مراصد المطالع في تناسب المقاطع و المطالع: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

پیوندهای محتوایی بین آغاز و فرجام سوره، از نکات لطیف‌ اعجاز‌ بیانی قرآن است که سیوطی در اثر حاضر، در قرن نهم، به این مهم در همه سوره‌های قرآن کریم، پرداخته است‌. روش‌ این کتاب محدود به آیات‌ نخستین‌ و پایانی سوره نمی‌شود، بلکه بیشتر موارد سیاق آغازین و پایانی سوره را در نظر می‌گیرد؛ مانند: آیه اول سوره انعام: «اَلَّذِينَ كفَرُوا برَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ»، با آیه 150 این سوره: «وَ الَّذِينَ لَا يؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ هُمْ بِرَبِّهِمْ يعْدِلُونَ» و ارتباط‌ آیات 4 و 74 سوره انفال، با توجه به عبارت مشترک «أُولَئِك هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا»، در سیاق آغازین و انتهایی همین سوره، یا شروع با تسبیح و اختتام با تحمید در سوره اسراء، اشاره‌ به موضوعی واحد مانند قرآن در آغاز و پایان سوره و ذکر آغاز و پایان حادثه قیامت در ابتدا و انتهای سوره حج، نمونه‌هایی از این قبیل پیوندهاست که در کتاب به‌خوبی بدان اشاره شده است<ref>ر.ک: خوش‌منش، ابوالفضل؛ علیان‌نژادی، فاطمه، ص271</ref>.