ترجمه فرحة الغری: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه های' به 'ههای') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ت های' به 'تهای') |
||
خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}} | }} | ||
'''ترجمه فرحة الغرى''' اثر [[ابن طاووس، عبدالکریم بن احمد|سيّد عبدالكريم بن طاوس]] كه اثر او مورد اقبال و عنايت عالمان و دانشوران شيعه قرار گرفته و [[مجلسی، محمدباقر|علّامه محمّدباقر مجلسى]] آن را با قدرى تلخيص به فارسى ترجمه نموده است. [[فرحة الغري في تعيين قبر أميرالمؤمنين علي بن أبيطالب عليهالسلام في النجف|فرحة الغری]] پژوهشی در تعیین جایگاه مدفن [[امام علی علیهالسلام|امیر مؤمنان(ع)]] و نیز گزارشی از | '''ترجمه فرحة الغرى''' اثر [[ابن طاووس، عبدالکریم بن احمد|سيّد عبدالكريم بن طاوس]] كه اثر او مورد اقبال و عنايت عالمان و دانشوران شيعه قرار گرفته و [[مجلسی، محمدباقر|علّامه محمّدباقر مجلسى]] آن را با قدرى تلخيص به فارسى ترجمه نموده است. [[فرحة الغري في تعيين قبر أميرالمؤمنين علي بن أبيطالب عليهالسلام في النجف|فرحة الغری]] پژوهشی در تعیین جایگاه مدفن [[امام علی علیهالسلام|امیر مؤمنان(ع)]] و نیز گزارشی از کرامتهای مرقد ایشان و دلایل دفن پنهان جنازه آن حضرت است. | ||
اين اثر مشهورترين و معتبرترين فرد نوع خود به شمار مىرود و در زمان خود براى پاسخگويى به ترديدها و شبهههائى كه ممكن بوده، در اين باب به اذهان خطور كند، به قلم آمده تا فصل الخطابى باشد بر هر بحث و اختلاف نظر. | اين اثر مشهورترين و معتبرترين فرد نوع خود به شمار مىرود و در زمان خود براى پاسخگويى به ترديدها و شبهههائى كه ممكن بوده، در اين باب به اذهان خطور كند، به قلم آمده تا فصل الخطابى باشد بر هر بحث و اختلاف نظر. |
نسخهٔ ۹ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۰
ترجمه فرحة الغری | |
---|---|
پدیدآوران | ابن طاووس، عبدالکریم بن احمد (نویسنده)
مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی (مترجم) جهانبخش، جویا (مصحح) |
عنوانهای دیگر | فرحه الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علی علیهالسلام. فارسی |
ناشر | مرکز پژوهشی ميراث مکتوب |
مکان نشر | تهران - ایران |
سال نشر | 1379 ش |
چاپ | 1 |
شابک | 964-6781-52-7 |
موضوع | احادیث شیعه - قرن 7ق. علی بن ابیطالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - آرامگاه - احادیث |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | BP 37/36 /الف2 ف4041 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ترجمه فرحة الغرى اثر سيّد عبدالكريم بن طاوس كه اثر او مورد اقبال و عنايت عالمان و دانشوران شيعه قرار گرفته و علّامه محمّدباقر مجلسى آن را با قدرى تلخيص به فارسى ترجمه نموده است. فرحة الغری پژوهشی در تعیین جایگاه مدفن امیر مؤمنان(ع) و نیز گزارشی از کرامتهای مرقد ایشان و دلایل دفن پنهان جنازه آن حضرت است.
اين اثر مشهورترين و معتبرترين فرد نوع خود به شمار مىرود و در زمان خود براى پاسخگويى به ترديدها و شبهههائى كه ممكن بوده، در اين باب به اذهان خطور كند، به قلم آمده تا فصل الخطابى باشد بر هر بحث و اختلاف نظر.
سبک ترجمه فرحة الغرى از ميان سبکهاى امروزين بيشتر به ترجمه آزاد مىماند. گاه ترجمه مرحوم مجلسى، بسيار آزادانه مىشود.
فرحة الغرى يكى از منابع و مصادر بحار الأنوار بشمارست؛ و معظم مطالب آن در بحار هم هست.
ساختار
این کتاب از یک خطبه و دو مقدمه و پانزده باب تنظیم کرده است.
گزارش محتوا
در مقدمه نخست، دلیل وجود قبر امام علی(ع) در غری و مقدمه دوم، در سبب پنهانی مرقد آن بزرگوار و چرایی دفن پنهانی او است.
بابهای نخست تا یازدهم کتاب، در ذکر اخباری از پیامبر، امام علی(ع)، امام حسن مجتبی(ع) تا امام یازدهم(ع) در باره مدفن امام علی(ع) است که در کوفه و در همین موضع فعلی آن است.
باب دوازدهم اخبار زید بن علی(ع) در باره مدفن امیر مؤمنان(ع) است و باب سیزده خبرهای منصور دوانیقی و هارون و جمعی از خلفای بنی عباس است که مرقد مطهر امام(ع) را در همین مکان زیارت کرده اند. باب چهاردهم خبرهای جمعی از بنی هاشم و تعدادی از علماست و آخرین باب، نقل کرامتها و معجزههایی است که در کنار ضریح مبارک اتفاق افتاده است.
محقق این اثر، طی مقدمه و تعلیقههای مفصلی که بر کتاب نوشته و حجم آنها از اصل آن فراتر است، بر فایده آن افزوده است. وی، در شرح حال علامه مجلسی، و کتاب فرحة الغری و نسخهها و اهمیت آن و چاپهایش و تحقیق خود، مطالبی را قلمی نموده و واژههایی را معنا و تفاوت نسخهها را نیز، مشخص کرده است.
کتاب دو سیاهه دارد. سیاهه واژههای برابر نهاده و سیاهه برخی از منابع مورد استفاده در تحقیق.[۱]
پانويس
- ↑ ر.ک: معاونت فرهنگی مجمع جهانی اهلبیت(ع)، ص126-127
منابع مقاله
- متن و مقدمه كتاب
- معاونت فرهنگی مجمع جهانی اهلبیت(ع)، کتابشناسی توصیفی اهلبیت علیهمالسلام، قم، مرکز چاپ و نشر مجمع جهانی اهلبیت(ع)، چاپ اول، 1383ش.