پنج گنج: تفاوت میان نسخهها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR113111J1.jpg | عنوان = پنج گنج | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = عماد فقیه کرمانی، علی بن محمود (نويسنده) همایونفرخ، رکنالدین (سایر) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر = [بی نا]...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[عماد فقیه کرمانی، علی بن محمود]] (نويسنده) | [[عماد فقیه کرمانی، علی بن محمود]] (نويسنده) | ||
[[ | [[همایونفرخ، رکنالدین]] (سایر) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی |
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۲
پنج گنج | |
---|---|
پدیدآوران | عماد فقیه کرمانی، علی بن محمود (نويسنده) همایونفرخ، رکنالدین (سایر) |
ناشر | [بی نا] |
مکان نشر | [بی جا] - [بی جا] |
سال نشر | 13سده |
چاپ | 1 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
پنجگنج، اثر خواجه عمادالدین علی فقیه کرمانی (احتمالا 690-773ق)، عبارت است از پنج مثنوی به نامهای «صحبتنامه»، «محبتنامه»، «دهنامه»، «صفانامه» یا «مونس الابرار» و «طریقتنامه» که به اهتمام رکنالدین همایونفرخ، منتشر شده است.
موضوع این مثنویها، به سبب مقام عرفانی و مذهبی عمادالدین، بیشتر مسائل اخلاقی و عرفانی، معارف مذهبی و آموزههای تعلیمی و آداب خانقاهی است[۱].
اثر حاضر، از جمله مثنویهای ماندگار ادب فارسی است که مضامین اندرزی و حکمی در آن با اندیشههای عرفانی درهم آمیخته و مشحون از مفاهیم و موضوعات اخلاقی و تعلیمی است که برخی از آنها، عبارتند از:
- قناعت و پرهیز از حرص و آز: عماد، انسان قانع را عزیز هر دو عالم میداند و عزت و سربلندی را در قناعت میبیند:
بود قانع عزیز هر دو عالم که عزت در قناعت گشت مدغم. او همچنین حرص و آز را که نقطه مقابل قناعت است، آتشی گدازنده میداند و از خدا میخواهد که او را از این آتش برهاند: خلاصم ده از بوته حرص و آز کزین آتشم روز و شب در گداز.
- گشادهدستی و سخاوت: فضیلت جود در پنجگنج عماد، بسامدی بالا دارد. او شیوه کرم را شیوه انبیا میداند:
رسم کرم قاعده انبیاست هرکه ندارد کرم، از اشقیاست.
- صبر در اندیشه عماد: صبر همچون شربتی است که اگرچه تلخنماست، باید آن را همچون شکر نوشید؛ زیرا عین دواست:
شربت صبر ار چه مرارتنماست چون شکرش نوش، که عین دواست.
- توکل: عماد درباره توکل بر این باور است که:
هرکه توکل به خدا میکند یاری او در همه جا میکند. این شاعر توکل را به معنی واگذاری صرف امور به خدا و گسستن از اسباب نمیداند، بلکه معتقد است عارف از اسباب دل برنمیگیرد، اما اسباب را از مسبب میبیند.
- امانتداری: عماد که شعرش سرشار از درسهای اخلاقی است، انسان را به امینی و ترک حرص در زمان امانتداری فرامیخواند:
وقت امانت چو امینی کنی زیبدت ار گوشهنشینی کنی حرص رها کن، چو امانت نهند ورنه گواهی به خیانت دهند[۲].
پانویس
منابع مقاله
اسکندری شرفی، فرشاد؛ مبارک، وحید، «بازنمایی مضامین اخلاقی و تعلیمی در پنجگنج عماد فقیه کرمانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، پژوهشنامه ادبیات تعلیمی، پاییز 1399- شماره 47، به آدرس: https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1907688