دیوان شرف‌الشعراء بدرالدین قوامی رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیوان شرف‌الشعراء بدرالدین قوامی رازی'''، مجموعه اشعار بدرالدین قوامی رازی، از گویندگان نیمه اول قرن ششم هجری است که با تصحیح و اهتمام میرجلال‌الدین حسینی ارموی، منتشر شده است.

با نگاهی به دیوان اشعار قوامی رازی، دو دسته شعر در آن می‌توان یافت که این امر، بیانگر دو مرحله یا دو دوره از زندگی این شاعر به‌لحاظ فکری و عقیدتی است. دسته‌ای از اشعار شاعر، مربوط به دوره جوانی است که شامل غزلیات و مدایح امرا و وصف طبیعت و معشوق زمینی است. آنچه که در این مدایح بیشتر به چشم می‌خورد، تلاش شاعر برای دریافت صله و انعام است، اما دوره دوم شاعری او، با نوعی تحول روحی و فکری همراه بوده است. آنچه قوامی را به‌عنوان شاعری شیعی اثناعشری و اهل حکمت در بین شاعران دیگر ممتاز کرده و موجب شده که لقب بدرالدین و اشرف‌الشعراء [یا شرف‌الشعراء؟؟] را اخذ نماید، جهان‌بینی توحیدی و خصوصیات بارز فکری وی در این دوره است. به‌لحاظ تاریخی نمی‌توان برای این تحول روحی، نقطه آغازین تعیین کرد و گفت که چگونه و در چه زمانی و بر چه مبنایی صورت گرفته است، اما با توجه به این تحول روحی است که شاعر خطاب به خود و هم‌نوعان خود می‌گوید:

مستای خلق را که نباشد در آن ثبات'''

موضوعات عمده شعر قوامی در دوره شاعری را می‌توان در امور زیر، بررسی نمود: اهمیت توحید، مذمت دنیا و توجه به آخرت، مذمت ربا و زنا، نکوهش عشق زمینی و مخالفت با هوا و هوس، مذمت ریا و فسق، خداشناسی، دفاع از اهل‌بیت(ع) و امام علی(ع) و...<ref>ر.ک: همان، ص193-195</ref>.