه ملل و اقوام را به محبت، دوستی و یگانگی دعوت می‌کرد و مظھر پرور دگار را در نوع‌پروری انسان دوستی می‌دید و توهین به بشر را قابل تحمل نمى‌دانست.

    مهمترین و یژگی آثار او نغمه‌های شاعرانه‌ای است که در ستایش شاعر کائنات ۔که جمال محض می‌باشد -سروده‌است.

    وی نغمه‌های شاعر فطرت را از مظاهر آفرینش به گوش هوش می‌شنید و سراپای و جودش غرق نشاط و شادمانی می‌شد؛ نیایش‌ها و راز و نیازهای تاگور در این‌کتاب، شور و حال عارفانه مناجاتهای عارفان مسلمان را به یاد می‌آورد و سوز و گداز خاصی دارد.

    او ضمن این نیایش‌ها بە شدت تحت تأثیر فرهنگ و ادیان هندی است و می‌توان اصول و قواعد کلی جهان‌بینی هندی را در آن به زیبایی مشاهده کرد.

    تاگور، معشوق و معبود حقیقی خود را با این كلمات خطاب می‌كند: ای پروردگارا ای محبوب! ای مایه خوشبختی! ای عشق! مولاي من!

    ای دو ست! ای ذات مقدس! ای آفریننده جهان! ای فرمانرواى جهان! و .... [۱]


    پانويس

    1. باقریان موحد، سید رضا، ص289-290


    منابع مقاله

    باقریان موحد، سید رضا، کتاب‌شناسی نیایش، بوستان کتاب، قم، چاپ سوم، 1387ش

    وابسته‌ها